Νίκου Ροβάκη σκίτσο - εξώφυλλο του βιβλίου «Η Τουρκία στις φλόγες»
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Τουρκία δεν μπορούσε παρά να είναι
ΝΑΙ – φρόντισε μεθοδικά γι΄ αυτό, ολόκληρος ο μηχανισμός του νέο – οθωμανού δικτάτορα της Τουρκίας Ρ. Τ. Ερντογάν, «σημαδεύοντας» την τράπουλα του δημοψηφίσματος.
Με σαρωτική «πλύση εγκεφάλου» των αμόρφωτων πληθυσμών της Ανατολής, με ισχύουσα από πέρσι κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», με φίμωση ΜΜΕ, δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών, στρατιωτικών και κάθε «αντιφρονούντα», με απειλές, με βία και φυσικά την αναγκαία νοθεία του αποτελέσματος, το ΝΑΙ θα έβγαινε πρώτο – έστω και οριακά (σχετικό άρθρο μας 48 ώρες πριν από την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος εδώ).
Έτσι ακριβώς και έγινε. Με την Τουρκία χωρισμένη σε δύο τεράστιες «ζώνες»: Η πρώτη, η ζώνη του ΟΧΙ, ξεκινάει από την Ανατολική Θράκη, την Κωνσταντινούπολη, όλα τα Μικρασιατικά παράλια, τα παράλια της Μεσογείου, τις Κουρδικές, νοτιοανατολικές περιοχές της Τουρκίας, μέχρι τις περιοχές που συνορεύουν με την Αρμενία και τη Γεωργία. Ολόκληρη αυτή η τεράστια ζώνη έχει πέντε περιοχές (Κάρς, Σανλιούρφα, Γκαζιαντέπ, Κιλίς, Οσμανιγιέ) που ψήφισαν ΝΑΙ, οι οποίες όμως «αντισταθμίζονται» με το παραπάνω στο εσωτερικό της Τουρκίας (Άγκυρα, Εσκισεχίρ, Μπιλέτσικ, Τούντζελι, Ζονγκουλντάκ) που ψήφισαν ένα μη αναμενόμενο ΟΧΙ.
Το επίσημο 51,4% που εξασφάλισε με κάθε μέσο ο Ρ. Τ. Ερντογάν δεν είναι μόνο ανεπαρκές για να ικανοποιήσει την μεγαλομανία του, αλλά και κάλπικο: Τόσο η αντιπολίτευση του κεμαλικού Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP), όσο και το φιλοκουρδικό HDΡ καταγγέλλουν νοθεία του αποτελέσματος, προβάλλοντας την απόφαση της Ανώτατης Εκλογικής Επιτροπής (YSK) να δεχθεί ψηφοδέλτια χωρίς σφραγίδα σαν σαφέστατη παραβίαση του εκλογικού νόμου, διοχετεύοντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκλητικές περιπτώσεις νοθείας σε διάφορα εκλογικά τμήματα και αναγγέλλοντας την προσφυγή για την επανακαταμέτρηση τουλάχιστον των 2/3 των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Ο δικτάτορας της Τουρκίας βέβαια, δεν είχε κανένα πρόβλημα να σπεύσει να αναγγείλει «μια νέα εποχή για την Τουρκία», ενώ ο πρωθυπουργός – μαριονέτα Μπιναλί Γιλνιρίμ είδε θρίαμβο στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Ο διχασμός όμως της Τουρκικής κοινωνίας είναι απόλυτος. Ένα πολύ μεγάλο μέρος της Τουρκικής κοινωνίας επέδειξε μια ανέλπιστη ωριμότητα αλλά και δύναμη προκειμένου να αντισταθεί αποφασιστικά στην δικτατορία Ερντογάν, παρά την προκλητικά άνιση μάχη που δόθηκε στον προεκλογικό αγώνα. Η Τουρκική κοινωνία φώναξε ένα βροντερό ΟΧΙ στις νέο – οθωμανικές φαντασιώσεις του μεγαλομανή δικτάτορα της Τουρκίας και στην προσπάθεια του να «δέσει» με νομιμοφάνεια την απόλυτη εξουσία του για άλλα δώδεκα χρόνια (συν 14 που κυβερνάει, σύνολο 26 χρόνια και … βλέπουμε).
