την εξουσία. Πολιτικοί που ούτε σοβαρότητα διαθέτουν, ούτε υψηλό επίπεδο πολιτικού λόγου, προβαίνουν στη συνήθη «δικαιολογία» της ουσιαστικής ανυπαρξίας τους, της υπόδουλης συμπεριφοράς τους και της εμφανούς ανικανότητάς τους: φταίει ο λαός που δε συμμορφώνεται, φταίει που οι επόμενοι που θα έρθουν θα «βαλτώσουν την οικονομία, φταίει η άτυπη μακρά προεκλογική περίοδος. Ας μην τους κατηγορούμε, λοιπόν που η πραγματική οικονομία κινδυνεύει, που η δημόσια διοίκηση έχει παγώσει. Φταίνε οι «κακοί» Έλληνες, φταίνε οι περιρρέουσες συνθήκες, φταίνε αυτοί που ανοίγουν καφετέριες για την έλλειψη επενδύσεων, φταίνε οι λαϊκιστές ακροδεξιοί για την έλευση των τζιχαντιστών, φταίει το κακό το ριζικό μας, που θα’ λεγε κι ο ποιητής…
Δυστυχώς, ακόμα και η κρίση δε «δίδαξε» απολύτως τίποτε στους ιθύνοντες του πολιτικού καθεστώτος. Ο λόγος, βέβαια είναι ότι η κρίση δεν άγγιξε καθόλου αυτούς που εξακολουθούν να το διαχειρίζονται. Καμία αίσθηση υπευθυνότητας, καμία συνειδητή πολιτική επιλογή, κανένα πολιτικό όραμα δε διαθέτουν, ένθεν κακείθεν. Νυν και επερχόμενοι εξουσιαστές απλώς κυνηγούν την καρέκλα και τις κοινωνικές – οικονομικές – πολιτικές συνάφειες που αυτή η καρέκλα διαθέτει. Αυτοί που κινδυνεύουν να χάσουν την καρέκλα και τα προνόμιά τους μιλούν για… κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, αυτοί που επιδιώκουν να την πάρουν, μιλούν για πολιτική αυτοδυναμία, ώστε να… ξεδιπλώσουν το εκπληκτικό σε σύλληψη πολιτικό τους έργο. Ούτε οι πρώτοι, βέβαια ενδιαφέρονται για την εθνική σωτηρία, ούτε οι δεύτεροι έχουν κάποιο συγκλονιστικό πολιτικό έργο να εκτελέσουν.
Κι εμείς; Εμείς γινόμαστε έρμαια της πιο βλακώδους, κατάπτυσης και ξενόδουλης οικονομικής πολιτικής, του φοβερού ενδεχομένου να αντιμετωπίσουμε, όντας ανέτοιμοι, έναν φονικό ιό, της ακόμα πιο φρικτής περίπτωσης να γίνουμε μάρτυρες Τζιχαντιστών που αποκεφαλίζουν ανθρώπους στις γειτονιές μας, της γενικότερης αδυναμίας μας να διαχειριστούμε – έστω αυτό – τις πολιτισμικές μας αξίες και δυνάμεις μας.
Μετά το σοκ των πρώτων χρόνων, ούτε γενικευμένη αλλαγή πολιτικής συμπεριφοράς διαπιστώνεται, ούτε διάθεση από τον «μέσο» (ό, τι στο καλό κι αν σημαίνει αυτός ο επιθετικός προσδιορισμός) Έλληνα να επαναστατήσει για να διεκδικήσει πράγματα υπάρχει, ούτε κάποιος οραματικός πολιτικός με αντίστοιχο λόγο προβάλλεται. Σήψη, κατρακύλα, βαρβαρισμός, παρακμή και απόλυτη κατάπτωση, φανερή σε κάθε φορέα εξουσίας: πολιτικό, νομικό, ακαδημαϊκό, δημοσιογραφικό.
Μπορεί να φταίει και η έμφυτη απαισιοδοξία μου, αλλά, τώρα τελευταία, στο μυαλό μου τριγυρνά συνεχώς μια φράση από κείμενο του Χαλίλ Γκιμπράν: Να λυπάστε το έθνος που επαναστατεί μονάχα όταν βρίσκεται ο λαιμός του μεταξύ λίθου και ξίφους…
Έχω την αίσθηση ότι ο λαιμός μας είναι ήδη εκεί. Κι όμως ακόμα τίποτε. Σαν πρόβατα που δεν ξέρουν το χαμό τους…
http://politikiskepsi.webnode.gr/
