ΥΓ 1. Είναι μερικές φορές που δεν βρίσκεις λόγια να εκφράσεις συναισθήματα και να περιγράφεις καταστάσεις.
Τότε το λόγο εχει η τεχνη (ποιηση, ζωγραφικη, λογοτεχνία κ.α.).
Προσπαθησα λοιπόν να εκφραστώ έτσι, αν και δεν διεκδικώ την ιδιότητα του καλλιτέχνη.
Ξέρω επίσης οτι υπάρχει ο κίνδυνος της υπερβολής ( ιδιαίτερα μετά τη μετριοπαθή ομιλία του ομιλητη της συγκέντρωσης) ή της μονομέρειας, συμβαίνει αυτο στην τέχνη.
Ομως πηρα αυτό το ρίσκο, γιατί αυτό που προέχει ειναι να προβάλλουμε το κύριο , το σωστο, το δικαιο και να το υπερασπισουμε με κάθε προσωπικο , εκλογικο η και οικονομικό κόστος .
Το ζητημα του κεντρου προσφύγων πουλάει, είναι εύπεπτο, απλοϊκό στην επιφανειακή και μερική του κατανόηση, δεν έχει προσωπικά ρισκα η αντίθεση σ' αυτό.
Σε εποχες παρακμης και κρισης το παραλογο ντύνεται λογικο, το αδικο σε δικαιο, το δευτερεύον σε κύριο και τότε πρέπει ν΄αποφασίσεις με ποιον θα πας και ποιον θ' άφήσεις...
ΥΓ2. Το ερώτημα είναι ρητορικό. Γιατι στελεχη της κυβερνησης , μπροστα στις μεγάλες κινητοποιησεις, προσπαθουν ν' αλλαξουν την ατζέντα μέσα στο λαό? Χθες για την ποντιακη γενοκτονία , σήμερα για το κέντρο προσφύγων, αύριο ;
Ν. Σαλπιστής
