Λυκείου των Ελληνίδων Κατερίνης στην κεντρική αγορά της πόλης, αναβιώνοντας το πασχαλινό έθιμο έτσι όπως συνηθιζόταν για αιώνες στην περιοχή του Έβρου.
“Σήμερα είναι ο Λάζαρος, ταχιά
είναι τα Βάγια,
κι ως την άλλη Κυριακή ήρθε κι η
Πασχαλιά”.
Μικρά κορίτσια συνήθιζαν τη μέρα αυτή να ντύνουν τον Λάζαρο, όπως
λέγεται η κούκλα (μια «ντυμένη» σκούπα-φουκάλι) που κρατάει η πρώτη κοπέλα, να
στολίζουν με λουλούδια τα καλάθια τους και πρωί πρωί, αμέσως μετά την εκκλησία,
να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι για να διαδώσουν το μήνυμα της ανάστασης του
Λαζάρου.
Τη μέρα αυτή, που πραγματοποιήθηκε
το τελευταίο θαύμα του Χριστού, συνυπάρχουν ο θάνατος με τη ζωή, ο χειμώνας με
την άνοιξη, η χαρά της ανάστασης του Λαζάρου με τη λύπη της Μεγάλης Εβδομάδας
που θα ακολουθήσει.
Οι στίχοι
απλοί, λιτοί, ένας σύντομος διάλογος:
“Θα σας ρωτήσουμε για τον αφέντη μας,
μην τον είδατε
στα εννιά παζάρια”.
“Εμείς τον είδαμε στα εννιά παζάρια,
ρόιδα που
μοίραζε στις ροϊδοπούλες,
φράγκα που
μοίραζε στις φραγκοπούλες”.
Μετά τη χαρμόσυνη είδηση, ο ρυθμός της μουσικής αλλάζει και οι
Λαζαρίνες χαιρετούν τη νοικοκυρά του σπιτιού, η οποία βάζει αυγά στα καλαθάκια
τους:
“Σήκω, κυρά μου, να δώσεις τ’ αυγό,
να πάμε σ’ άλλο
σπίτι.
Εμένα η μάνα μου
με καρτερά να πάω να φουκαλίσω,
να φουκαλίσω τις
αυλές και όλα τα σοκάκια”.
Και του χρόνου!
Καλή Ανάσταση!
Το ΔΣ του ΛΕΚ
