Ο Δεκέμβρης του 1944 αποτελεί άλλη
μια κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης της χώρας μας, γεγονότα που σημάδεψαν το
επαναστατικό
– λαϊκό κίνημα, με την ωμή δολοφονική επέμβαση των Άγγλων στρατοκρατόρων ιμπεριαλιστών
και του υπό διαμόρφωση αστικού κατασταλτικού μηχανισμού (ταγματασφαλίτες, Χίτες,
χωροφυλακή) που μαζί αιματοκύλησαν τον άοπλο λαό της Αθήνας στις 3 και 4 Δεκεμβρίου του 1944, που διαδήλωναν για τον
αφοπλισμό των δοσίλογων – ταγματασφαλιτών, για λαοκρατία.
Οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές από της αρχές του 1943 επεξεργαζόταν σχέδιο
επέμβασης στην Ελλάδα, αφού τα μακροπρόθεσμα γεωστρατηγικά και οικονομικά
συμφέροντα, αξίωναν ένα αστικό πολιτικό σύστημα, έχοντας σε συνθήκες πλήρης
υποταγής και συμβιβασμού το λαϊκό κίνημα.
Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις ήταν πλήρως απαξιωμένες στα ματιά και στην συνείδησης
του Ελληνικού λαού, αφού όσοι δεν απέδρασαν από την χώρα μετά την κατοχή της από
τους ναζί Γερμανούς, συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, σε αντίθεση με το ΚΚΕ
που κάλεσε τον λαό, να μην σκύψει το κεφάλι στον κατακτητή, να οργανωθεί και να
τον παλέψει με όλες της μορφές εναντίον του, ακόμα και με ένοπλο αγώνα και έτσι
έγινε.
Με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, το ΚΚΕ, οργανώθηκε το ΕΑΜ, το ένοπλο
του τμήμα ο ΕΛΑΣ, η οργάνωση νέων η ΕΠΟΝ
και άλλες οργανώσεις που είχαν κυρίως δράση μέσα στις πόλεις σε συγκεκριμένους
τομείς ευθύνης . 1.500.000 λαού οργανώθηκε στις διάφορες αυτές οργανώσεις που
συγκρότησε το ΕΑΜ και πάλεψε με σθένος, χωρίς φόβο και περηφάνια τους φασίστες
και ναζί κατακτητές.
Το κύρος του ΚΚΕ είχε ανέβει στα μάτια του λαού, αφού ήταν αυτό που σήκωσε
στις πλάτες του τον αγώνα ενάντια στους κατακτητές
της πατρίδας, πήρε την πολιτική πρωτοβουλία.
Σήκωσε το ανάστημα του λάου, έσωσε την αξιοπρέπεια του, κόντρα στην μοιρολατρία,
την ηττοπάθεια ,την υποταγή και τον συμβιβασμό, που καλλιεργούσαν διάφοροι κύκλοι
αστικής προελεύσεως που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές της χώρας.
Αυτό που δεν φρόντισε από νωρίς ήταν να συνδέσει το εθνικοαπελευθερωτικό
κίνημα ,με το ζήτημα της εξουσίας, ποια τάξη για ποιον σκοπό, μετά την
απελευθέρωση, κάτι που οι ιμπεριαλιστές, οι Άγγλοι σε πρώτη φάση, με αυτούς που
δεν έκαναν τίποτα για την απελευθέρωση της χώρας, της αστικές πολιτικές δυνάμεις που ήταν στο
Κάιρο, σχεδίαζαν αυτό ακριβώς. Πώς να
γυρίσουν μετά την απελευθέρωση και να ηγηθούν της εξουσίας, στέλνοντας στο
καναβάτσο την λαϊκή απαίτηση, της λαοκρατίας, της τιμωρίας των δοσίλογων,
των συνεργατών των Γερμανών ναζί.
Ο Δεκέμβρης του 1944 είναι η πιο τρανή απόδειξη για την παραπάνω εκτίμηση.
Το ΚΚΕ τηρώντας όλες της συμφωνίες όπως του Λιβάνου, της Καζέρτας, που τελικά
ήταν επιζήμιες για αυτό και το λαϊκό
κίνημα, μπήκε σε κυβέρνηση << εθνικής ενότητας >>, που από την ίδια
μέρα οι αστικές πολιτικές δυνάμεις με τον Γιώργο Παπανδρέου επικεφαλή παραβίασαν όλα τα συμφωνηθέντα.
Καμιά διάθεση του Γεωργίου Παπανδρέου και των αστικών πολιτικών δυνάμεων
να τιμωρηθούν οι συνεργάτες των Γερμανών, που ίσα, ίσα, προστατεύτηκαν. Κανένα φιλολαϊκό αίτημα δεν έγινε
αποδεκτό από την κυβέρνηση, αποδείχτηκε μαριονέτα
των Άγγλων ιμπεριαλιστών που αξιοποιήθηκε για να συσταθεί όσο πιο γρήγορα ο σμπαραλιασμένος
αστικός μηχανισμός, κυρίως της καταστολής και να στραφεί ενάντια στο λαϊκό κίνημα,
στους αγωνιστές της Εθνικής αντίστασης, το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ.
Κάτω από αυτές της αρνητικές εξελίξεις οι 6 υπουργοί του ΕΑΜ παραιτούνται,
το ΕΑΜ καλεί τον κόσμο στους δρόμους και να απαιτήσουν την τιμωρία των δοσίλογων,
να παλέψουν για λαοκρατία, για της ελευθερίες του λαού, χωρίς προστάτες ιμπεριαλιστές.
