Ένα παιδί χαμηλών τόνων, με ήθος, θέληση για δουλειά και αγάπη για το μπάσκετ, μίλησε στον sporfm.gr για τους ανθρώπους που τον βοήθησαν να φτάσει στο επαγγελματικό επίπεδο, την υποτροφία σε κολέγιο της Αμερικής, την σχέση του με τον Φρεντ Χόιμπεργκ των Chicago Bulls, την ΑΕΚ, αλλά και τις προσδοκίες για το μέλλον.
Ποια είναι η ενασχόληση της οικογένειάς σου με το μπάσκετ;
«Ο πατέρας μου ήταν προπονητής μπάσκετ και αυτός ο οποίος με έβαλε στο χώρο. Παίζω μπάσκετ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Η πρώτη μου ομάδα ήταν ο Πιερικός-Αρχέλαος, μεγαλώνοντας είχα κάποιες κλήσεις σε κλιμάκια του Βορρά και έτσι βήμα-βήμα έφτασα να παίζω σε επαγγελματικό επίπεδο»
Ποιος ήταν αυτός που σου έδωσε την ευκαιρία στο επαγγελματικό επίπεδο;
«Xρωστάω πάρα πολλά στον προπονητή Στέλιο Χατζηιωάννου που ήταν μαζί μου τόσα χρόνια ατελείωτες ώρες στο γήπεδο. Μας είχε σαν παιδιά του, Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρια, πρωί-βράδυ, ο Στέλιος ήταν εδώ και αφιέρωνε τον χρόνο του σε ατομικές προπονήσεις. Γενικά, ο Πιερικός-Αρχέλαος αποτελεί βάση για αυτό που είμαι τώρα αλλά και για την μετέπειτα καριέρα μου»
Σε μικρότερη ηλικία ήθελες να ασχοληθείς με κάποιο άλλο άθλημα;
«Πάντα ήθελα να παίξω μπάσκετ! Ακόμη και όταν απογοητευόμουν έλεγα πως θα τα παρατήσω θα πάω να κάνω ιππασία (γέλια), αλλά δεν το εννοούσα, πάντα ήθελα να παίξω μπάσκετ»
Πώς προέκυψε η υποτροφία για το Αιόβα Στέιτ στην Αμερική;
«Τελειώνοντας το σχολείο ήξερα πως είναι η τελευταία μου χρονιά στην ομάδα της Κατερίνης και πως του χρόνου θα πρέπει να κάνω ένα βήμα παραπάνω. Συζητούσα με ομάδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και ξαφνικά βρέθηκε ο εκπρόσωπός μου στην Αμερική. Τότε κάποιος του μίλησε για εμένα και πως ήθελε να με πάρει στο κολέγιό του, το θέμα πήρε δημοσιότητα και αυτό τράβηξε το ενδιαφέρον και από άλλα κολέγια. Έφτασα να έχω 12 προτάσεις από κολέγια, τις εξέτασα όλες και το Αιόβα Στέιτ ήταν αυτό που με έπεισε, καθώς ο προπονητής με τον βοηθό του είχαν έρθει στην Αθήνα για δύο ημέρες μόνο για να με δουν. Πίστευα πως αυτή είναι η σωστή λύση για εμένα και ακολούθησα το πρόγραμμά τους»
Ο προπονητής στον οποίο αναφέρεσαι είναι ο Φρεντ Χόιμπεργκ, που από to 2015 είναι προπονητής των Chicago Bulls. Ποια η γνώμη σου για αυτόν;
«Τον έζησα μόνο για μία χρονιά, ωστόσο μπορώ να πω πως είναι καταπληκτικός άνθρωπος, πρώτα από όλα άνθρωπος και μετά ένας τρομερός προπονητής»
Έχετε κρατήσει επαφές;
«Ακόμη και τώρα που είναι προπονητής σε ομάδα ΝΒΑ με τρομερές απαιτήσεις και υποχρεώσεις θα μου στείλει μια φορά τον μήνα να με ρωτήσει τι κάνω, πως πάνε τα πράγματα με το μπάσκετ, αν είμαι καλά στην υγεία μου. Όταν ήμουν τραυματίας έστελνε ακόμη πιο τακτικά να δει πως τα πηγαίνω. Είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος, όλοι τον λατρεύουν και τον εκτιμάνε ανεξάρτητα με την πορεία των Bulls φέτος»
