Στις 18 Σεπτεμβρίου οι σκοτσέζοι πολίτες, καλούνται να αποδείξουν ότι είναι κυρίαρχοι του μέλλοντός τους – ανεξαρτήτως του αν θα αποφασίσουν υπέρ ή κατά της
ανεξαρτητοποίησής τους, απλά και μόνο επειδή θα αποφασίσουν!
Όμως η στρατευμένη διανόηση και δημοσιογραφία – διεθνώς – επιδίδεται σε μια μεγάλη προσπάθεια επιρροής της κοινής γνώμης, προβαίνοντας σε ανόητες ταυτίσεις και σε τραβηγμένους εκβιασμούς.
Αφενός ταυτίζει με προκλητική ελαφρότητα τα ανιστόρητα φασιστικά πισωγυρίσματα τύπου Marine Le Pen στη Γαλλία με την ιστορικής σημασίας συζήτηση για το πολιτειακό μέλλον του Ηνωμένου Βασιλείου, το βαθμό της λαϊκής / εθνικής αυτοκυριαρχίας στο εσωτερικό του και την απαλλαγή από τα μοναρχικά απολιθώματα που άργησε απελπιστικά.
Αφετέρου, και σε συνέχεια αυτών των τόσο άκριτων όσο και σκόπιμων απλοποιήσεων, όψιμα θυμήθηκαν τον κίνδυνο διάλυσης της νεοφιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι γιατί αναγνωρίζουν τις πραγματικές αιτίες αυτού του υπαρκτού ενδεχομένου, αλλά γιατί ανησυχούν δήθεν για το μέλλον του «ευρωπαϊκού κεκτημένου». Αυτό το κεκτημένο που κουρέλιασε η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, της οποίας επέλεξαν να γίνουν θιασώτες.
Η υποκρισία των απολογητών μιας πολύ πιο βίαιης και άτεγκτης νεοσυντήρησης αγγίζει τα όρια της παράκρουσης. Όμως αυτό δεν μπορεί πια να καλύψει το πασιφανές: η Ευρωζώνη, κορυφαίο δημιούργημα της ευρωπαϊκής μεγαλοαστικής τάξης και της χρηματοπιστωτικής νομενκλατούρας, κινδυνεύει γιατί συσσώρευσε τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης εμμονής – καταχρεωμένο τραπεζικό σύστημα, εκρηκτικές διαπεριφερειακές και διαταξικές ανισότητες – μάλιστα εν μέσω όξυνσης της διεθνούς συστημικής κρίσης και της νέας φάσης της, αυτής που οι οικονομικοί ανταγωνισμοί μετατρέπονται σε περιφερειακές (προς το παρόν) πολιτικές και στρατιωτικές συγκρούσεις.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, όπως ένα πιθανό ναι στην ανεξαρτητοποίηση της Σκοτίας, μπορεί πράγματι να έχουν μοιραίες επιπτώσεις στην οριακή χρηματοπιστωτική ισορροπία, συμπαρασύροντας οικονομίες που βρίσκονται στο επίκεντρό της, όπως η ελληνική. Όμως αυτό δεν τις καθιστά αίτιο των απανωτών κρίσεων. Αίτιο είναι η εμμονή των κέντρων εξουσίας του νεοφιλελευθερισμού στα αδιέξοδα των επιλογών τους.
Εν τέλει, η λαϊκή κυριαρχία δεν μπορεί να ισχύει «α λα καρτ».
Ζητούμενο για εμάς είναι να επιτυγχάνεται το δημοκρατικό, προοδευτικό πρόσημο και να γεννιούνται διεργασίες που θα επιταχύνουν την κατάρρευση της τεχνοκρατίας και της χρηματοπιστωτικής ηγεμόνευσης.
