Ο Φίλιππος Β΄ o Μακεδών (382 – 336 π.Χ.) ήταν ο βασιλιάς που έκανε τη Μακεδονία ισχυρό κράτος. Ένωσε υπό την ηγεμονία του τα υπόλοιπα ελληνικά κράτη και επί της ουσίας
προετοίμασε την κατάκτηση της Περσίας και του μεγαλύτερου μέρους του τότε γνωστού κόσμου από τον Μέγα γιο του, τον Αλέξανδρο.
Λέγεται ότι ο πανίσχυρος Φίλιππος της Μακεδονίας, είχε δώσει μια πάγια εντολή στον πιο έμπιστο δούλο του, αυτόν που μια ζωή μισοκοιμόταν έξω από την πόρτα του ηγεμόνα σαν πιστό σκυλί για τις ανάγκες της νύχτας και που ήταν ο πρώτος άνθρωπος που αντίκριζε ο βασιλιάς με την τσίμπλα στο μάτι.
Αντί για καλημέρα, ο δούλος είχε εντολή να λέει στον αγουροξυπνημένο αφέντη του:”Μέμνησο ότι άνθρωπος εί”. Να θυμάσαι ότι είσαι άνθρωπος, που πάει να πει.
Η φράση μας έμεινε στην καθομιλουμένη γλώσσα -και τη θυμήθηκα στην πιο απλή και πιο κυριολεκτική της έννοια, διαβάζοντας κάποιες πληροφορίες για τον φράχτη του Έβρου. Μια συγκλονιστική περιγραφή για την αποτελεσματικότητα του σιδερένιου φράχτη, που στο μυαλό μας οι περισσότεροι τον είχαμε, ίσως, ως ένα απλό, αλλά αποτελεσματικό κοτόσυρμα που στήθηκε για να εμποδίζει την είσοδο στις ροές των απελπισμένων. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα ανθρωποφάγο μηχανικό τέρας. Πραγματικά αξίζει να διαβαστούν οι λεπτομέρειες, για να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε.
Εν τω μεταξύ, με είχε πολύ ξενίσει η προηγούμενη δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος υπερασπιζόμενος τη χρησιμότητα του επονείδιστου φράχτη κι αναφερόμενος στους πολέμιούς του, στους οποίους μέχρι προ ολίγου συγκαταλεγόταν κι ο ίδιος, είπε χαρακτηριστικά: “Φαίνεται καλή ιδέα (σ.σ. η κατάργηση του φράχτη) για εκείνους που δεν έχουν ιδέα, που δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν νάρκες στον Έβρο”.
Τι αφελής δήλωση, σκέφτηκα, ακούγοντάς τον να την εκστομίζει. Κι ας μην έχω ούτε εγώ ιδέα, υπολόγισα με το φτωχό μου το μυαλό ότι δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρχουν νάρκες στη συνοριακή γραμμή του Έβρου. Αν υπήρχαν νάρκες, δεν θα υπήρχε λόγος, εξ αρχής, να έχει στηθεί εκεί αυτός ο φριχτός φράχτης. Πράγματι, τα στοιχεία ήρθαν από τους 1101, για να επιβεβαιώσουν την ανοησία της πρωθυπουργικής δήλωσης, αφού τεκμηριώνεται ότι νάρκες δεν υπάρχουν στον Έβρο!
Τι να πει κανείς; Γιατί άραγε αυτή η υποκρισία, όταν στα νερά του Αιγαίου πελάγους πνίγονται παιδιά για να πλουτίζουν οι δουλέμποροι της Ανατολίας κι οι όμοιοί τους, οι Έλληνες μαυραγορίτες;
Φτάνουν άραγε τα κακοτραβηγμένα ενσταντανέ με τις τρεις λεσβίες γιαγιάδες που ταϊζουν με το μπιμπερό το προσφυγόπουλο, για να απαλυνθεί ο πόνος των κατατρεγμένων; Ασφαλώς και όχι!
Πώς μπορεί να αντιληφθεί ένας απλός άνθρωπος με σώας τας φρένας, τους λόγους για τους οποίους ο απαίσιος φράχτης δεν έχει ήδη μετατραπεί σε καυτό σημείο υποδοχής των προσφύγων; Ακόμα χειρότερα, αδυνατεί να διανοηθεί ένας λογικός άνθρωπος ότι αυτό το διαβολικό εργαλείο προορίζεται να παραμείνει, πρωτοδεύτερη φορά αριστερά, ως έχει: μια ανθρωποφάγος μηχανή, προορισμένη να κάνει κιμά την ανθρώπινη σάρκα και να ακυρώνει όνειρα και ζωές.
Αλήθεια, πώς να καταλάβει ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, μετά από όλες αυτές τις εκατοντάδες των πνιγμένων παιδιών, τους λόγους για τους οποίους επιτρέπεται ακόμα να βουτούν στη μανιασμένη θάλασσα του Αιγαίου οι απελπισμένοι;
Πώς μπορεί να εκλάβει μια ολόκληρη κοινωνία τον λόγο ενός ανθρώπου που είναι επιφορτισμένος με τον ρόλο ενός πρωθυπουργού που ευαγγελίζεται το διαφορετικό και που θέλει να θεωρείται ηγέτης, όταν αυτός ψεύδεται ανοήτως -επειδή το ψεύδος είναι αυταπόδεικτο- αλλά και αλόγως -αφού η λογικότερη λύση θα ήταν η διοχέτευση των μεταναστευτικών ροών στα σύνορα του Έβρου, όπου η μεταχείριση θα ήταν ευχερέστερη και ασφαλέστερη για την ασφάλεια των κατατρεγμένων;
Ερωτήσεις, χωρίς απαντήσεις –κι έτσι πορευόμαστε με τις αδικοχαμένες ψυχές κάθε μέρα να μεγεθύνουν την εκατόμβη τους.
Κρίμα που ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν έχει δίπλα του κι αυτός έναν παρατρεχάμενο να του ψιθυρίζει κάθε πρωί στο αυτί, να θυμάται κι αυτός να είναι άνθρωπος.
Διότι, κι αν ακόμα δεν έχει ιδέα για τι μιλάει μερικές φορές, αν δεν ξεχνούσε ότι είναι άνθρωπος, σίγουρα θα απέφευγε τέτοιες κακοτοπιές που μόνο προσθέτουν πόντους ντροπής στην εθνική μας αξιοπρέπεια και που κάθε μέρα κοστίζουν ακόμα περισσότερες ζωές. Χαμένες ζωές που κάνουν τον πρωθυπουργό να φαντάζει τόσο τραγικά αδύναμος και τόσο απογοητευτικά μικρότατος στα μάτια μιας κοινωνίας που, κατά τα άλλα,δηλώνει ευχαριστημένη από τη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος, ρίχνοντας ταυτόχρονα και ποταμούς κροκοδείλιων δακρύων στη θέα των φωτογραφιών των ξεβρασμένων στις ακτές πτωμάτων.
Η φωτοσύνθεση είναι από την OKTANA