Θα ευελπιστούσες σε μελλοντική συνεργασία;
«Είναι ένας προπονητής που του αξίζει να βρίσκεται στο ΝΒΑ. Σίγουρα, θα ήθελα και εγώ να αγωνιστώ στο ΝΒΑ, εάν τον είχα προπονητή ακόμη καλύτερα»
Παράλληλα σου δόθηκε και η ευκαιρία να σπουδάσεις. Ήταν κάτι που θα επεδίωκες και εδώ στην Ελλάδα;
«Όταν πήγα στην Αμερική ξεκάθαρα δεν πήγα για τις σπουδές. Σαφώς και έχεις τη δυνατότητα να τα συνδυάσεις και τα δύο αλλά αφοσιώθηκα στο μπάσκετ. Ανταποκρινόμουν τόσο ώστε να είμαι εντάξει με τους βαθμούς μου και να μπορώ να έχω δικαίωμα συμμετοχής, διότι υπάρχει κανονισμός πως αν δεν είσαι εντάξει δεν μπορείς να παίξεις. Ειδικότητά μου ήταν η διοίκηση επιχειρήσεων, κάτι το οποίο σπουδάζω και εδώ στην Αθήνα.»
Ολοκληρώνοντας την πρώτη σου χρονιά στο Αϊόβα Στέιτ δεν επέστρεψες ποτέ. Τι συνέβη;
«Το καλοκαίρι εκείνο προτεραιότητά μου ήταν μετά την Εθνική να γυρίσω στο κολέγιο αλλά δέχθηκα ένα τηλεφώνημα μία εβδομάδα μετά από τον Χόίμπεργκ, ο οποίος με ενημέρωσε πως πήγαινε στους Bulls και προπονητής του κολεγίου θα αναλάμβανε κάποιος άλλος τον οποίο δεν γνώριζα και δεν με γνώριζε, οπότε δεν θα υπήρχε η ίδια εμπιστοσύνη μεταξύ του παίκτη (εμένα) και του προπονητή, παρότι μιλήσαμε πολλές ώρες. Παράλληλα έπαιξε ρόλο και ένας τραυματισμός στο πόδι ο οποίος αργότερα με κράτησε 6 μήνες εκτός. Το θεώρησα ρίσκο να γυρίσω και αποφάσισα να μείνω στην Ελλάδα. Εξέτασα όλες τις προτάσεις που είχα και επέλεξα την ΑΕΚ.»
Επομένως η ΑΕΚ ήταν ένας από τους λόγους που δεν γύρισες στο κολέγιο;
«Έβλεπα πως η ΑΕΚ είναι μία ομάδα η οποία αναγεννιέται, θέλει να ανέβει και μπορώ και εγώ να ανέβω μαζί της. Η ΑΕΚ ερχόταν από την Α2 και μετά την πρώτη χρονιά στην Α1 έβλεπα ότι οι άνθρωποι εκεί πέρα είχαν όρεξη να κάνουν παραπάνω πράγματα, ήθελαν να ανεβάσουν την ομάδα και ήθελα και εγώ να μπω σε μία ομάδα που προσπαθεί να ξανανέβει στην κορυφή.»
Σκέφτηκες ποτέ τι θα γινόταν εάν επέλεγες να μείνεις στο κολέγιο;
«Επειδή συνάντησα πριν περίπου ένα μήνα τον νέο προπονητή πιστεύω ότι θα του άρεσα, καθώς φεύγοντας άφησα μία υποτροφία κενή και δεν μπόρεσε να βρει άλλον ψηλό. Μη έχοντας άλλη επιλογή, θα έπαιζα. Το θεώρησα ρίσκο όμως τότε να γυρίσω και λόγω του τραυματισμού μου στο πόδι ο οποίος εν τέλει με κράτησε εκτός γηπέδων για περίπου μισή σεζόν άρα θα έχανα την μισή χρονιά. Εδώ μπόρεσα να κάνω καλή αποκατάσταση , στην Αμερική είχαν υποτιμήσει λίγο τον τραυματισμό μου. Συμβουλεύτηκα και τον Φρεντ , μου είπε: ‘Εγώ στην θέση σου δεν θα γυρνούσα στο κολέγιο.»
