Εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς πρέπει να πούμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι παρακολουθούν την εδώ και πέντε έτη εξελισσόμενη ελληνική κρίση σαν μία δραματική
κινηματογραφική ταινία, η οποία τους έχει ίσως συγκινήσει, αλλά δεν έχει αλλοιώσει την βιοτική τους πραγματικότητα. Βεβαίως έχουν υποστεί σημαντικές μειώσεις στα εισοδήματά τους, πλην όμως, αυτές, -εάν και πάλι θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς-, δεν είναι παρά "διορθώσεις" σε σχέση με τις αδικαιολόγητες και πραγματικά παράλογες αυξήσεις που έλαβαν στην περίοδο 2002-2009. Επιπλέον, δεν συγκρίνονται με την κατάρρευση εισοδημάτων που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Πέραν αυτού όμως, οι δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι πληρώνονται πάντοτε στην ώρα τους, και δεν αντιμετώπισαν ποτέ το φάσμα της ανεργίας και της ανασφάλειας. (Πάρα πολλοί μάλιστα από αυτούς, μόλις εμφανίστηκε στον ορίζοντα το φάσμα της κρίσης, έσπευσαν σε νεαρή ηλικία να "δραπετεύσουν" προς την σύνταξη). Η τραγωδία που πλήττει εκατομμύρια Έλληνες εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα δεν έχει ουσιαστικά ακουμπήσει τους δημόσιους υπάλληλους. Και για τον λόγο αυτό θα πρέπει να συνεισφέρουν στην αντιμετώπισή της κάτι και αυτοί, κάτι περισσότερο από ότι συνεισέφεραν έως τώρα.
Η συμμετοχή τους, άλλωστε, στην προσπάθεια διάσωσης της χώρας δεν είναι μόνο ηθική επιταγή. Είναι επίσης και πράξη αυτοπροστασίας. Εάν στην πρώτη περίοδο της κρίσης θύματα υπήρξαν αποκλειστικά οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, μία πιθανή δεύτερη περίοδος της, που θα ξεκινήσει από μία χρεοκοπία του ελληνικού Δημοσίου, θα έχει, πλέον, ως θύματά της αυτούς τους ίδιους και θα τους οδηγήσει σε τραγικές καταστάσεις, για τις οποίες ίσως δεν είναι και προετοιμασμένοι.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι στην παρούσα συγκυρία θα πρέπει να αντιληφθούν τους εαυτούς τους ως επιβάτες ενός πλοίου που κινδυνεύει να βυθισθεί στην θαλασσοταραχή λόγω υπερφόρτωσης. Η υπερφόρτωση οφείλεται στο ότι έχουν τοποθετήσει στα αμπάρια του πλοίου πάρα πολλά περιουσιακά τους αγαθά μεγάλης αξίας. Μέσα στην τρικυμία όμως και εν όψει της απειλής του ναυαγίου έχουν έρθει αντιμέτωποι με δύο διαζευκτικές επιλογές. Η πρώτη είναι να παραμείνουν προσκολλημένοι στα πολύτιμα αγαθά τους (δηλαδή τα προνόμιά τους) και να χαθούν για πάντα στον βυθό της θάλασσας σφικταγκαλιασμένοι με αυτά, παρασέρνοντας βέβαια μαζί τους στον υγρό τους τάφο και τους υπόλοιπους "αθώους" επιβάτες που είχαν επιβιβαστεί στο πλοίο χωρίς αποσκευές, οικοσκευές και περιττά βάρη. Η δεύτερη είναι να τα αποχωρισθούν στέλνοντάς τα μόνα τους στον βυθό για να καταφέρουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους με το πλοίο "Ελλάς" προς την σωτηρία. Τι θα πρέπει να διαλέξουν άραγε.
Απόσπασμα από το http://www.capital.gr/story/3031064
Των Δημήτρη και Χρήστου Α. Ιωάννου
