«Σας καλώ να κάνετε υπομονή. Στερούμεθα σήμερα δια να έχoμεν αύριο»…
Θυμάμαι αυτά τα λόγια στο παλιό μας ραδιόφωνο στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 και τον πατέρα μου να κουνάει με θλίψη το κεφάλι του. Από τότε συνεχίζω να τα ακούω, σε διάφορες εκδοχές και ομιλητές διαρκώς. Και αυτό θα συμβεί επανειλημμένα μέχρι να «αναχωρήσω».
Το αύριο λοιπόν. Το «μέλλον» των πολιτικών. Για το παρών κανένα φώς. Το άσχημο σήμερα πάντα σχετίζεται με την παραληφθείσα «καμένη γή» των προηγούμενων ανεύθυνων και το καλύτερο αύριο μετατοπίζεται διαρκώς λόγω «αντικειμενικών δυσκολιών»
Ήρθε λοιπόν μια «ανορθόδοξη» απόφαση τον περασμένο Δεκέμβριο. Έστω σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές δόθηκε ένα εκτός προγράμματος επίδομα στους συνταξιούχους. Ήταν μικρό, αλλά υπαρκτό. Ήταν κάτι σαν χάδι σε κόσμο που πολλοί από εμάς είμαστε μακριά τους, μακριά από την φτώχεια που βιώνουν.
Ήταν πράγματι σχεδόν ψίχουλα από αυτά που τους οφείλει η κοινωνία .Ήταν ένα πολύ μικρό ποσοστό από αυτά που τους έκλεψε η εγκληματική ανεπάρκεια των κυβερνήσεών μας. Όμως τους έδωσε μια μικρή έστω πρόσκαιρη βοήθεια, την δυνατότητα για ένα λίγο έστω και πικρό χαμόγελο.
Ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού συστήματος ξαφνιάστηκε. Τι γίνεται; Εδώ αλλάζει η σειρά των πραγμάτων. Το παρών δεν δικαιούμεθα να το φωτίζουμε, ούτε καν λίγο. Το παρών πρέπει να είναι σκοτεινό. Το μέλλον! Με αυτό μόνο πρέπει να ασχολούμαστε! Οτιδήποτε βελτιώνει το σήμερα καταστρέφει το αύριο. Και ακούσαμε για ανεύθυνες πρακτικές, για προεκλογική παροχή, για υποθήκευση της ανάπτυξης λόγω ανεύθυνης ιδιοτέλειας.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν το επίδομα δόθηκε για να ανέβει επιτέλους ο ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις .Ούτε με απασχολεί αυτό. Είδα απλά τον συμβολισμό: Η πολιτική θεώρηση του μέλλοντος ,για να είναι ανθρωπιστική πρέπει να ξεκινάει από το παρών. Αλλιώς χάνεται στην αοριστία και είναι μια επανάληψη της ρήσης που σας είπα στην αρχή της παρέμβασής μου. Αλλιώς εντάσσεται στην συνήθη πολιτική πρακτική: Μας τάζουν το μέλλον, μας σκοτεινιάζουν το παρών και μας κλέβουν τη ζωή.
27-1-17
