Η Νέα Δημοκρατία ετοιμάζεται να σβήσει 40 κεράκια στην «τούρτα» και να γιορτάσει τα γενέθλιά της με «γιορτές και πανηγύρια». Με Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και Κώστα Καραμανλή. Είναι πιο βολικό αυτό από το να αναρωτηθεί ως κόμμα, τι ακριβώς είναι
σήμερα; Ποιους εκφράζει και εκπροσωπεί; Ποιες αξίες υπηρετεί;
Εάν υπήρχε Κωνσταντίνος Καραμανλής, για να αρχίσω από τα χθεσινά, δεν θα είχε μείνει στέλεχος του Μαξίμου που να μην είχε φάει σφαλιάρα για το φιάσκο του Βερολίνου. Για να ξέρουμε τι λέμε…
Πάμε τώρα στα «επετειακά». Όταν ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής ίδρυσε τη Νέα Δημοκρατία, όλα τα ερωτήματα που έθεσα πιο πάνω ήταν ξεκάθαρα. Η Νέα Δημοκρατία ήταν Δεξιά κι εκπροσωπούσε τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που αγαπούσαν την πατρίδα τους, πίστευαν στην ελεύθερη οικονομία, άναβαν ένα κερί στην εκκλησία και τα καντήλια στους τάφους των προγόνων τους. Εξέφραζε όλους αυτούς που ήθελαν να δουν προκοπή, να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή στα παιδιά τους και στους ίδιους καλύτερα γεράματα σε σχέση με τους γονείς τους.
Αυτός ο Δεξιός, grosso mondo, υπάρχει και σήμερα. Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει Κωνσταντίνος Καραμανλής και ούτε φαίνεται πως θα υπάρξει, τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον. Δεν υπάρχει ο ηγέτης της Δεξιάς που θα πείσει σήμερα τον Έλληνα και την Ελληνίδα πως τηρεί στο ακέραιο αυτό που λέει κι «όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια». Πως όταν το απαιτούν τα εθνικά μας συμφέροντα μπορούμε να βγούμε κι από το ΝΑΤΟ. Πως όταν το απαιτεί η πραγματική οικονομία μπορούμε να κάνουμε και κρατικοποιήσεις κι ας μας κατηγορούν για ….σοσιαλμανία. Πως η ανάπτυξη για να έχει νόημα πρέπει να φτάνει στην καθημερινότητα του μικρομεσαίου επιχειρηματία, του ελεύθερου επαγγελματία, του εμπόρου, του εργαζόμενου που δουλεύει με φιλότιμο. Φτάσαμε όμως στο σημείο να στηρίζει ο Τσίπρας στον μικρομεσαίο και η Νέα Δημοκρατία τις τράπεζες.
Κι όμως αυτοί οι Έλληνες και αυτές οι Ελληνίδες, που με βάση αυτά τα πέντε – δέκα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να σκιαγραφούν αδρά την έννοια του «Δεξιού» σχηματίζουν μια κοινωνική πλειοψηφία που ξεπερνάει το 50%. Κι αν μιλάμε σήμερα στα σοβαρά πλέον, για το ενδεχόμενο να πάει το τιμόνι της διακυβέρνησης «πρώτη φορά Αριστερά» δεν είναι γιατί οι Έλληνες έγιναν ξαφνικά μαρξιστές αλλά διότι η Δεξιά δεν έχει ηγέτη, δεν έχει Κωνσταντίνο Καραμανλή. Δεν έχει η Δεξιά ηγέτη που θα της ξαναδώσει αυτοεκτίμηση γι αυτό που έχει υπάρξει και αυτοπεποίθηση για το μέλλον που έρχεται. Δεν έχει η Δεξιά ηγέτη που θα μπορεί να εμπνεύσει κάποιον να πει «είμαι Δεξιός γιατί μου αρέσει να είμαι ελεύθερος». Ελεύθερος από μνημόνια κι «αντιμνημόνια». Ελεύθερος από την καθημερινή ανασφάλεια. Ελεύθερος από την εγκληματικότητα. Ελεύθερος από μονοπώλια, ολιγοπώλια και «νταβατζήδες» πάσης φύσεως.
Η μεγάλη κληρονομιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το τι κάνει δηλαδή ένας σπουδαίος πολιτικός άντρας για να κάνει πράξη αυτό που πιστεύει πως είναι το σωστό, έχει περιπέσει σε ανάξιους κληρονόμους, οι οποίοι είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν, να κάνουν τη Νέα Δημοκρατία αυτό που πραγματικά μπορεί να είναι : η μεγάλη δημοκρατική παράταξη των Ελεύθερων Ελλήνων.
ΥΓ: Για όσους πιστεύουν πως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν μεγάλος πολιτικός άντρας γιατί ήταν «στεγνός» σαν προσωπικότητα, κάνουν λάθος. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν και όσο μποέμ έπρεπε, έχοντας συναίσθηση της αξίας του μέτρου. Θυμίζω μόνον την περίπτωση του «σεισμού» στην Αθήνα που προκάλεσε δημοσίευμα του ιταλικού περιοδικού «Τζέντε» το 1975, σύμφωνα με το οποίο ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής διατηρούσε ερωτικό δεσμό με το μανεκέν Μαρίνα Δημητροπούλου. Η Μαρίνα Δημητροπούλου είχε κατακτήσει από τη δεκαετία του ’60 τις αθηναϊκές πασαρέλες με το ψευδώνυμο Μαρίνα Ντέλφη. Είναι και η απάντηση σε φίλο υπουργό του ΠΑΣΟΚ που μου τρώει χρόνια τ’ αυτιά, πως οι «ερωτικές ατασθαλίες» είναι προνόμιο των σοσιαλδημοκρατών…
