Αυτό δεν είναι τραγούδι #965
Dj της ημέρας, ο Σόλων Σαρακενίδης
Ήταν μια πενταετία που πεταχτήκαμε εντός της σαν συμπιεσμένα ελατήρια και χοροπηδούσαμε άναρχα μέχρι να κατακαθίσει και να εκτονωθεί η αρχική δύναμη. Ήταν τότε που κάναμε πολιτισμό. Να φωτίσουμε τον κόσμο. Που δεν καταλαβαίναμε πως μπορεί να ζει χωρίς να ακούει Χατζηδάκη και Θεοδωράκη και να μη βλέπει Αγγελόπουλο. Θέλαμε βέβαια να ρίξουμε και κανένα κορίτσι, αλλά το τελικό συμπέρασμα ήταν ότι με κουλτούρα δεν πηδάς. Εμείς απλώς ζεσταίναμε την ατμόσφαιρα και άλλοι επωφελούνταν….
Ήταν το 1977 και είπαμε να γιορτάσουμε τα 25χρονα του συλλόγου μας με κάτι συνταρακτικό. Έτσι βρήκα το τηλέφωνο του και τον πήρα.
«Κύριε Αγγελόπουλε, μπορείτε να έλθετε στην Ξάνθη να σας γνωρίσουμε και να δούμε και όποια ταινία σας θέλετε;»
«Με μεγάλη μου χαρά», απάντησε, «αλλά την ημερομηνία που μου λέτε θα είμαι στην Ολλανδία για να ψηφιοποιήσω τις ταινίες μου».
Τον ευχαρίστησα. Δώσαμε ραντεβού για το μέλλον, αλλά σ αυτό το ραντεβού πήγαν άλλοι. Όχι εγώ.
Αναγκαστικά περάσαμε σε δευτεράντζες.
«Κύριε Βούλγαρη, εσείς;»
«Ναι βέβαια. Ευχαρίστως».
«Θα προβάλουμε το Happy day».
Την προπαραμονή της προβολής μας στέλνει τηλεγράφημα ότι δεν μπορεί να έλθει γιατί γίνεται η γενική συνέλευση της εταιρείας σκηνοθετών. Τον καταγγείλαμε στην εταιρεία για ανευθυνότητα. Εκείνο το βράδυ γυρνώντας στο σπίτι μού λέει η μάνα μου: «Βρε παιδί μου, πήρε ένας Βούλγαρης, πολύ θυμωμένος».
«Να του πεις ξύδι αν ξαναπάρει».
Και έτσι έγινε η προβολή μπροστά σε κατάμεστη αίθουσα με μεγάλη επιτυχία και μόνο με τις δικές μας δυνάμεις.
Παραλίγο να έβγαζα και γκόμενα.
