Οι εγχώριοι ναζιστές- εθνικιστές χρησιμοποιούνται
για να πουν πράγματα που θεωρούνται παλιομοδίτικα από το υπόλοιπο «καθωσπρέπει»
πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης. Έτσι ανασύρουν την πτωματολογια από το οπλοστάσιο ενός πρωτόγονου
αντικομουνισμού, για να μην μιλήσουν για την ταμπακιέρα, δηλαδή την υποστήριξη
της πλουτοκρατίας και του συστήματος της ΣΗΜΕΡΑ.
Είναι οι πολιτικοί
απόγονοι των γερμανοντυμενων Ελλήνων, οι κουκουλοφόροι που βοήθησαν στη
λεηλασία της Ελλάδας για λογαριασμό της γερμανικής πλουτοκρατίας(1941-1945),
οδηγώντας στο θάνατο 200.000 Έλληνες από την πείνα, πριν υπάρξει οποιαδήποτε
σοβαρή πράξη αντίστασης κατά του Γερμανού κατακτητή.
Είναι αυτοί που έδιναν
τον παρακάτω όρκο.
"ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ
εις τον Θεόν τον Άγιον τούτον όρκον ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς
του ανώτατου αρχηγού του Γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Ανατεθησόμενός μοι
υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς
δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεων μου, τας οποίας δια του παρόντος
αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των Γερμανικών Στρατιωτικών Αρχών."( ΟΡΚΟΣ
ΤΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 30/4/1944).
Σήμερα κατηγορούν αυτούς
που ορκίζονταν ως εξής απέναντι στη γερμανική κατοχή της πατρίδας μας…
"ορκίζομαι στον ελληνικό λαό και τη
συνείδησή μου, ότι θ' αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για
την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδος από τον ξενικό ζυγό.
Οτι θ' αγωνιστώ για την περιφρούρηση των
συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των
ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του.
Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα
και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων οργάνων και θ' αποφεύγω
κάθε πράξη που θα με ατιμάζει σαν άτομο και σαν αγωνιστή του εργαζόμενου
ελληνικού λαού". (Το 1943 από την ΚΕ του ΕΛΑΣ).
Διαλέξτε , ποιος όρκος είναι πατριωτικός
και ποιος προδοτικός.
Για να φαντασθείτε με τι είδους ανθρώπων
είχαμε να κάνουμε….
Την άνοιξη του 1944 ο σουηδός πρέσβης Τυμπεργκ στην
Αθήνα επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη, βρέθηκε μπροστά σε μια ασχημη κατάσταση.
Σε έκθεσή του
σημείωνε χαρακτηριστικά:
«Για τους Γερμανούς αποδείχθηκε πολύ πιο εύκολο και πιο αποτελεσματικό, αντί να
πολεμάνε κατευθείαν τους παρτιζάνους, να διαμορφώσουν συνθήκες που θα οδηγούσαν
'Έλληνες να χτυπάνε 'Έλληνες.
Κατέφυγαν σε δόλια μέσα. Και τη διαδικασία αυτή τους
εξασφάλισαν τα λεγόμενα Τάγματα ασφαλείας. Τις μονάδες αυτές τις συγκρότησε
αρχικά η κυβέρνηση της Κατοχής με επικεφαλής τον Ράλλη. Αλλά ο οπλισμός τους
χορηγήθηκε αποκλειστικά από τους Γερμανούς. Σχεδόν μόλις συγκροτήθηκαν, έφτασαν
στη Θεσσαλονίκη. Είναι εξτρεμιστές, εθνικιστές και αντικομμουνιστές. Στην
πραγματικότητα, πρόκειται για πρόσωπα που δεν έχουν καμιά ιδεολογία αλλά
σκοτεινό παρελθόν. (Η διωξη) του κομμουνισμου αποτελεί γι' αυτούς πρόσχημα.
