Σας παρουσιάζουμε τα δύο κυριότερα...
Έχουμε και λέμε:
Πρώτον πιάσαμε εξαψήφιο!!! πλέον νούμερο στη παγκόσμια κατάταξη sites και blogs,όπως τα παρουσιάζει η δημοφιλής ALEXA (πατήστε εδώ).
Πέσαμε δηλαδή από το εκατομμύριο παγκοσμίως και κάτω από 5000 στην Ελλάδα.
Και τα νούμερα αυτά θα μικρύνουν ακόμη περισσότερο σε πολύ λίγο καιρό.
Δεύτερον σπάσαμε κατά πολύ το πρώτο μισό εκατομμύριο!!! αναγνωσμένες σελίδες.
Υπάρχουν κι άλλα που θα σας τα δώσουμε την επόμενη φορά που θα είναι την ημέρα που θα κλείσουμε χρόνο στο μπλογκ στις 20/09/2011...
Πιστεύω ότι για μικρό επαρχιακό μπλογκ ενός χωριού - που συνεχώς συρρικνώνεται και μαραζώνει,αλλά το όνομά του συνθέτει το τίτλο της επικεφαλίδας μας -
είναι τεράστιο το επίτευγμα.
Θέλω να πω ότι αν λεγόμασταν Αθηναϊκά ή Θεσσαλονικιώτικα ή Κατερινιώτικα Μασλάτια θα είχαμε πολλαπλάσια επισκεψιμότητα.
Εννοείται να καταγόμασταν κι από εκείνα τα μέρη...
Αυτό το πιστεύω ακράδαντα.
Αυτό που επίσης κατάλαβα από την ενασχόλησή μου εδώ και δύο χρόνια περίπου με διάφορα blogs,είναι ότι το να γίνει κάποιο ηλεκτρονικό μέσο τεράστιο μέγεθος δε θέλει και πολύ φαντασία...
Με δύο τρεις βασικές βελτιώσεις όλα αλλάζουν ως προς την εκτόξευση της επισκεψιμότητας αν το θελήσει κάποιος,αρκεί να υπάρχει μια βασική προϋπόθεση,ο στόχος.
Και μια δεύτερη που είναι η συνέπεια.
Και η συνέπεια, όταν δεν είναι η δουλειά σου είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιτευχθεί.
Γι' αυτό υποχρεώνεσαι σαν ερασιτέχνης χομπίστας,να βάζεις άλλα καλούπια και στάνταρ, έως εκεί που φτάνει το πάπλωμά σου για να μπορείς να είσαι συνεπής....
Πιστεύω ότι αυτό γίνεται κι εδώ.
Υπάρχουν όρια και δε τα ξεπερνούμε.
Όταν θα μπορέσουμε να μεγαλώσουμε το πάπλωμα,θα επιχειρήσουμε να τα αυξήσουμε.
Και είμαι της άποψης ότι είναι απαραίτητη η εξέλιξη για να έρθει και η επιβίωση...
Μόνο τη στασιμότητα δεν αντέχω,διότι θα μας πάει από εκεί που ξεκινήσαμε...
Ίσως και πιο πριν!!!
Κι αυτό είναι το χειρότερο τέλος,οποιασδήποτε κατάστασης στη ζωή μας.
Δε προϊδεάζω τίποτα και κανέναν.
Γράφω αυτά, που πιστεύω πως είναι καλά να γνωρίζετε.
Κανείς δε ξέρει το μέλλον αυτού του ηλεκτρονικού μέσου,ούτε κι εμείς.
Όσο θα μπορούμε θα είμαστε εδώ.
Όταν δε θα μπορέσουμε να είμαστε συνεπείς,θα φύγουμε με τον ίδιο τρόπο που ήρθαμε...
Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο...
Προς το παρόν είμαστε ακόμα ΕΔΩ,
όπως μας τραγουδούν τα Ξύλινα σπαθιά με το Λιωμένο παγωτό....
Ακούστε το επί ευκαιρίας...
Ξύλινα σπαθιά - Λιωμένο παγωτό
Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά
Κάποιος κοιτάει την ώρα
κάποιος στο δρόμο τρέχει
κάπου σε κάποια χώρα
τώρα μπορεί να βρέχει
Και μένα τι με νοιάζει
εδώ έχει πάντα ήλιο
μόνο που με τρομάζει
οπότε λέω θα φύγω
είχα πει θα φύγω, είχα πει
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ
κι αυτό το καλοκαίρι
λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι
κάποιος κοιτάει την ώρα
κάποιος στον δρόμο τρέχει
είμαι ακόμα εδώ
Έχει αδειάσει η πόλη
γυρνάω στη παραλία
έχουνε φύγει όλοι
η ώρα πήγε μια
Και μένα τι με νοιάζει
εδώ έχει πάντα ήλιο
μόνο που με τρομάζει
οπότε λέω θα φύγω
είχα πει θα φύγω είχα πει
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ
κι αυτό το καλοκαίρι
λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι
κάποιος κοιτάει την ώρα
κάποιος στο δρόμο τρέχει
είμαι ακόμα εδώ
