«Το Σχέδιο Β δεν έχει τις δυνάμεις να κατεβάσει κομματικά ψηφοδέλτια σε όλη την Ελλάδα. Κι εκεί όμως που έχει – είτε είναι η περιφέρεια της Θεσσαλίας είτε ο Δήμος της Αθήνας – αποφάσισε να μη το κάνει.
Στην προσέγγισή μας στο θέμα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης εμπνεόμαστε από την Εθνική Αντίσταση. Δεν είναι ότι εμείς είμαστε παρωχημένοι. Η αντίσταση ήταν ασύλληπτα προχωρημένη.
Το 1943 στο Γαρδίκι της Στερεάς Ελλάδας το Γενικό Επιτελείο Ανταρτών αποφάσισε τη διοργάνωση αυτοδιοικητικών εκλογών στην Ελεύθερη Ελλάδα, στα χωριά και τις πόλεις της ορεινής δηλαδή ζώνης της χώρας. Το Γενικό Στρατηγείο ήταν μια από τις σπάνιες και κορυφαίες στιγμές όπου λειτουργούσε ενωμένη όλη η Αντίσταση: ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ.
Θα περίμενε κανείς ότι η Διοίκηση των ανταρτών, σε συνθήκες πολέμου απέναντι σε ένα πανίσχυρο εχθρό, θα ασκούσε ένα πλήρη έλεγχο στις δημοτικές και κοινοτικές αρχές, θα τις έκανε γρανάζια στη στρατιωτική μηχανή της.
Έκανε το εντελώς αντίθετο. Υιοθέτησε τον Χάρτη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με τέσσερις αρχές. Ανάμεσά τους η ψήφος και η εκλογιμότητα των γυναικών και των νέων. Πρώτη αρχή όμως ήταν η πλήρης ανεξαρτησία της Αυτοδιοίκησης και ο αποκλεισμός οιασδήποτε κομματικής παρέμβασης. Με ασύλληπτη ευφυία και τόλμη συνέλαβαν ότι η καλύτερη προσφορά στον αγώνα τους ήταν να ευδοκιμήσουν οι αυθεντικές τοπικές διεργασίες ώστε να αναδειχθεί μια δημοκρατικά οργανωμένη κι ενωμένη κοινωνία ενάντια στους γερμανούς καταχτητές.
Όταν σκέφτομαι αυτά, κατανοώ πλήρως τη συγκλονιστική φράση που είπε πριν λίγες μέρες στη συγκέντρωσή μας στη Θεσσαλονίκη ο υποψήφιος του Σχεδίου Β καθηγητής ιστορίας Χρήστος Παπαδημητρίου, για δεκαετίες πρόσφυγας στην Τασκένδη: «στην Κατοχή εμείς νοιώθαμε ελεύθεροι». Ενώ σήμερα, σε βαθιά ύφεση, αλλά χωρίς τα ποτάμια αίματος της Κατοχής, η κοινωνία δεν νοιώθει ελεύθερη γιατί της έχει επιβληθεί ένα άτεγκτο κομματικό σύστημα από τα πάνω, ανίκανο να γεννήσει την προοπτική της απελευθέρωσης.
Ως Σχέδιο Β αποφασίσαμε να είναι οι τοπικές μας κινήσεις που θα επιλέξουν αν και ποιόν θα στηρίξουν. Με κριτήρια τη σύγκρουση με τις πολιτικές της τρόικα στην αυτοδιοίκηση, με τον συγκεντρωτισμό του Καλλικράτη, με τα τοπικά εργολαβικά συμφέροντα. Την ικανότητα ευρύτερων κοινωνικών συσπειρώσεων με οικολογικές, πολιτιστικές, αθλητικές κινήσεις, πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, κινήματα πλατειών, ενάντια στους πλειστηριασμούς, τα διόδια, τους μεσάζοντες. Την ύπαρξη συγκροτημένων, πρωτοποριακών και υλοποιήσιμων προγραμμάτων.
Είναι σημαντικό που εδώ στο Χαλάνδρι υπάρχει μια τέτοια εκλογική προσπάθεια, η «Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου», με υποψήφιο Δήμαρχο τον Σίμο Ρούσσο, που έχει την πλήρη στήριξή μας. Αντίστοιχες κινήσεις υπάρχουν και σε άλλους δήμους της Αττικής, όπως στο Ίλιον με επικεφαλής τον Πάνο Κουτσιανά. Στην Αγία Παρασκευή με τον Σπύρο Αλεξίου. Στη Νίκαια με τον Κλώστα Παπαδόπουλο. Στη Γλυφάδα με τον Νίκο Πυρουνάκη. Ή στην περιφέρεια, όπως στην Πάτρα με τον Χρήστο Πατούχα. Στη Λέσβο με τον Στράτο Γεωργούλη. Στα Γιάννενα με τον Στέφανο Σκοπούλη. Στη Ναόυσα με τον Δημήτρη Ρίζο. Και πολλές ακόμα ανάλογες περιπτώσεις που έχουν εντοπίσει και ανακοινώσει οι πολιτικές μας κινήσεις.
Ακόμα και κάποια ψηφοδέλτια που έχουν ξεκινήσει ως κομματικές πρωτοβουλίες μπορούν στην πορεία να προωθήσουν τις ενωτικές τοπικές δυναμικές που επιδιώκουμε. Αξίζει για αυτό να στηριχθεί στην Περιφέρεια Αττικής ο συνδυασμός που προωθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με επικεφαλής τη Δέσποινα Κουτσούμπα που έχει δώσει δείγμα γραφής μιας πολύ δημιουργικής και αγωνιστικής δραστηριότητας ως πρόεδρος των ελλήνων αρχαιολόγων. Ή στην περιφέρεια Βορείου Αιγαίου ο συνδυασμός που προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, με την Αγλαία Κυρίτση, που στάθηκε γενναία στον αγώνα για την Ελεύθερη ΕΡΤ».