Ο Άγγλος στρατηγός Σκόμπυ κηρύσσει άμεσα στρατιωτικό νόμο και συγκροτούν
τάγματα εθνοφυλακής από ταγματασφαλίτες,
συνεργάτες των Γερμανών ναζί. Ζητάει τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και παράλληλα στο
λιμάνι του Πειραιά αποβιβάζονται 6.000 Άγγλοι στρατιώτες, το όλο σχέδιο των
Άγγλων ιμπεριαλιστών με τους αστούς συμμάχους τους, την κυβέρνηση μαριονέτα,
των ανδρείκελων, με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπανδρέου ήταν σε εξέλιξη
Σε ένα μεγάλο ογκώδες ειρηνικό συλλαλητήριο
την Κυριακή στις 3 Δεκεμβρίου που οργάνωσε
το ΕΑΜ, η διαδήλωση χτυπιέται ωμά από τους Άγγλους, τους ταγματασφαλίτες όπου είχαν
εξοπλίσει και την χωροφυλακή. Πάνω από 20 διαδηλωτές σκοτώνονται επί τόπου, τα κορμιά
τους κείτονται στους δρόμους με το αίμα
να ρέει. Οι διαδηλωτές δεν σταματάνε συνεχίζουν και προχωρούν μπροστά στα Εγγλέζικα
άρματα που είχαν παραταχθεί απέναντι στους άοπλους διαδηλωτές.
Την επομένη μέρα 300.000 λαού συνοδεύει τους νεκρούς στην ταφή τους, αμέσως
η ταφή των νεκρών παίρνει την μορφή συλλυπητηρίου οργής και συνέχισης του αγώνα
για της ελευθερίες του λαού και αυτή η διαδήλωση χτυπιέται από Άγγλους και ένοπλους ταγματασφαλίτες, 40 οι νεκροί αυτή
την φορά.
Όλα έδειχνα ότι με την δύναμη των
όπλων, την τρομοκρατία και το φόβο, οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές με τους συμμάχους
τους, της αστικές πολιτικές δυνάμεις είχαν σκοπό να τσακίσουν τον λαό.
33 ηρωικές μέρες ο λαός της Αθήνας, οι δυνάμεις του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ,
πολεμάνε δρόμο τον δρόμο, τετράγωνο το τετράγωνο, στενό το στενό, μέσα στην
πόλη, τους Άγγλους στρατοκράτορες,
ταγματασφαλίτες, Χίτες, την
χωροφυλακή.
Το Δεκέμβρη του 1944 ο λαός βρέθηκε στο δίλημμα, η θα φορέσει της
αλυσίδες της νέας σκλαβιάς του, η θα πολεμήσει ξανά όπως έκανε στα χρόνια της
Κατοχής.
Ο λαός διάλεξε τα όπλα αντί της νέας σκλαβιάς του, το όραμα της Ελλάδας
της αναδημιουργίας, της δουλειάς, της Ειρήνης, της λευτεριάς, της λαϊκής
Ελλάδας, φώτιζε, κόντρα στο μαύρο και άραχνο καθεστώς της εκμετάλλευσης και
καταπίεσης που ήθελαν να επιβάλλουν οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές με τους αστούς
συμμάχους τους.
Τα γεγονότα του Δεκέμβρη στην Αθήνα του 1944 αποτελούν πηγή για την
εξαγωγή συμπερασμάτων, στο έδαφος της ταξικής πάλης, για το ποια τάξη στην
εξουσία, για ποιο σκοπό.
Ένα συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι την στιγμή που το Κομμουνιστικό Κόμμα
συμμετέχει σε αστική κυβέρνηση, έχει παραιτηθεί από την πάλη για την εργατική εξουσία,
από τον στόχο της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και συμμετέχει στην διαχείριση
του καπιταλιστικού συστήματος.
Από αυτή την σκοπιά είναι αβάσιμο
ότι η συμμετοχή του Κομμουνιστικού Κόμματος σε κυβέρνηση συνεργασίας, αποτελεί
το σκαλοπάτι για να προωθήσει το κίνημα τους στόχους του, ριζοσπαστικά μέτρα υπέρ του λαού, μετατροπή του αστικού
κράτους μέσα από πολιτικές μεταρρυθμίσεις σε σοσιαλιστική προοπτική. Αυτό αποδεικνύεται
περίτρανα από τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1944.
Όπως και να έχει ο Δεκέμβρης κατατάσσεται στις λαμπρές στιγμές του
επαναστατικού – λαϊκού κινήματος, όπου ο λαός με οργάνωση, αυτενέργεια,
συλλογικότητα, αλληλεγγύη, έδωσε έναν ακόμα αγώνα με αυτοθυσία και αυταπάρνηση,
με τα ιδανικά ενός νέου κόσμου που οραματιζόταν και αυτός δεν
είναι άλλος από τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό, που παρά την προσωρινή του
ήττα, τα λάθη που έγιναν , της
ανεπάρκειες που είχε, μαζί με της παρεκκλίσεις που έγιναν , ο 21ος
αιώνας θα είναι αιώνας των νέων σοσιαλιστικών επαναστάσεων, γενικεύοντας την
αρνητική κα θετική πείρα του 20ου αιώνα.
Σαββίδης Παναγιώτης
