Σάββατο 10 Ιουνίου 2017

"Κατάρ. Πως προέκυψε ξαφνικά;" - Φρίξος: Όλα τα γεγονότα στον κόσμο από ιδρύσεώς του υποκινούνται από τις δύο εξουσίες,(Θρησκευτική και πολιτική)

Γινομάστε θεατές, (ευτυχώς και μόνο θεατές) μιας αρχέγονης θρησκευτικής μάχης, που κρατά από το θάνατο του Μωάμεθ και έπειτα.

Η αντιπαράθεση άρχισε το 632, όταν ο μεγάλος προφήτης των μουσουλμάνων πέθαινε και οι άραβες ακόλουθοι του διχαζόντουσαν για το ποιος θα τον διαδεχθεί. Τότε, υπήρξαν δύο κύρια στρατόπεδα, αυτοί που υποστήριξαν τον Αμπού Μπακρ, τον πεθερό του Μωάμεθ και φίλο του (πατέρα της συζήγου του Αϊσά) που ονομάστηκαν σουνίτες και αυτοί που επισήμαναν ότι ο Προφήτης είχε ορίσει διάδοχό του τον Άλι, εξάδελφο και γαμπρό του, που ονομάστηκαν Σιίτες.
Οι υποστηρικτές του Αμπού Μπακρ επικράτησαν πληθυσμιακά, παρόλο που ο Άλι κατάφερε να κυβερνήσει με τον τίτλο του τέταρτου χαλίφη. Ο διχασμός αυτός οξύνθηκε ακόμη περισσότερο όταν ο γιος τού Άλι, ο Χουσέιν, σκοτώθηκε το 680 στην Καρμπάλα από Σουνίτες στρατιώτες. Οι Σουνίτες εξακολούθησαν να μονοπωλούν την πολιτική ισχύ, ενώ οι Σιίτες ζούσαν στο περιθώριο και συμβουλεύονταν τους ιμάμηδες, οι πρώτοι δώδεκα των οποίων ήταν απόγονοι του Άλι.
Προσπαθώντας να ξεπεράσουν την θεολογική καταστροφή, οι Σιίτες δούλεψαν τη δημιουργία ενός ιδιαίτερου δόγματος, του Αποκρυφισμού. Αντίθετα λοιπόν με τον σουνιτισμό, δημιούργησαν ένα ιεραρχημένο κλήρο. Στην αντίπερα όχθη οι ουαχαμπίτες (κομμάτι σουνιτών), οπαδοί του Μουχάμαντ Ιμπν Αμπντ αλ Ουαχάμπ ενός κήρυκα του 18ου αιώνα, δημιουργούσαν ένα άλλο ρεύμα υπερσυντηρητικό, φονταμενταλιστικό με σκοπό να γίνουν ένα ισλαμικό μεταρρυθμιστικό κίνημα αποκατάστασης της καθαρής μονοθεϊστικής λατρείας (ταουχίντ) και ήσαν αντίθετοι με τη σύνδεση των δώδεκα Ιμάμηδων με οποιαδήποτε μορφή λατρείας. Οι ίδιοι θεωρούσαν πάντα τους Σιίτες ειδωλολάτρες που πρέπει να ζουν στο περιθώριο.
Η αντιπαράθεση αυτή δεν μειώθηκε ποτέ. Με σημερινά δεδομένα θα μπορούσαμε να πούμε ότι το δίπολο αυτό αντικατοπτρίζεται κρατικά στη διαμάχη των δύο γιγάντων της Μέσης Ανατολής. Της Σαουδικής Αραβίας και του σιιτικού Ιράν. Η κατάσταση οξύνθηκε πολύ το 1979, όταν ο σιισμός του αγιατολάχ Χομεϊνί ανέλαβε την εξουσία στο Ιράν. Ο επαναστατικός σιισμός συνιστούσε απειλή για τους Σαουδάραβες επειδή αμφισβητεί τόσο τον ρόλο τους ως «θεματοφυλάκων των ιερών τόπων» όσο και το δόγμα του ουαχαμπισμού.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