Εκείνο που ενδιαφέρει τα μέλη των … Ταγμάτων Ασφαλείας είναι η ΛΕΗΛΑΣΙΑ, Η
ΑΡΠΑΓΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ της μακεδονικής γης. Η χωρίς όρια καταστροφή.
…..Το πρώτο τάγμα που εκπαιδεύτηκε στην Αθήνα έχει την ονομασία Ε.Ε.Σ. ( Κισα-
Μπατζακ)».
Αυτό που έκανε ο ΕΛΑΣ ήταν αυτό που έκαναν όσοι πολεμούσαν
τον ξένο κατακτητή.
Ο Κολοκοτρώνης ήταν αυτός που είπε «φωτιά και τσεκούρι
στους προσκυνημένους» το 1821.
Αυτό έκανε και ο ΕΛΑΣ στο Λιτόχωρο στην κατοχή.
Εκτέλεσε τον συνεργάτη των Γερμανών Πρόεδρο της κοινότητας Λιτόχωρου Λέϊνα , τον οποίον διόρισαν οι Γερμανοί και ο όποιος
βοήθησε τους κατακτητές στη δολοφονία του Λιτοχωρινου καπετάνιου του 50ου
συντάγματος του ΕΛΑΣ Καρακιτσιου Ζαχαρία
το Γεναρη του 1944.
ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΛΙΤΟΧΩΡΟΥ
Στη συγκεκριμένη περίπτωση αναφέρονται στην ένοπλη απάντηση
καταδιωκόμενων αγωνιστών στο Λιτόχωρο εναντίον όσων είχαν κάνει το βίο --αβίωτο
ΑΟΠΛΩΝ ελλήνων , για ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΧΡΟΝΟ (1945) , χωρίς να έχουν τη δυνατότητα
να απαντήσουν. Ήταν η καθυστερημένη απάντηση ενάντια σε έναν ΕΝΟΠΛΟ μηχανισμό
του αστικού κράτους που είχε κάνει το βίο-αβίωτο των προοδευτικών κατοίκων του
Λιτοχώρου, μετά την κατοχή.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι τότε οι ΕΑΜιτες και
οι κομμουνιστές είχαν 1.289 νεκρούς , 6.671 τραυματίες, 31.632 βασανισμένους,
84.931 φυλακισμένους, 165 βιασμένες γυναίκες, 6.567 ληστείες. Όλα αυτά τα
θύματα υπήρξαν από τη δράση 204 μοναρχοφασιστικων συμμοριών και κάτω από την ανοχή και υποστήριξη του αστικού
κρατικού μηχανισμού και το σχεδιασμό των Εγγλεζων που διαδέχτηκαν τους
Γερμανούς κατακτητές. Και όλα αυτά ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΕΝΟΠΛΗ απάντηση από τη
μεριά του ΕΑΜ.
Ήταν τέτοιο το τρομοκρατικό όργιο που ακόμη και ο αντικομουνιστής
στρατηγός Πλαστήρας , μετά από περιοδεία του στη Βόρεια Ελλάδα, αναγκάστηκε
να παραδεχτεί (22/10/1945) ότι «…εις
την υπαιθρον η καταστασις είναι οικτρά… άλλου μεν δρουν (οι υπερκρατικαι
οργανώσεις) υπό την αμεσον εμπνευσιν και καθοδηγησιν των κρατικών οργάνων και
άλλου με την σιωπηραν ανοχην… ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΥΛΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ
ΒΙΑ…».
Θα
μπορούσαμε να σταματήσουμε εδώ και να μην πούμε τίποτε άλλο. Κάθε καλόπιστος αναγνώστης
μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του , όμως καλό είναι να δώσουμε το λόγο σε
κάποιον συμπατριώτη μας που έζησε τα γεγονότα από κοντά. Η μαρτυρία του θα
κάνει πιο διαυγή την ιστορική αλήθεια.
Πρόκειται για τον Θανάση Αναγνου»(«Ριζοσπάστης», 11
Δεκέμβρη 1996), που δυστυχώς δεν βρίσκεται στη ζωή.