Ποια είναι η ενασχόληση της οικογένειάς σου με το μπάσκετ;
«Ο πατέρας μου ήταν προπονητής μπάσκετ και αυτός ο οποίος με έβαλε στο χώρο. Παίζω μπάσκετ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Η πρώτη μου ομάδα ήταν ο Πιερικός-Αρχέλαος, μεγαλώνοντας είχα κάποιες κλήσεις σε κλιμάκια του Βορρά και έτσι βήμα-βήμα έφτασα να παίζω σε επαγγελματικό επίπεδο»
Ποιος ήταν αυτός που σου έδωσε την ευκαιρία στο επαγγελματικό επίπεδο;
«Xρωστάω πάρα πολλά στον προπονητή Στέλιο Χατζηιωάννου που ήταν μαζί μου τόσα χρόνια ατελείωτες ώρες στο γήπεδο. Μας είχε σαν παιδιά του, Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρια, πρωί-βράδυ, ο Στέλιος ήταν εδώ και αφιέρωνε τον χρόνο του σε ατομικές προπονήσεις. Γενικά, ο Πιερικός-Αρχέλαος αποτελεί βάση για αυτό που είμαι τώρα αλλά και για την μετέπειτα καριέρα μου»
Σε μικρότερη ηλικία ήθελες να ασχοληθείς με κάποιο άλλο άθλημα;
«Πάντα ήθελα να παίξω μπάσκετ! Ακόμη και όταν απογοητευόμουν έλεγα πως θα τα παρατήσω θα πάω να κάνω ιππασία (γέλια), αλλά δεν το εννοούσα, πάντα ήθελα να παίξω μπάσκετ»
Πώς προέκυψε η υποτροφία για το Αιόβα Στέιτ στην Αμερική;
«Τελειώνοντας το σχολείο ήξερα πως είναι η τελευταία μου χρονιά στην ομάδα της Κατερίνης και πως του χρόνου θα πρέπει να κάνω ένα βήμα παραπάνω. Συζητούσα με ομάδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και ξαφνικά βρέθηκε ο εκπρόσωπός μου στην Αμερική. Τότε κάποιος του μίλησε για εμένα και πως ήθελε να με πάρει στο κολέγιό του, το θέμα πήρε δημοσιότητα και αυτό τράβηξε το ενδιαφέρον και από άλλα κολέγια. Έφτασα να έχω 12 προτάσεις από κολέγια, τις εξέτασα όλες και το Αιόβα Στέιτ ήταν αυτό που με έπεισε, καθώς ο προπονητής με τον βοηθό του είχαν έρθει στην Αθήνα για δύο ημέρες μόνο για να με δουν. Πίστευα πως αυτή είναι η σωστή λύση για εμένα και ακολούθησα το πρόγραμμά τους»
Ο προπονητής στον οποίο αναφέρεσαι είναι ο Φρεντ Χόιμπεργκ, που από to 2015 είναι προπονητής των Chicago Bulls. Ποια η γνώμη σου για αυτόν;
«Τον έζησα μόνο για μία χρονιά, ωστόσο μπορώ να πω πως είναι καταπληκτικός άνθρωπος, πρώτα από όλα άνθρωπος και μετά ένας τρομερός προπονητής»
Έχετε κρατήσει επαφές;