Το αποφασιστικό ΟΧΙ της Τουρκικής κοινωνίας ήταν τόσο δυνατό, ώστε υποχρέωσε τον δικτάτορα σε απροκάλυπτη νοθεία του αποτελέσματος προκειμένου να κρατήσει την εξουσία που λυμαίνεται αυτός, η οικογένεια, το σόι και οι «κολλητοί» του. Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνουν η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης και το Γραφείο Δημοκρατικών Θεσμών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΑΣΕ (ODIHR) που παρακολούθησαν από κοντά το δημοψήφισμα.
Στο βροντερό ΟΧΙ του Τουρκικού δημοψηφίσματος «συνέβαλαν» πολλοί και αντιφατικοί παράγοντες:
Η συμμαχία Ντεβλέτ Μπαχτελί - Ρ. Τ. Ερντογάν με αντάλλαγμα την θέση Αντιπροέδρου στην «νέα Τουρκία», συνέβαλε στην κατάρρευση του Εθνικιστικού Κόμματος το συντριπτικό ποσοστό των οπαδών του οποίου ψήφισε ΟΧΙ. Απόλυτα φυσικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι μόλις τον Μάιο του 2013 ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί αποκαλούσε τον Ρ. Τ. Ερντογάν «ψεύτη με παραισθήσεις που θέτει σε αμφισβήτηση και σε κίνδυνο την ασφάλεια της Τουρκίας». Τώρα πως ο «ψεύτης με παραισθήσεις» μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε «σύμμαχο» είναι κάτι που δεν κατάλαβαν καλά οι οπαδοί των γκρίζων λύκων και ψήφισαν μαζικά ΟΧΙ.
Οι Κουρδικοί πληθυσμοί της Τουρκίας, είτε βρίσκονται στην νοτιοανατολική Τουρκία, είτε σε μεγάλες πόλεις όπως η Κωνσταντινούπολη, η Άγκυρα ή η Σμύρνη, συνέβαλαν αποφασιστικά στην ενίσχυση της δυναμικής του ΟΧΙ.
Στο έργο του «Άνθρωπος για όλες τις εποχές» ο Thomas Man αναδεικνύει μοναδικά πως η σιωπή αποτελεί και την πιο εύγλωττη άρνηση. Αυτό ακριβώς που έκαναν επιδεικτικά ο συνιδρυτής του Ισλαμικού Κόμματος ΑΚΡ Αμπτουλάχ Γκιούλ, ο μέντορας του Ερντογάν και θεωρητικός του νέο – οθωμανισμού Αχμέτ Νταβούτογλου καθώς και δεκάδες προβεβλημένα στελέχη του καθεστώτος Ερντογάν. Η «εύγλωττη αυτή σιωπή» είναι βέβαιο πως έκανε σημαντική μερίδα ψηφοφόρων του κυβερνώντος κόμματος να στραφούν στο ΟΧΙ.
Όλη η δυτική πλευρά της Τουρκίας ανθεί οικονομικά από τον τουρισμό και δεν βλέπει με καθόλου καλό μάτι τις «κορώνες» του Ρ. Τ. Ερντογάν εναντίον των «ξένων» που αποτελούν όμως τους καλύτερους πελάτες του Τουρκικού τουριστικού προϊόντος. Ούτε φυσικά τις νέο – οθωμανικές φαντασιώσεις, τις πολιτικές υποστήριξης της Ισλαμικής τρομοκρατίας και τον αιματηρό πόλεμο σε Κουρδικούς πληθυσμούς μέσα ή έξω από την Τουρκία. Έτσι το ΟΧΙ, παρά τον φόβο και την τρομοκρατία, δεν ήταν παρά ένα ισχυρό μέσο έκφρασης της αντίθεσης στις πολιτικές αυτές.
Συμπέρασμα: Η αλαζονεία και η μεγαλομανία ενός ανθρώπου που σέρνει αιμόφυρτη ολόκληρη τηνΤουρκία στις φλόγες, τον υποχρεώνει να κρυφτεί πίσω από μια κάλπικη νίκη στο δημοψήφισμα της 16ηςΑπριλίου 2017 προκειμένου να κρατήσει όλα τα προνόμια και την εξουσία του.
Η εκτεταμένη νοθεία όχι μόνο σε ψήφους αλλά και σε όλες τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξήχθη το δημοψήφισμα, η μετατροπή ενός ανέλπιστου, εντυπωσιακού ΟΧΙ σε ΝΑΙ προκειμένου να «θωρακιστεί» η μεταμόρφωση της Τουρκίας σε «προσωπικό κτήμα» του Ρ. Τ. Ερντογάν, ασφαλώς και δεν αποτελούν εχέγγυα ομαλής πορείας της γειτονικής χώρας προς το μέλλον…
