Γιορτινή ατμόσφαιρα. Ψιλή βροχή. Ομπρέλες, στολές,
χρώματα. Η Νάουσα της ανεργίας αλλά και των παλιών ηρωικών αγώνων φορά τα καλά
της. Δείχνει τις ρίζες της. Βαθιές
ρίζες.
Ο κόσμος, ντόπιοι και ξένοι,
ξεχύνεται στους δρόμους. Ξεχνά, έστω για λίγο –θέλει με πάθος να ξεχάσει- το
μνημόνιο, τις κατασχέσεις, τη θηλιά στο λαιμό, που γίνεται όλο και πιο σφιχτή.
Ακολουθεί τα μπουλούκια των
χορευτάδων. Μπούλες και Γενίτσαροι, όπως πριν τόσα χρόνια! Μασκαράδες όχι
συνηθισμένοι, όχι βραζιλιάνικα κακέκτυπα. Εδώ η μάσκα ξεκινά από τη διονυσιακή
λατρεία, διασχίζει τους αιώνες και γίνεται σύμβολο όχι της απόκρυψης, αλλά της
φυλετικής ενότητας.
Εδώ η παράδοση ανασαίνει.
Ανασαίνει βαθιά το χθες και αναδίδοντας την ευωδιά του τη φέρνει μέχρι το
σήμερα.
Λεβέντες άντρες με τα
γιορντάνια τους να αντηχούν στο στήθος
χορεύοντας, με τα σπαθιά τους ψηλά -σύμβολο
απειλής και δύναμης- να σμίγουν την κλαγγή τους με τον ήχο της μουσικής.
Μαζί τους μικρά παιδιά, με τα
σπαθιά και τα τσαπράζια τους, να χορεύουν κι αυτά, θυμίζοντας τα
Σπαρτιατόπουλα. «Εμείς όμως θα γίνουμε πολύ καλύτεροι». Η συνέχεια…
Εδώ, στη Νάουσα, ξεχνάς τ’
απολειφάδια του αντρικού φύλου, που παρουσιάζονται στην τηλεόραση σαν το
πρότυπο του σύγχρονου… μοντέρνου Έλληνα.
Εδώ, είσαι μπροστά στο αληθινό και το γνήσιο. Κι
ακολουθείς τα βήματα των χορευτάδων κι ακολουθείς τα χνάρια της παράδοσης, «με
μουσικές εξαίσιες, με φωνές…»
Γιατί υπάρχει κι αυτή η Ελλάδα. Η
Ελλάδα της παράδοσης. Η Ελλάδα που αντιστέκεται!
https://www.facebook.com/alithersis
2/3/14