«Ακόμη και τώρα που είναι προπονητής σε ομάδα ΝΒΑ με τρομερές απαιτήσεις και υποχρεώσεις θα μου στείλει μια φορά τον μήνα να με ρωτήσει τι κάνω, πως πάνε τα πράγματα με το μπάσκετ, αν είμαι καλά στην υγεία μου. Όταν ήμουν τραυματίας έστελνε ακόμη πιο τακτικά να δει πως τα πηγαίνω. Είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος, όλοι τον λατρεύουν και τον εκτιμάνε ανεξάρτητα με την πορεία των Bulls φέτος»
Θα ευελπιστούσες σε μελλοντική συνεργασία;
«Είναι ένας προπονητής που του αξίζει να βρίσκεται στο ΝΒΑ. Σίγουρα, θα ήθελα και εγώ να αγωνιστώ στο ΝΒΑ, εάν τον είχα προπονητή ακόμη καλύτερα»
Παράλληλα σου δόθηκε και η ευκαιρία να σπουδάσεις. Ήταν κάτι που θα επεδίωκες και εδώ στην Ελλάδα;
«Όταν πήγα στην Αμερική ξεκάθαρα δεν πήγα για τις σπουδές. Σαφώς και έχεις τη δυνατότητα να τα συνδυάσεις και τα δύο αλλά αφοσιώθηκα στο μπάσκετ. Ανταποκρινόμουν τόσο ώστε να είμαι εντάξει με τους βαθμούς μου και να μπορώ να έχω δικαίωμα συμμετοχής, διότι υπάρχει κανονισμός πως αν δεν είσαι εντάξει δεν μπορείς να παίξεις. Ειδικότητά μου ήταν η διοίκηση επιχειρήσεων, κάτι το οποίο σπουδάζω και εδώ στην Αθήνα.»
Ολοκληρώνοντας την πρώτη σου χρονιά στο Αϊόβα Στέιτ δεν επέστρεψες ποτέ. Τι συνέβη;
«Το καλοκαίρι εκείνο προτεραιότητά μου ήταν μετά την Εθνική να γυρίσω στο κολέγιο αλλά δέχθηκα ένα τηλεφώνημα μία εβδομάδα μετά από τον Χόίμπεργκ, ο οποίος με ενημέρωσε πως πήγαινε στους Bulls και προπονητής του κολεγίου θα αναλάμβανε κάποιος άλλος τον οποίο δεν γνώριζα και δεν με γνώριζε, οπότε δεν θα υπήρχε η ίδια εμπιστοσύνη μεταξύ του παίκτη (εμένα) και του προπονητή, παρότι μιλήσαμε πολλές ώρες. Παράλληλα έπαιξε ρόλο και ένας τραυματισμός στο πόδι ο οποίος αργότερα με κράτησε 6 μήνες εκτός. Το θεώρησα ρίσκο να γυρίσω και αποφάσισα να μείνω στην Ελλάδα. Εξέτασα όλες τις προτάσεις που είχα και επέλεξα την ΑΕΚ.»
Επομένως η ΑΕΚ ήταν ένας από τους λόγους που δεν γύρισες στο κολέγιο;
«Έβλεπα πως η ΑΕΚ είναι μία ομάδα η οποία αναγεννιέται, θέλει να ανέβει και μπορώ και εγώ να ανέβω μαζί της. Η ΑΕΚ ερχόταν από την Α2 και μετά την πρώτη χρονιά στην Α1 έβλεπα ότι οι άνθρωποι εκεί πέρα είχαν όρεξη να κάνουν παραπάνω πράγματα, ήθελαν να ανεβάσουν την ομάδα και ήθελα και εγώ να μπω σε μία ομάδα που προσπαθεί να ξανανέβει στην κορυφή.»
