Τίποτα δεν είναι μονοδιάστατο στην ελληνική ιστορία. Δύσκολα
θα εντοπίσει κάποιος ερευνητής στην ιστορία αυτού που ονομάζουμε
ελληνικό έθνος κάποια νομοτέλεια ως προς τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες, τους θριάμβους ή τις καταστροφές, την ακμή ή την παρακμή.
ελληνικό έθνος κάποια νομοτέλεια ως προς τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες, τους θριάμβους ή τις καταστροφές, την ακμή ή την παρακμή.
Έτσι, πέραν της σειράς των όποιων λανθασμένων, ατυχών ή
ακόμη και καταστρεπτικών χειρισμών στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, ο ελληνικός
λαός έχει ανάμεσα στα άλλα ένα προνόμιο. Αυτό της κληρονομιάς του Έπους του
’40. Μία από τις λαμπρότερες σελίδες της, κατά καιρούς, αιματοβαμμένης
σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Φαντάζει ίσως αντιφατικό το πώς μπορεί να θεωρείται λαμπρό
ένα ακόμη αιματοβαμμένο μέρος της ελληνικής ιστορίας όπως αυτό του
ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940. Παρά τούτου, η λαμπρότητα και η υπερηφάνεια
την οποία κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνας στην καταγωγή ή στην ψυχή, δικαιούται
και οφείλει να νιώθει, έγκειται σε ένα συγκεκριμένο στοιχείο.
Απαλλαγμένος από κάθε ρομαντισμό και απολύτως πραγματιστικά,
μπορεί κάποιος να εντοπίσει αυτό το ξεχωριστό στοιχείο. Πρόκειται για την
έμπρακτη απόδειξη ότι ένας μικρός και θεωρητικά αδύναμος λαός, όπως φαινομενικά
ήταν στα τέλη του 1940 ο ελληνικός λαός, μπορεί. Μπορεί να αρνηθεί την υποταγή.
Μπορεί να πληγώσει αυτόν που εμφανίζεται ως συγκριτικά «ισχυρότερος». Μπορεί να
τον νικήσει και να τον τρέψει σε φυγή.
Αυτό έκαναν στις βουνοκορφές, στα υψώματα, στις πλαγιές και
στις χαράδρες της χιονισμένης Πίνδου οι Έλληνες αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και
στρατιώτες. Αυτό έκαναν από διαφορετικό μετερίζι οι εθελόντριες όλων των
ηλικιών που μετέφεραν στις πλάτες τους όπλα, πυρομαχικά, ρουχισμό και τρόφιμα
για το μαχόμενο ελληνικό στρατό.
Τι ακριβώς έκαναν; Μαχόμενοι υπέρ βωμών και εστιών,
κυριολεκτικά τσάκισαν και γκρεμοτσάκισαν το Φασισμό.
Τσερτεκίδης Γεώργιος
Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης
