Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Το έχω ξαναγράψει εκατό φορές: Η Δημοκρατία, την αποκατάσταση της οποίας γιορτάζουμε σήμερα – έστω και υπό οδυνηρές συνθήκες – είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση της Μεταπολίτευσης. Και άξιζε κάθε κόπο και κάθε κόστοε.
Είναι λάθος (που μπορεί να αποδειχθεί ιστορικά μοιραίο) να συγχέουμε τη Δημοκρατία με τις πρόσκαιρες οικονομικές δυσκολίες.
Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο, τίποτε πιο διχαστικό, τίποτε πιο εθνοκτόνο, από το να συνδέεις τη Δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό με αποφάσεις που λαμβάνονται στο πλαίσιο μιας δανειακής σύμβασης.
Μια δανειακή σύμβαση έχει όρους. Αλλά δεν πρόκειται για όρους που μπαίνουν στη Δημοκρατία. Ούτε την αφορούν. Αφορούν τη διασφάλιση των δανειστών ότι θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους.
Και επιτέλους, γιατί είναι Δημοκρατία να χρωστάς και να μην πληρώνεις;
Γιατί είναι πραξικόπημα κάθε ενέργεια που αποσκοπεί στην τήρηση των συμφωνιών;
Και γιατί αυτοί που θέλουν να τηρούν τις συμφωνίες είναι «εχθροί της Δημοκρατίας» και αυτοί που θέλουν να μην τηρούνται οι συμφωνίες είναι υπέρμαχοί της;
Υπάρχει μεγαλύτερος φασισμός και σοβαρότερη απόπειρα κατάλυσης της Δημοκρατίας από το συνειδητό ψεύδος και την προπαγάνδισή του, με στόχο τη διαμόρφωση μιας στρεβλής «κυρίαρχης άποψης» στον λαό, ώστε να εξασφαλίζεται η εύνοιά του;
Υπάρχει μεγαλύτερος τυχοδιωκτισμός από το να ταυτίζεις τη Δημοκρατία με τις δικές σου απόψεις και τη διαφορετική άποψη με τη χούντα και το πραξικόπημα;
Συγγνώμη, αλλά θα το ξαναπώ και φέτος: Άλλο πράγμα η Δημοκρατία και άλλο μια δανειακή σύμβαση.