Σκέφτηκες ποτέ τι θα γινόταν εάν επέλεγες να μείνεις στο κολέγιο;
«Επειδή συνάντησα πριν περίπου ένα μήνα τον νέο προπονητή πιστεύω ότι θα του άρεσα, καθώς φεύγοντας άφησα μία υποτροφία κενή και δεν μπόρεσε να βρει άλλον ψηλό. Μη έχοντας άλλη επιλογή, θα έπαιζα. Το θεώρησα ρίσκο όμως τότε να γυρίσω και λόγω του τραυματισμού μου στο πόδι ο οποίος εν τέλει με κράτησε εκτός γηπέδων για περίπου μισή σεζόν άρα θα έχανα την μισή χρονιά. Εδώ μπόρεσα να κάνω καλή αποκατάσταση , στην Αμερική είχαν υποτιμήσει λίγο τον τραυματισμό μου. Συμβουλεύτηκα και τον Φρεντ , μου είπε: ‘Εγώ στην θέση σου δεν θα γυρνούσα στο κολέγιο.»
«Η μητέρα μου ήταν ο πρώτος υποστηρικτής της απόφασης να πάω Αμερική. Αν ήξερε ότι κάνω σταθερά βήματα και είμαι καλά, θα ήταν οκ και ας της κόστιζε που δεν θα με έβλεπε. Ίσως να ήταν και λίγο αντίθετη στο να γυρίσω. Τελικά, όλοι είδαν ότι το πιο ασφαλές ήταν να γυρίσω στην Ελλάδα.»
Πώς βλέπεις την πορεία της ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια;
«Η ΑΕΚ κάνει αργά αλλά σταθερά ανοδικά βήματα. Πέρασε κάποια δύσκολα χρόνια στην Β’ Εθνική, μετά στην Α2, ανέβηκε στην Α1και πρώτη χρονιά είχε δυσκολίες, εμφανίστηκε ο πρόεδρος ο Μάκης ο Αγγελόπουλος ο οποίος έχτισε την ομάδα, έκανε μια καλή πορεία και έφτασε μέχρι τα play off. Την επόμενη ο πρόεδρος ανοίχτηκε ακόμα περισσότερο, βγήκαμε τρίτοι χωρίς όμως να είμαστε ικανοποιημένοι με την πορεία στην Ευρώπη, ούτε στην Ελλάδα καθώς θέλαμε μία νίκη με ΠΑΟ, ΟΣΦΠ. Η φετινή χρονιά ήταν εξίσου επιτυχημένη αλλά άφηνε μια πικρία γιατί στόχος ήταν το final4. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμα πιο ανταγωνιστικοί απέναντι σε όλες τις ομάδες, καταφέραμε να κάνουμε μία νίκη στον Παναθηναϊκό και μπορούσαμε να κάνουμε άλλες 2 κατά την γνώμη μου. Η φετινή χρονιά ήταν η καλύτερη δυνατή και πιστεύω αυτή που έρχεται θα είναι ακόμα καλύτερη.»
Που βασίζεις το ότι θα είναι ακόμη καλύτερη;
«Στο ότι η ομάδα ωριμάζει, αποκτά εμπειρία. Ναι μεν είναι μία ομάδα 100 ετών αλλά είναι νέοι οι άνθρωποι που την έχουν αναλάβει στην Α1 και κάνουν όλο και πιο σωστές κινήσεις, παίρνουν σωστές αποφάσεις, ο προπονητής είναι νέος και φιλόδοξος. Βάζουν σωστές βάσεις ώστε να κάνουν μια ακόμη καλύτερη πορεία.»
Από μικρός αγωνίζεσαι με το 7. Σημαίνει κάτι για εσένα;
«Το 7 είναι ο αριθμός μου. Το φορούσε ο Τόνι Κούκοτς που ήταν ο αγαπημένος μου παίκτης και αυτός που θα ήθελα να μοιάσω. Επίσης, είναι και το νούμερο των αριστερόχειρων, είμαι αριστερόχειρας. Στην ΑΕΚ αγωνίζεται με το 7 ο Κώστας Βασιλειάδης και δεν μπορώ να απαιτήσω εγώ από έναν παίκτη που παίζει τόσα χρόνια και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο τον αριθμό.»
Από αυτό που λες φανερώνει ηθική. Σε χαρακτηρίζει και εκτός γηπέδου;
«Ο αθλητισμός είναι η δουλειά μου, ο τρόπος ζωής μου και θέλω να με χαρακτηρίζει το ήθος σε ότι κάνω. Προσπαθώ να μην δίνω δικαιώματα, θέλω να είμαι σωστός απέναντι και η πορεία μου στο μπάσκετ ηθική.»
