Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Ο κ. Τσίπρας και οι περί αυτόν οφείλουν να παραδεχθούν ότι τα σοβαρά προβλήματα διάσπασης και απώλειας της κυβερνητικής του πλειοψηφίας μέσα στη Βουλή οφείλονται στις δικές του επιλογές, στον δικό του προεκλογικό λόγο, στα δικά του ψέματα.
Και δεν ισχύει η καινοφανής άποψη ότι «κάποιοι σύντροφοι αποφάσισαν να αποδράσουν από την πραγματικότητα».
Από την πραγματικότητα συνειδητά είχαν αποδράσει – προκειμένου να αρπάξουν την εξουσία – αυτοί που σήμερα υποδύονται τους ρεαλιστές και που μέχρι πρόσφατα καλούσαν τους Ευρωπαίους να… προσχωρήσουν στον δικό τους ρεαλισμό.
Άρα, μέχρι πολύ πρόσφατα, ο ρεαλισμός του κ. Τσίπρα και ο ρεαλισμός του κ. Λαφαζάνη, συνέπιπταν απολύτως.
Στη συνέντευξη που έδωσε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (15-16 Αυγούστου) ο Π. Λαφαζάνης ήταν απόλυτα συγκεκριμένος και ειλικρινής.
«Κατ' αρχάς δεν ήμουν μόνο εγώ αλλά το σύνολο του ΣΥΡΙΖΑ που ζητούσε την κατάργηση
των μνημονίων. Μάλιστα, υπογραμμίζαμε από κοινού , σε όλους τους τόνους ότι θα προχωρήσουμε μονομερώς στην ακύρωση των μνημονίων. Δεν είχαμε εναλλακτική λύση όταν αναλαμβάναμε αυτές τις δεσμεύσεις; Κορόιδευαν κάποιοι τον ελληνικό λαό; Γιατί τώρα απευθύνονται στην «Αριστερή Πλατφόρμα» ζητώντας εναλλακτική λύση; Αυτοί δεσμεύοντο για ακύρωση των μνημονίων χωρίς να διαθέτουν εναλλακτική απάντηση; Πέραν αυτού, διαπραγμάτευση χωρίς εναλλακτική λύση, η οποία να μην εξαρτάται από των τη «βοήθεια» των πιστωτών, δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει, τότε, είναι διαπραγματευτική ομηρία. Αυτήν την αιχμαλωσία πλήρωσε η κυβέρνηση, προσκολλημένη δογματικά στο ευρώ και κυρίως ο τόπος με τον χειρότερο τρόπο: με ένα νέο μνημόνιο. Από κει και πέρα, ναι μεν η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η παραμονή στο ευρώ, αλλά οι αποφάσεις μας τόνιζαν ότι δεν δεχόμεθα το «ευρώ πάση θυσία». Το «ευρώ ή θάνατος» το ανακάλυψαν κάποιοι εκ των υστέρων για να δικαιολογήσουν τη μνημονιακή στροφή τους. Σε κάθε περίπτωση το εθνικό νόμισμα, ως ενδεχόμενη απάντηση σε πρωτοφανείς εκβιασμούς και στην καταλήστευση της χώρας, δεν είναι καταστροφή. Αντίθετα, σε συνδυασμό με ένα ριζοσπαστικό προοδευτικό πρόγραμμα, συνιστά μια βιώσιμη και πολύ προτιμότερη λύση».
Είπε κανένα ψέμα; Ούτε ένα!
Αυτά έλεγαν όλοι μαζί, αυτά υπερασπίζονται τώρα οι διαφωνούντες.
Αντίθετα, ο κ. Δραγασάκης, μιλώντας στην ΕΡΤ (12 Αυγούστου), είπε άλλα πράγματα:
«Πιστεύαμε πως αν απειλούσαμε με έξοδο, οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν. Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση. Πριν από τρία χρόνια μπορεί αυτό να ίσχυε, αλλά στο μεταξύ κι εκείνοι πήραν τα μέτρα τους. Προς έκπληξή μας ο κ. Σόιμπλε, πρότεινε αν θέλαμε να βγούμε από το ευρώ, να μας βοηθήσει κιόλας»!
Παραδέχθηκε μάλιστα πως αποδείχθηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αγνοούσε τους όρους διεξαγωγής της διαπραγμάτευσης, λέγοντάς μας πως η κυβέρνηση βελτιώθηκε στον τομέα αυτό, αλλά… μετά από την πάροδο χρόνου – την οποία πληρώσαμε ακριβά.
Παραδέχθηκε επίσης πως «πριν, τα Μνημόνια ήταν τα κυβερνητικά προγράμματα. Σε μας, το Μνημόνιο είναι ένα κεφάλαιο του κυβερνητικού προγράμματος».
Τι είπε δηλαδή; Ότι θα προσπαθήσουν να καταστήσουν το μνημόνιο μέρος του προγράμματός τους!
Έλεγαν κάτι τέτοιο πριν από τις εκλογές – ή έστω ως τις 12 Ιουλίου;
Όχι, βέβαια!
Άρα, ποιος έχει δίκιο; Ο κ. Λαφαζάνης ή ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του που όψιμα είδε το φως το αληθινό;
Ο κ. Τσίπρας δεν έχει άλλη λύση: Πρέπει να παραδεχθεί ότι έλεγε τα ίδια πράγματα με τον κ. Λαφαζάνη.
Και ότι όλοι μαζί έλεγαν ψέματα στον ελληνικό λαό!
