Μετά από 2 χρόνια σιωπής (Ιούνιος 2015} έρχομαι και πάλι να επισημάνω ότι η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από μια διεθνή συναλλαγή. Τα
ποικιλώνυμα μνημόνια και οι
επιθέσεις σε προσωπικότητες της ελληνικής ζωής εξυπηρετούν άλλα σχέδια. Ασφαλώς
και η κάθε επίθεση είναι καταδικασταία. Στη δημοκρατία λειτουργούν οι θεσμοί –
αλλά σε μια τραυματισμένη πολιτικά δημοκρατία δεν ωφελεί η αυτοδικία.
Αντίθετα,
δίνει την ευκαιρία για περιστολή του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης και
μιας αναγκαστικής κοινωνικής συναίνεσης στο όνομα της κοινωνικής ειρήνης.
Αλήθεια, πόσοι γνωρίζουν ότι δε θέλουν να γνωρίζουμε για την στόχευση περιοχών
που περιέχουν κόκκινο υδράργυρο, ιρίδιο και όσμιο, μέταλλα στοιχεία που
χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία των πυρηνικών για τις χημικές ιδιότητές τους.
Γιατί
επιμένουν τόσο στο χρέος και δεν ενδιαφέρονται για την αξιοποίηση του εθνικού ορυκτού πλούτου; Η πώληση μιας πανικόβλητης Ελλάδας δε θα λύσει το πρόβλημα. Η
αξία αυτών των μεταλλευμάτων δεν απαλλάσσει μόνο τη χώρα από το «μνημόνιον
άγος», αλλά κάνει μια δυναμική επανεκκίνηση της εθνικής οικονομίας με ευνοϊκούς
όρους.
Η
ελληνική πραγματικότητα χάνει την εθνική της ταυτότητα μέσα σε μια εγχώρια και
διεθνή τρομολαγνία, που εξυπηρετεί το καινούριο μοίρασμα των ζωνών επιρροής.
Ταυτόχρονα, όλοι όσοι συμπράττουν στη νέα πραγματικότητα μένουν στο απυρόβλητο
και συνεχίζουν την αποδόμηση των λαών. Διότι δεν είναι μόνο η ελληνική κρίση
που προκαλεί κλειδωνισμούς, είναι η απογύμνωση της Ευρώπης – που κινδυνεύει –
είναι η ριζοσπαστικοποίηση ενός κόσμου που απειλεί και τα ανθρωπιστικά ιδεώδη
που θα μπουν σε αμφισβήτηση.
Δυστυχώς,
κάτω από διαφορετικές αφετηρίες, ο κόσμος έχει κοινή μοίρα, (π.χ. το Ελληνικό
Δημοψήφισμα του 2015, το Βρετανικό Δημοψήφισμα του 2016, τα τρομοκρατικά
χτυπήματα σε Βέλγιο, Γαλλία το 2016, στην Αγγλία και τη Γερμανία το 2017),
κανείς δε μένει έξω από τα τεκταινόμενα.
Ενώ
η Ελλάδα παραμένει δέσμια μιας ανεξήγητης μνημονιακής αναπηρίας, αυτό μας
θυμίζει μια άλλη ιστορική πραγματικότητα την περίοδο της εφτάχρονης
δικτατορίας, όταν γινόντουσαν οι ανακατατάξεις στη Μεσόγειο (Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος
1967). Όλοι αυτοί που αυτάρεσκα φωτογραφίζονται στα διεθνή fora ξέρουν που συμμετέχουν και τι αποφασίζουν; Ίσως
είναι κατώτεροι των περιστάσεων και δεν τολμούν να πάρουν ρηξικέλευθες
αποφάσεις ή μήπως είναι πρωταγωνιστές σε μια νέα Δημοκρατία της Βαϊμάρης.
Εκείνη έφερε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή θα φέρει τον Τρίτο;
Δρ. Δημήτριος Α. Δρογίδης
Είναι Διδάκτορας
Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης (Paris1)
τέως Υπότροφος Unesco και Συγγραφέας
ιστορικών, κοινωνικών και πολιτικών μελετών.