Όταν αγωνίζεσαι ποτέ δεν νευριάζεις, δεν απογοητεύεσαι ή δεν πανηγυρίζεις ιδιαίτερα. Γιατί συμβαίνει αυτό;
«Από μικρός άκουγα από τους προπονητές μου πως το καλύτερο δυνατό που έχεις να κάνεις σε ένα παιχνίδι είναι να μην δείχνεις συναίσθημα, είτε κάνεις το καλύτερο παιχνίδι της ζωής σου, είτε όχι. Προσπαθώ να το ακολουθώ.»
Η γνώμη σου για τον Ναζ Μήτρου-Λονγκ;
«Είναι ένας από τους καλύτερους φίλους που έκανα στην Αμερική, κολλήσαμε από την πρώτη ημέρα λόγω και της καταγωγής του (η μητέρα του είναι Ελληνίδα). Είναι φοβερό παιδί, ο καλύτερος αρχηγός που είχα ποτέ, χωρίς να θέλω να πω κάτι για τους άλλους που είχα. Είναι ένας πραγματικός ηγέτης, ένας πολύ καλός παίκτης και τρομερός χαρακτήρας.»
Τι πιστεύεις μπορεί να καταφέρει στην καριέρα του;
«Πιστεύω πως μπορεί να βρει θέση στο ΝΒΑ, είναι πολύ καλός σουτέρ, οπότε είναι χρήσιμος σε κάθε ομάδα και μπορεί να παίξει και στην Ευρώπη. Ό, τι κάνει, θα το κάνει καλά!»
Θα τον ήθελες ξανά για συμπαίκτη σου;
«Εννοείται! Είναι ο τέλειος συμπαίκτης, αν και γενικά έχω τύχει σε πολύ καλούς συμπαίκτες.»
Θα μπορούσες να ηγηθείς και εσύ σε μία ομάδα;
«Πιστεύω έκανα καλή δουλειά ώστε να ηγηθώ στην ομάδα νέων της ΑΕΚ που πήραμε το πρωτάθλημα στην Κ21. Ο ηγέτης έχει περισσότερο να κάνει με την επικοινωνία που έχεις με τους συμπαίκτες σου ώστε να αποδώσουν στο 100% και θεωρώ πως μπορώ να το κάνω αυτό. Ακόμα όμως είναι νωρίς, προσπαθώ να βρω έναν ρόλο στην ΑΕΚ και σίγουρα αυτός δεν είναι ο ρόλος του ηγέτη.»
Είναι το πρώτο σου καλοκαίρι χωρίς Εθνική, πώς σου φάνηκε; Θα ήθελες κλήση για την Ανδρών;
«Σίγουρα θα ήθελα, γιατί είναι η ύψιστη τιμή, αλλά δεν βιάζομαι. Το πρώτο καλοκαίρι μετά από 6 χρόνια χωρίς Εθνική κατάλαβα πόσο παραγωγικός μπορεί να γίνει ο καλοκαιρινός χρόνος, να δουλέψεις και να κάνεις την διαφορά.»
Τι δούλεψες περισσότερο;
«Έχω δουλέψει πολύ το σώμα μου. Ο κόσμος μπορεί να μην το βλέπει, διότι συνεχίζω να φαίνομαι αρκετά αδύνατος, αλλά πίστεψέ με κάνω ό, τι είναι δυνατόν για να βελτιωθώ. Χρειάζεται δουλειά και επιμονή.»
Η καλύτερη ανάμνηση με την Εθνική όλα αυτά τα χρόνια;
«Η κορυφαία στιγμή ήταν στην Κρήτη το 2015 με την Αμερική, όπου το γήπεδο ήταν γεμάτο και έπαιζε το συρτάκι. Εξίσου δυνατές ήταν και οι αποτυχίες.»
Επιμέλεια: Άννα Τζήκα
http://www.sport-fm.gr/
