Δασοπόνος, MSc. in International Environmental Conventions
Η σπουδή για το ταξίδι στη Χαλκιδική με ώθησε στην οθόνη του υπολογιστή. Μέσω της μηχανής αναζήτησης google επιλέγω στο «earth map» σε «live version» τον οικισμό της Αρναίας για να δω αν καπνίζει η καμινάδα του πατρικού σπιτιού. Στη συνέχεια επεξεργάζομαι και κάποια ενδιαφέροντα σημεία. Όλα είναι όπως τα περίμενα. Κανένας στο σπίτι, επιβλητικό το Χοροστάσι, γεμάτη η Κεντρική πλατεία και πολύ όμορφη η πλατεία των Μουσείων. Ανεβαίνω ηλεκτρονικά για λίγο και στο βουνό έμβλημα του τόπου, τον Χολομώντα. Το Ζoom-άρω με κοντινά πλάνα και μένω άφωνος. Ο δορυφόρος συλλαμβάνει πλήθος από μεγάλα προστατευόμενα πουλιά να πετούν επιβλητικά πάνω από το βουνό. Πραγματικά είναι πολλά και άξια θαυμασμού τα σπάνια αυτά είδη των αετών, των γερακιών και των άλλων αρπακτικών πτηνών! Πετούν και αρκετά μικρότερα σε μέγεθος πουλιά που δεν είναι εφικτή η αναγνώρισή τους, καθώς η δορυφορική λήψη απορυθμίζει τα «pixels» παραμορφώνοντας την εικόνα από τη συνοχή της. Άθελά μου, αφήνω μια κραυγή ενθουσιασμού. Την ακούει ο Νικόλας. Τρέχει να δει και αυτός την εικόνα. Με ικανοποίηση χαϊδεύει το μουστάκι του.
Τι να πω; Τρελαίνομαι! Δίνω όρκο, με μάρτυρα τον Νικόλα, να μην ξαναμιλήσω περί καταχρηστικής πρότασης των αρμοδίων για τη Natura του Χολομώντα, αλλά να καταταγώ άμεσα ως ενεργός ακτιβιστής της, προκειμένου να υπερασπιστώ το δίκαιο της απόφασης ένταξης στο Ευρωπαϊκό δίκτυο προστασίας. Οφείλω να επανορθώσω την προηγούμενη στάση μου. Να, εδώ παρακολουθώ ζωντανά, σε πλήρη δραστηριότητα, όλα αυτά τα καταπληκτικά είδη της πολύτιμης και απειλούμενης πανίδας στο βουνό! Πως είναι δυνατόν να απέχω από έναν τέτοιου μεγέθους οικολογικό ακτιβισμό στην ίδια την πατρίδα μου;
Και εκεί που τρελαίνομαι από ικανοποίηση, με ξυπνά ο απαίσιος θόρυβος από το ξυπνητήρι του ρολογιού και προσγειώνομαι στη θλιβερή πραγματικότητα. Πάνε, χάθηκαν οι περήφανοι αετοί, οι σταυραετοί, οι φιδαετοί, ο τσίφτης, ο σφηκιάρης, τα ευέλικτα γεράκια με πρώτους τους πετρίτες και τα πολλά άλλα που πετούσαν και τα έβλεπα στην οθόνη του υπολογιστή. Χάθηκε από το πλάι μου και ο Νικόλας, που πριν ένα χρόνο, στις 14 του Γενάρη, «έφυγε» για το στερνό ταξίδι.
(Στο Νικόλα)
