Ομιλία από τον Υποπτέραρχο (Ι) ε.α. Δημήτριο Παπαμιχαήλ
Σεβασμιότατε,
Αξιοσέβαστα μέλη της Οικογενείας
Μπατσαρά,
Αγαπητοί προσκεκλημένοι,
Φίλες και φίλοι,
Κατ΄αρχάς θέλω
να ευχαριστήσω την Ένωση Αποστράτων Αξκών Αεροπορίας, Παράρτημα Λάρισας για την
ευκαιρία που μου δίνει και την τιμή να μιλήσω για έναν αγαπημένο συνάδελφο, τον Θανάση Μπατσαρά,
τον Σάκη.
Τα λόγια που
θα πω δεν θάναι πολλά, ούτε βαρύγδουπα, γιατί του Σάκη δεν του άρεσαν ούτε οι
πολλές, ούτε οι μεγάλες κουβέντες. Ήταν ένα απλό και σεμνό παιδί, με όνειρα και
αποφασιστικότητα, όπως είναι οι περισσότεροι νέοι στην Πολεμική Αεροπορία.
Πέρασαν κιόλας
10 χρόνια από εκείνη τη οδυνηρή νύχτα του Δεκεμβρίου. Εκείνη την περίοδο, η
Μοίρα του, η 337, αξιολογούνταν από το ΝΑΤΟ προκειμένου να πάρει την
πιστοποίηση της δύναμης Ταχείας Αντίδρασης της Συμμαχίας. Το πτητικό έργο της
ΝΑΤΟϊκής αξιολόγησης ήταν έντονο, με σύνθετες και απαιτητικές αποστολές αέρος.
Σε μια τέτοια
αποστολή το βράδυ της 5ης Δεκ.
πετούσαν αρκετά αεροσκάφη. Κάποια στιγμή μαθαίνουμε ότι ‘’χάθηκε’’ ένα F-16. Παγώσαμε, σφίχτηκε το στομάχι μας, κόπηκαν τα πόδια μας. Ποιος?
Ρωτήσαμε με αγωνία. Ο Σάκης ο Μπατσαράς,
ήταν η απάντηση. Εγκατέλειψε? Ακούστηκε το σήμα εγκατάλειψης του εκτινασσόμενου
καθίσματος, ήταν τα επόμενα ερωτήματα.
Όλη η Μονάδα, όλη η Αεροπορία ενεργοποιήθηκε,
όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, ώστε να εντοπίσει και να διασώσει το
στέλεχός της. Μάταια όμως, ο Σάκης είχε ήδη ξεκινήσει το ταξίδι του, το ταξίδι
του προς την αιώνια Ανατολή.
Σήμερα συγκεντρωθήκαμε
εδώ, στο χώρο όπου έζησε ο Θανάσης, με σκοπό όχι να τον θυμηθούμε - γιατί δεν
τον ξεχάσαμε ποτέ - αλλά για να εκφράσουμε για άλλη μια φορά την ευγνωμοσύνη
μας που τον γνωρίσαμε, που υπήρξε μέρος της ζωής μας, που μας έκανε να
γελάσουμε, που μοιράστηκε μαζί μας όμορφες αλλά και δύσκολες στιγμές, που μας
άγγιξε το φως και η θέρμη που εξέπεμπε.
Έτσι ήταν ο Σάκης. Ένα φωτεινό και θετικό παιδί. Γελαστός,
ευγενικός, ζεστός, ανιδιοτελής, ακέραιος και ειλικρινής. Πάντα πρόθυμος να
βοηθήσει, να βάλει πλάτη σε ό,τι ήταν αναγκαίο να γίνει. Όλοι τον αγαπούσαν το
Σάκη, όλοι.
Για μένα, ένα
συγκεκριμένο γνώρισμά του ξεχώριζε, και μου άρεσε πολύ. Αμφισβητούσε… -
καλοπροαίρετα πάντα - τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζαμε τα σύνθετα αλλά και
απλά καθημερινά πράγματα.
Συνεχώς
αναρωτιόταν εάν υπήρχαν άλλοι τρόποι, πιο απλοί και πιο αποτελεσματικοί. Αυτή
την καλώς εννοούμενη αμφισβήτηση, και όχι καχυποψία, την θεωρώ πολύ σημαντική
για την πρόοδο και εξέλιξη του κάθε χώρου, του κάθε τομέα.
Πιστεύω ότι
εάν ο Θανάσης μπορούσε να μας μιλήσει αυτή τη στιγμή, ένα από τα πράγματα που
θα ήθελε να μας πει είναι, να σκεφτόμαστε και να προσευχόμαστε για όλους
εκείνους και εκείνες που δίνουν καθημερινά ολόκληρο το ‘’είναι’’ τους για την
ασφάλεια της Πατρίδας μας, είτε είναι στην ξηρά, στη θάλασσα ή στον αέρα.
Απευθυνόμενος
στη σεβαστή οικογένειά του, θέλω να εκφράσω την εκτίμηση και τον σεβασμό όλων
μας. Ο πόνος ο δικός μας δεν συγκρίνεται με τον γολγοθά που έχετε περάσει εσείς.
Ευχόμαστε να είστε πάντα καλά. Αλέξανδρε, θέλω να ξέρεις ότι ο πατέρας σου ήταν
ένας εξαίρετος άνθρωπος και να είσαι πολύ περήφανος για εκείνον.
Θανάση, έφυγες πολύ νωρίς από κοντά μας. Σε
ευχαριστούμε που υπήρξες στη ζωή μας και επέτρεψες να μας άγγιξει η αύρα σου.
Αιωνία η μνήμη
σου και τόσων άλλων παιδιών των Ενόπλων Δυνάμεων που χάθηκαν υπηρετώντας την
Πατρίδα. Θα είστε όλοι πάντα βαθιά ριζωμένοι στην καρδιά μας.
