«Δάσκαλος γίνε, αλήθεια, αν ήρωας είσαι». Κωστής Παλαμάς
(Επιστολή παρακαταθήκη που αναδεικνύει το μεγαλείο του ΔΑΣΚΑΛΟΥ)
Αγαπητοί μου μαθητές ,αγαπητά μου παιδιά, Σήμερα αναγκάστηκα σε παραίτηση, δεν το θέλησα.
Ξέρετε πως χρόνια τώρα μαζί σας έζησα όλες τις
αγωνίες για να δημιουργήσουμε μαζί ένα σχολείο, που να είναι πρότυπο χαράς, δημιουργίας, έκφρασης. Ένα σχολείο που να αγαπάμε τόσο πολύ, όλοι μας.
Η πολιτεία δεν νοιάστηκε καμιά στιγμή, μας πέταξαν στην κυριολεξία μέσα στη Αμερικάνικη βάση και έπρεπε να επιβιώσουμε. Ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα κτίρια και τα αδέσποτα ζώα. Επιβιώσαμε και ανδρωθήκαμε. Φτιάξαμε με τη βοήθεια των τοπικών αρχών(Δήμο),ότι καλύτερο μπορούσαμε.
Το υπουργείο, μας έχει εγκαταλείψει χρόνια τώρα. Οι καθηγητές έρχονται σε δόσεις και ανάλογα με το πότε βολεύει τις πολιτικές τους, ο εξοπλισμός που έχουμε, αποκτήθηκε από λαχειοφόρους, δωρεές η από το Δήμο, γιατί κεντρικά δεν υπήρξε καμία μέριμνα. Η αγωνία μου κάθε χρόνο έφτανε στο απροχώρητο για το που θα στεγαστούν τα τμήματα, τι θα κάνω με τα κενά, πως θα καλύψουμε την ύλη στα πανελλαδικά εξεταζόμενα μαθήματα, πότε θα έλθουν οι μόνιμοι καθηγητές (γιατί στην αρχή ήταν με απόσπαση).
Θυμάμαι σαν τώρα, την πρώτη χρονιά που δίδασκα μαζί με τους 5 πρώτους συναδέλφους, όλα τα μαθήματα μέχρι τέλος Οκτώβρη(18 μαθητές). Φέτος κλείσαμε 10 χρόνια λειτουργίας, 10 χρόνια κομμάτια που θα ‘λεγε και ο Σαββόπουλος. Κι όμως το πάζλ συναρμολογήθηκε και ο πίνακας έγινε όμορφος, αποκλειστικός, και δεν θα τον αλλάζαμε για τίποτα στον κόσμο. Ξέρετε γιατί; Γιατί το σχολείο το φτιάξαμε εμείς, το βάψαμε, σκάψαμε τους κήπους του, διαμορφώσαμε σε αίθουσες τα κρατητήρια της βάσης, κρυώσαμε χωρίς ρεύμα και αγκαλιαστήκαμε κάτω από τις κουβέρτες όλοι μαζί, αλλά φτιάξαμε ένα μεγάλο σχολείο με 280 μαθητές .
Γιατί αναγκαστήκαμε παρέα να αναπληρώνουμε τα μαθήματα (τα παιδιά του λυκείου παρέδιδαν μαθήματα στα μικρότερα), δημιουργήσαμε εκδηλώσεις, νιώσαμε όλο τον κόσμο αδελφό μας, κάθε κατατρεγμένο, μυρίσαμε πολιτισμούς, ξεδιπλώσαμε όνειρα και πετύχαμε. Ναι πετύχαμε και θα το βροντοφωνάζουμε σε όλους εκείνους που νομίζουν πως το καλό σχολείο θέλει άψογα κτίρια και εγκαταστάσεις, πως θέλει εργαστήρια λουξ,. Όχι κοι, θα τους πούμε, θέλει ψυχή, αγάπη και μεράκι. Εμείς οι κατατρεγμένοι σας, πετύχαμε στις πανελλαδικές (το 80% των μαθητών που έδωσαν εξετάσεις πέτυχαν), πετύχαμε και στο χώρο της τέχνης και του πολιτισμού, οι απόφοιτοι μαθητές μας δημιουργούν σε όλο τον κόσμο πια . (γεμίσαμε τα πανεπιστήμια Τεχνών της Ελλάδας και της Ευρώπης με μαθητές μας). Πετύχαμε γιατί αποσπάσαμε τα καλύτερα βραβεία του κόσμου (εκτός των πραγματικών βραβείων),τα λόγια των ανθρώπων που παρακολουθούν την πρόοδό μας και τα έργα μας .
Σήμερα το καλλιτεχνικό σχολείο Ηρακλείου είναι γνωστό σε όλη την Ευρώπη ως πρωτοποριακό σχολείο, έχουμε προσκλήσεις από τόσες χώρες για προγράμματα, έχουμε αξιολογηθεί γι αυτά με άριστα, αλλά προσέξτε, βαθμολογηθήκαμε από πανεπιστήμια, για το πολιτιστικό προϊόν που παράξαμε, δεν βαθμολογηθήκαμε ούτε για τους καθηγητές που δεν είχαμε ,ούτε για τις εγκαταστάσεις που δεν έχουμε. Γιατί το «προϊόν» τόσα χρόνια παράγεται από ανθρώπους –καθηγητές εμπνευσμένους, ακούραστους , που η πολιτεία τους καταδικάζει τις περισσότερες φορές με ωρομισθία, αλλά μαζί μ ε τους λίγους μόνιμους, δεν λυπούνται χρόνο για να έρθει το αποτέλεσμα. Αγαπητά μου παιδιά πόσα δεν θα θελα να σας πω σήμερα , αλλά με παίρνουν τα δάκρυα και πρέπει να είμαι δυνατή.
Διαβάστε τη συνέχεια της επιστολής εδώ
