Υπογραφή:Χρήστος Καψάλης
«Δεν χρεοκοπούμε», «δεν πάμε σε εκλογές», «τηρούμε τις υποχρεώσεις μας με όποιο κόστος». Αυτό είναι το τρίπτυχο των μηνυμάτων και δεσμεύσεων του πρωθυπουργού από την ΔΕΘ, οι οποίες
όμως ουδόλως μας καθησυχάζουν .
Δεν χρεοκοπούμε, επιμένει ο Πρωθυπουργός. Μα αν πρόκειται να χρεοκοπήσουμε μήπως θα μας ενημερώσει κανείς εκ των προτέρων; Εντάξει το έχουμε κατανοήσει ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να χρεοκοπήσει η χώρα και προσπαθεί να υλοποιήσει όσο μπορεί τις επιταγές της Τρόϊκας ώστε να εξασφαλίζει την κάθε δόση , μέχρι με έλθει η ώρα του ελέγχου για την επόμενη.
Μόνο που τα μέτρα της Τρόϊκας μας βυθίζουν στην ύφεση . Έτσι οι στόχοι δεν επιτυγχάνονται , τότε η Τρόϊκα απαιτεί νέα πιο σκληρά μέτρα, τα οποία πληρώνουν ξανά οι πιο αδύναμοι κρίκοι της ελληνικής κοινωνίας και η αγορά, η κοινωνία βυθίζεται σε βαθύτερη ύφεση και η Τρόϊκα ζητά ,με αυστηρότητα και απειλές ,να «τηρήσουμε τις υποχρεώσεις μας»…
Ποιες είναι όμως επί της ουσίας αυτές οι υποχρεώσεις ; Αν ήταν απλώς οι μεταρρυθμίσεις, τις οποίες ούτως ή άλλως έχει ανάγκη η Ελλάδα, και στις οποίες έδωσε έμφαση στην ομιλία του ο πρωθυπουργός, δεν νομίζω ότι θα ήταν πολλοί εκείνοι που θα αντιδρούσαν, ασχέτως αν μπορεί να υπάρχουν επιμέρους κατά τομείς διαφωνίες.
Είναι σαφές όμως ότι οι «υποχρεώσεις μας» περιλαμβάνουν τρεις μη αποδεκτές συνθήκες. Πρώτη ότι θα αποδεχόμαστε και θα υλοποιούμε κάθε μέτρο που μας προτείνουν, δεύτερη ότι θα πουλήσουμε (στους ίδιους τους δανειστές) σε τιμές limit down, δηλαδή θα ξεπουλήσουμε, ότι αξίζει επενδυτικά στη χώρα μας και τρίτη ότι ο ελληνικός λαός θα πρέπει να πάψει να είναι κυρίαρχος (όσο είναι τέλος πάντων) και να φτάσει στο ζενίθ της ανέχειας και της αναξιοπρέπειας.
Αυτές οι τρεις «υποχρεώσεις» δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές είτε απειλούμαστε με χρεοκοπία είτε όχι. Δεν είναι μόνο θέμα εθνικής υπερηφάνειας και αυτονόητης υπεράσπισης των κυριαρχικών και συνταγματικών μας δικαιωμάτων. Είναι και θέμα ρεαλιστικής κοινής λογικής. Διότι από συνθήκες πτώχευσης, γνωρίζοντας ότι θα ταλαιπωρηθούμε και θα πεινάσουμε, έχουμε περιθώρια σταδιακά να οδηγηθούμε, προς όφελος των παιδιών μας ή έστω των εγγονιών μας , σε δρόμο ανάπτυξης επενδύοντας στον πλούτο της χώρας. Αν όμως ξεπουλήσουμε και τον πλούτο και την εθνική κυριαρχία μας, χωρίς και πάλι να είναι εξασφαλισμένο ότι θα γλυτώσουμε τη χρεοκοπία, τι μας μένει για να αξιοποιήσουμε προς όφελος του λαού;
Και έτσι φτάνουμε στο «δεν πάμε σε εκλογές», στις οποίες είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθούμε σε τρεις περιπτώσεις:
1.Αν η κυβέρνηση πιεστεί από την Τρόϊκα για εφαρμογή τόσο σκληρών μέτρων , ώστε δεν αντέξει να αναλάβει την ευθύνη και το κόστος υλοποίησής τους. (Σε αυτή την περίπτωση θα παραιτηθεί ηρωικά και θα θέσει το δίλημμα στον ελληνικό λαό).
2. Αν η Τρόϊκα εκτιμήσει ότι η πολιτική της (για πιστή εφαρμογή των προαναφερόμενων τριών «υποχρεώσεών» μας ) μπορεί να περάσει πιο εύκολα μέσω συγκυβέρνησης που θα έχει νωπή λαϊκή εντολή . (Σε αυτή την περίπτωση δεν θα εγκρίνει την επόμενη δόση, θα προκαλέσει περιορισμένη στάση πληρωμών του ελληνικού κράτους και υπό συνθήκες τρόμου και πανικού θα οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές).
3. Αν φτάσουμε σε συνθήκες γενικευμένης και κυρίως εμπράκτως εκφρασμένης αγανάκτησης του ελληνικού λαού. (Σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία και γνωρίζοντας ότι από την κάλπη είναι σχεδόν αδύνατον να προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση θα προετοιμάσει το έδαφος με κατά περίπτωση επικοινωνιακούς συνδυασμούς της περίπτωσης 1 και της περίπτωσης 2
http://www.eklogika.gr/blog/104
