Πνεύμα γραφής
κατοίκησες σ’ ουράνιους παραδείσους.
Υψώθηκες αγγίζοντας
υγρή σιωπή αθανάτων.
Λησμόνησες την τριβή της αιωνιότητας.
Μετενσαρκώθηκες καθώς η αμβροσία
κυλούσε εντός σου
καίγοντας τα σωθικά,
απαλλάσσοντας σε την γήινη πλάνη
συνεχόμενων μετατραυματικών οδυνων.
Χιλιάδες έτη απ’ την πυρά
η λάβα σου καυτή τρέχει,
σκοτώνοντας την εκκωφαντική ματαιότητα.
Γονατίζοντας στιγμές.
Το βλέμμα στο άπειρο.
Το παρόν εγκλωβισμένο
κείτεται χάμω
αλυσοδεμένο
βασανίζεται
σε μια σκοτεινή υγρή γωνια αιμορραγεί.
Το μέλλον παραδομένο . . .
Σ’ ένα τέλος που δε θα ‘ρθει ποτέ.
Ποιήτρια
Facebook:Γιώτα Τσερτεκίδου
