Πόσο μεγάλο ήταν το πλήθος; Ποιοι άνθρωποι κατέβηκαν στο δρόμο; Τι τους ώθησε;
HuffPost Greece
«Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει»- αυτή τη λαϊκή
παροιμία θυμήθηκα καθώς από το Παγκράτι περπατούσα προς το Σύνταγμα. Ζεστή, χειμωνιάτικη λιακάδα, λεωφόροι άδειες από αυτοκίνητα, άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι κατά μονάς ή σε μικρές παρέες με ελληνικές σημαίες στην πλάτη, μικροπωλητές με το σύμβολο του ελληνικού έθνους- κράτους σε πολλές εμπορεύσιμες εκδοχές του, μυρωδιά από λουκάνικα και σουβλάκια, συνθήματα, ηρωικά άσματα της Μεταπολίτευσης και στεντόρειοι λόγοι ως μακρόσυρτες πολιτικές κραυγές από τα μεγάφωνα που αναμετέδιδαν στη διαπασών όσα λέγονταν από «άμβωνος» στην αρχή της οδού Ερμού. Θα μπορούσα να έχω κάνει copy paste την παραπάνω περιγραφή από τα ρεπορτάζ για τις συγκεντρώσεις για το «ΟΧΙ» και το «ΝΑΙ» που είχα καλύψει για την HuffPost το καλοκαίρι του 2015.
Πέρα από το επιφανειακό, «εικαστικού» τύπου déjà vu, υπήρχαν και άλλες ομοιότητες μεταξύ των δύο event- τα χαρακτηρίζω έτσι γιατί, νομίζω, ο αγγλικός όρος όπως έχει καθιερωθεί και στην ελληνική καθομιλουμένη αποδίδει εμφατικά τα δύο κυρίαρχα χαρακτηριστικά τους: μεγάλα, ιστορικά γεγονότα, όπως αμφότερα χαρακτηρίζονταν (και εξακολουθούν) από τους διοργανωτές και συμμετέχοντες, συνδυασμένα, επιχρισμένα ή «πασπαλισμένα», με μια εορταστική, εθνεγερτική και λάμπουσα σκόνη. Η ομοιότητα και αντιστοιχία των δύο «στιγμών»- γεγονότων, πέρα από όποια υποκειμενικά κριτήρια, αναδεικνύεται, κυρίως, ότι εκ των υστέρων, αλλά αμέσως, προέκυψαν ως τα πλέον σημαντικά, τρία κοινά ερωτήματα. Πρώτον, πόσο μεγάλο ήταν το πλήθος της συγκέντρωσης; Δεύτερον, ποια ήταν η σύνθεση αυτού του πλήθους, ποιοι άνθρωποι κατέβηκαν στο δρόμο; Και τρίτον, τι τους ώθησε, ποιο το κίνητρο και ο σκοπός τους.
Όσον αφορά το πρώτο ερώτημα- παραμείναμε στον ευρύτερο χώρο αλλά και στον πυρήνα της συγκέντρωσης από τις 13.00 μέχρι τις 18.30. Η εικόνα που σχημάτισα είναι η εξής: στο αποκορύφωμα της παρουσίας του κόσμου, μέχρι τις 16.30 περίπου, η πλατεία Συντάγματος ήταν ασφυκτικά γεμάτη, πάνω και κάτω, ενώ και όλοι οι γύρω δρόμοι ήτανε πυκνά γεμάτοι σε ένα βάθος 300 μέτρων (κατά μέσο όρο). Βάσει αυτής της εικόνας, θεωρώ πως οι εκτιμήσεις που εκπορεύονται τόσο από τους διοργανωτές όσο και από την αστυνομία ακολουθούν την παραδοσιακή τακτική και των δύο: οι εκτιμήσεις της αστυνομίας υπολείπονται λίγο (έως αρκετά) τον πραγματικό αριθμό, οι εκτιμήσεις των διοργανωτών τον εκτοξεύουν.
Διακόσιες έως τριακόσιες χιλιάδες κόσμου είναι, νομίζω, μια ρεαλιστική, χοντρική και πάλι, εκτίμηση (μου). Ο αριθμός δεν είναι καθόλου μικρός- ούτε οι διοργανωτές έχουν λόγο να νιώθουν υποτιμημένοι από μια τέτοια αποτίμηση, ούτε η κυβέρνηση δικαιωμένη στην πολιτική της και ασφαλής στον θώκο της. Οι διοργανωτές κατόρθωσαν να μετουσιώσουν σε πολιτικό γεγονός διεθνούς εμβέλειας ένα λαϊκό και εθνικό συναίσθημα υπαρκτό σε μεγάλες μάζες, που όμως είχαν να κινητοποιηθούν σε αυτές τις διαστάσεις 25 χρόνια τώρα- το 2007 ανάλογες προσπάθειες είχαν καταλήξει σε φιάσκο, ο κόσμος δεν είχε ανταποκριθεί.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
