Μια ξεχωριστή περιοχή, ξεχασμένη από τον ανθρώπινο ρυθμό ζωής, που όμοια δεν υπάρχει σε κανένα μέρος του κόσμου. Γνωστή στους Γροιλανδούς ως Tunu ή Tunua (η Μαύρη πλευρά) είναι η απομονωμένη Ανατολική ακτή της Γροιλανδίας. Ένα
ανατριχιαστικό υπερθέαμα από τα μεγαλύτερα φιόρδ που υπάρχουν στον πλανήτη, απάτητες κορφές, άπειρες λίμνες, κι άφθονη πανίδα, καθιστούν το ταξίδι μια εμπειρία που τη γεύεται κάποιος μία φορά στη ζωή του.
ανατριχιαστικό υπερθέαμα από τα μεγαλύτερα φιόρδ που υπάρχουν στον πλανήτη, απάτητες κορφές, άπειρες λίμνες, κι άφθονη πανίδα, καθιστούν το ταξίδι μια εμπειρία που τη γεύεται κάποιος μία φορά στη ζωή του.
Η Γροιλανδία είναι το μεγαλύτερο νησί του κόσμου, το 81% της επιφάνειας της είναι καλυμμένο με το δεύτερο σε μέγεθος στρώμα πάγου του (το πρώτο βρίσκεται στην Ανταρκτική).
Το μεγαλύτερο τμήμα των κατοικημένων κέντρων βρίσκεται στα νησιά και στα πιο ακραία σημεία της νοτιοδυτικής και η νοτιοανατολικής παραλιακής ζώνης, αυτή είναι η μόνη ελεύθερη έκταση, γυμνή με πολλά βράχια, φιόρδ, νησάκια.Η περιοχή της Ανατολικής Γροιλανδίας τέμνεται από τον Αρκτικό κύκλο (περίπου στις 66ο30’ Βόρεια) στα 100 χλμ.από την πόλη Angmagssalik ή Tasilaq. Χαρακτηρίζεται από το ψυχρό θαλάσσιο ρεύμα που κατεβαίνει κατά μήκος της ακτής από το βορρά προς νότο, μεταφέροντας συχνά μεγάλες ποσότητες θρυμματισμένων πάγων από τη θάλασσια περιοχή του Βόρειου Πόλου.
Ο μεγάλος πάγος όπως αποκαλείται, καθιστά εξαιρετικά επικίνδυνη τη ναυσιπλοΐα και συχνά αδύνατη για μεγάλες χρονικές περιόδους. Κατά συνέπεια μέχρι τους πρόσφατους καιρούς η περιοχή ήταν σε μεγάλο βαθμό απομονωμένη από τον έξω κόσμο. Ως εκ τούτου έχει αναπτυχθεί διαφορετικά από το υπόλοιπο της χώρας σε πολιτισμικούς και γλωσσικούς όρους, και μέχρι σήμερα παραμένει ως μία από τις πλέον παραδοσιακές περιοχές της Γροιλανδίας.Ο πληθυσμός της ζει σε δύο ζώνες, στα νησιά και τα φιόρδ Angmagssalik και Kulusuk, το σύνολό τους δεν ξεπερνά τους 15.000 κατοίκους και ο τρόπος ζωής τους αντανακλά ένα παρελθόν που έχει από καιρό χαθεί σε άλλα τμήματα της χώρας. Οι Ινουίτ συνεχίζουν να εξαρτώνται για τη συντήρησή τους από το κυνήγι και το ψάρεμα και η ανάπτυξη βρίσκεται σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Σ’αυτό συντελεί και ο μακρύς πολικός χειμώνας που διαρκεί εννέα μήνες, κι ο ήλιος κρύβεται εντελώς.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