«Το δολοφονικό όργιο που εξαπόλυσαν μετά τη Βάρκιζα, με προτροπή των Άγγλων
καταχτητών, οι εγκάθετες κυβερνήσεις τους, για την εξόντωση του παλλαϊκού
απελευθερωτικού κινήματος είχε επεκταθεί, με ιδιαίτερη ένταση και στην περιοχή
της Κατερίνης.
Ο υποφαινόμενος έχει προσωπικές μαρτυρίες και εμπειρίες από την
κατάσταση που επικρατούσε στην περιοχή, ως γραμματέας της ΕΠΟΝ της πόλης της
Κατερίνης και μέλος της Επιτροπής Πόλης του ΚΚΕ.
Την
αρχή του δολοφονικού οργίου αποτέλεσε η δολοφονία στη Θεσσαλονίκη του
Λιτοχωρίτη Βαρκα, στελέχους της ομάδας μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ, λίγες
μέρες μετά την είσοδο του τελευταίου στη Θεσσαλονίκη.
Στο Λιτόχωρο απαγορεύεται η κυκλοφορία μετά το σούρουπο. Σε κάθε γωνιά στήνουν
καρτέρι οι Χίτες. Κάθε λίγο γίνονται μπλόκα, έρευνες και συλλήψεις. Τον Γιάννη
τον Κάλιο τον σακάτεψαν. Έμεινε 3 μήνες στο κρεβάτι. Τον Γιάννη Τσιτσιρίκο τον
κρέμασαν από τα πόδια, τον βασάνισαν και τον πυροβόλησαν από κοντά. Τον Γιώργη
Παπαθανάση τον σκότωσαν με το βούρδουλα και τη φάλαγγα και έπειτα είπαν ότι
αυτοκτόνησε. Και ποιον να ιστορήσει κανείς: τον Νίκο Ματαπά, τον Φούντο, τον
Τηλέγραφο Διονύση. Το γιο του σκοτωμένου Θανάση, το γιο του Τζαβέλα...
Λίγους μήνες μετά, το
μοναρχοφασιστικό τάγμα της Εθνοφυλακής, που εγκαταστάθηκε στην Κατερίνη έκαψε
τη νύχτα της 7 προς 8 Μάρτη 1945 το κενοτάφιο των πεσόντων αγωνιστών της
Αντίστασης, που είχε στηθεί στην πλατεία της πόλης. Τις επόμενες μέρες απολύουν
τους δωσιλόγους εγκληματίες, συνεργάτες των Γερμανών, που τους είχε συλλάβει
και παραδώσει ο ΕΛΑΣ.
Τους οπλίζουν και τους οργανώνουν σε τρομοκρατική ομάδα. Σπάζουν και
πυρπολούν τα γραφεία του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ, του ΚΚΕ, του Εργατικού Κέντρου.
Επιτίθενται με φασιστική κτηνωδία στη Λέσχη της ΕΠΟΝ και διαλύουν την
καλλιτεχνική βραδιά, που ήταν αφιερωμένη στους αποστρατευμένους ΕΛΑΣίτες.
Χτυπούν με όπλα τους συγκεντρωμένους, σπάνε τα μουσικά όργανα και μετατρέπουν
σε ερείπιο τη Λέσχη. Καταλαμβάνουν τα γραφεία της Περιφερειακής Επιτροπής του
ΚΚΕ, που ήταν στο χτίριο "Αθανασιάδης" και τα μετατρέπουν σε φυλακή
και άντρο βασανιστηρίων εκατοντάδων αγωνιστών, που συλλαμβάνανε.
Το καλοκαίρι του 1945 δολοφονείται, έξω από την Κατερίνη, στο
"Κεραμίδι", ο καπετάνιος του 50ού Συντάγματος του ΕΛΑΣ Πιερρίων,
Νικήτας (Συνεφάκης). Ελαφρά τραυματισμένος διαφεύγει τη σύλληψη ο Δήμος
Σιδηρόπουλος, διοικητής του εφεδρικού ΕΛΑΣ Κατερίνης, ο δε Χαράλαμπος Μπούσιος,
που βρισκόταν μαζί τους, κομματικός υπεύθυνος του Συντάγματος, συλλαμβάνεται
και βασανίζεται. Στο ΒΑΤΑΝ, συνοικία της Κατερίνης, γίνεται απόπειρα δολοφονίας
του γραμματέα του Επαρχιακού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ, Ν. Θεοδωρίδη (Πάρις), τον
οποίο τραυματίζουν σοβαρά στο στήθος. Αποτυχαίνει επίσης η απόπειρα δολοφονίας
του υποφαινόμενου στη συνοικία του Σταθμού.
Συλλαμβάνεται ο Μητρουλιός Γιάννης, μέλος του Νομαρχιακού Συμβουλίου
ΕΠΟΝ Βέροιας - Κατερίνης και από τα βασανιστήρια μετατρέπεται σε ζωντανό πτώμα.
Τραγικό τέλος βρίσκει ο Γιώργος Δάμπασης, από τα βασανιστήρια που υπέστη στη
Μυτιλήνη, ως γραμματέας περιοχής της ΕΠΟΝ. Να σημειωθεί, πως ο Γιώργος ήταν το
δεύτερο θύμα της οικογένειας Δάμπαση. Τον αδερφό του, Δημήτρη, τον σκότωσαν οι
Γερμανοί στου "Π. Μελά" της Θεσσαλονίκης. Τις διώξεις και τα
βασανιστήρια δε γλίτωσε ούτε ο πατέρας τους, Β. Δάμπασης, γιατρός και παλιός
κομμουνιστής, που είχε συλληφθεί από τους Γερμανούς και κλειστεί στο βαγόνι των
μελλοθανάτων, που το συνδέανε οι Γερμανοί στους στρατιωτικούς συρμούς, για
επιτόπου εκτελέσεις σε περίπτωση σαμποτάζ. Δε χαρίστηκαν ούτε στον Λεωνίδα
Γιασημακόπουλο, που ήταν στο χιτλερικό στρατόπεδο "Π. Μελά"
θεσσαλονίκης.
ΠΑΙΡΝΕΤΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ
Σ' αυτές τις αφόρητες και δραματικές συνθήκες που επικρατούσαν στην
περιοχή, για ένα χρόνο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, συγκαλείται στα μέσα
Μάρτη 1946 κομματικό αχτίφ της Περιφερειακής Οργάνωσης του ΚΚΕ Κατερίνης, στο
οποίο πήρε μέρος και ο υποφαινόμενος. Το θέμα του αχτίφ ήταν η ανάλυση των
αποφάσεων της 2ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (Φλεβάρης 1946). Εισηγητής ήταν ο
Ευριπίδης (Πάνος), καπετάνιος και μέλος του προεδρείου του Γραφείου Περιοχής
Μακεδονίας - Θράκης, που παρακολουθούσε την Οργάνωσή μας.
Ο σ. Πάνος, αναλύοντας τις αποφάσεις της Ολομέλειας, στάθηκε αναλυτικά
στο μεταβαρκιζιανό όργιο, που επικρατούσε σε όλη τη χώρα, ενάντια στους
αγωνιστές της Αντίστασης και τις οργανώσεις της. Επίσης, στο ρόλο των Άγγλων
και των ξενόδουλων κυβερνήσεων. Χαρακτηριστικά ανέφερε: Οι Αγγλοι κατακτητές
και οι υπόδουλες σ' αυτούς κυβερνήσεις, με το μονόπλευρο εξοντωτικό πόλεμο, που
εξαπόλυσαν ενάντια στο αντιστασιακό κίνημα μετά τη Βάρκιζα, έφραξαν το δρόμο
της δημοκρατικής εξέλιξης στο τόπο. Στους κατατρεγμένους αγωνιστές δεν απόμεινε
άλλη επιλογή από την ένοπλη αυτοάμυνά τους στο δολοφονικό όργιο των
μοναρχοφασιστικών συμμοριών. Ναι σύντροφοι, θα αυτοαμυνθούμε και με τα όπλα, ο
ένοπλος αγώνας έγινε αναπόφευκτος. Η ευθύνη γι' αυτή την επιλογή μας βαραίνει
αποκλειστικά στους Άγγλους κατακτητές και τις εγκάθετες κυβερνήσεις τους.
Οι ομιλίες μας, στηριγμένες στα αδιάσειστα στοιχεία της περιοχής,
υιοθέτησαν τις θέσεις της εισήγησης και της 2ης Ολομέλειας. Το άχτι ενέκρινε
τις αποφάσεις της 2ης Ολομέλειας και υπογράμμισε ότι "πρέπει να
αντιδράσουμε αποφασιστικά. Στην ένοπλη τρομοκρατία θα αντιτάξουμε την ένοπλη
αυτοάμυνά μας. Υποχωρήσεις και περαιτέρω ανοχές οδηγούν στην εξόντωση του
Λαϊκού Αντιστασιακού Κινήματος"……
Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΧΤΥΠΗΜΑΤΟΣ
Την επόμενη του άχτι μέρα, ο Πάνος, συνοδευόμενος από τον Θανάση
Ερμείδη, μέλος του Γραφείου της Περιφερειακής Επιτροπής του ΚΚΕ, μεταβαίνουν
στο Λιτόχωρο. Εξω από το Λιτόχωρο γίνεται σύσκεψη των καταδιωκομένων αγωνιστών
της πόλης. Μεταξύ αυτών ήταν οι: Ανδρεάδης Γ. (Κουκουτάτσιος Γ.), Φωτεινός,
Τζαβέλας, Τσουκανάρας Κ., Καστάνης Γ., Κουφοδήμος, Κουφός Λ. και άλλοι. Στη
σύσκεψη, μετά την ενημέρωση των σ. από τον Πάνο, καθορίστηκε ένοπλη επίθεση στο
Λιτόχωρο, στις 30 - 31 Μάρτη, ενάντια στις εγκληματικές ένοπλες συμμορίες και
το άντρο των βασανιστηρίων, το σταθμό της Χωροφυλακής. Την τελευταία βδομάδα
του Μάρτη φτάνει παράνομα στο Λιτόχωρο και ο Υψηλάντης (Αλ. Ρόσιος) και αφού
συνδέεται με την ομάδα των καταδιωκομένων, σχεδιάζουν μαζί το χτύπημα.
Στις 30 Μάρτη, 33 καταδιωκόμενοι αγωνιστές, οπλισμένοι και με
επικεφαλής τον Υψηλάντη και τους Ανδρεάδη, Τζαβέλα, Φωτεινό κ.ά., χτυπούν και
εξοντώνουν το σταθμό Χωροφυλακής και τους παρακρατικούς τρομοκράτες. Οι απώλειες
των δεύτερων ήταν 13 νεκροί, που μεταφέρθηκαν στην Κατερίνη.
Έτσι άρχισε ο ένοπλος αγώνας ενάντια στο ματοβαμμένο μεταβαρκιζιανό
καθεστώς. Το χτύπημα του Λιτόχωρου ήταν η αρχή της ένοπλης πάλης του ΔΣΕ. Η
ομάδα, που χτύπησε το Λιτόχωρο, μαζί και με άλλους καταδιωκομένους αγωνιστές,
αποτέλεσαν και το πρώτο ένοπλο συγκρότημα. Το Λιτόχωρο σηματοδότησε σε όλη την
Ελλάδα την ένοπλη πάλη».
Κάθε τίμιος πατριώτης
πρέπει να γίνει όχι μόνο δέκτης της ιστορικής αλήθειας άλλα και να τη διαδώσει.
Οι καιροί που έρχονται είναι ακόμη πιο δύσκολοι και η αλήθεια είναι ένα όπλο για τα λαϊκά στρώματα.
ΤΕ ΠΙΕΡΙΑΣ του ΚΚΕ
