του Γιάννη Κολοβού *
Εκδόθηκε πρόσφατα από το Παράρτημα Ελλάδας του Ιδρύματος Rosa Luxemburg (το οποίο πρόσκειται στο Γερμανικό κόμμα Die Linke, με το οποίο συνεργάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ) ένα μικρό βιβλίο με τίτλο
«Η μετανάστευση στην Ελλάδα: έντεκα μύθοι και περισσότερες αλήθειες» (1). Σκοπός του είναι «να αποδομήσει με τεκμηριωμένα στοιχεία τους ποικίλους κοινωνικούς μύθους που αφορούν τη μετανάστευση» και «να προτείνει μια ρεαλιστική αλλά και δίκαιη μεταναστευτική πολιτική, δηλαδή μια πραγματικά αριστερή πολιτική» (σελ. 3). Δυστυχώς, η προσπάθεια αυτή αποτυγχάνει καθώς οι «κοινωνικοί μύθοι» δεν αναλύονται στην ολότητά τους, αλλά παρουσιάζονται επιλεκτικά κάποιες πτυχές τους προκειμένου να είναι εύκολο να «αποδομηθούν». Έτσι το βιβλίο αυτό καταλήγει να είναι μία επανάληψη μύθων της Αριστεράς για το μεταναστευτικό, οι οποίοι μικρή σχέση έχουν τόσο με την σύγχρονη όσο και με την ιστορική πραγματικότητα. Στον περιορισμένο χώρο αυτού του άρθρου θα επιχειρήσουμε έναν κριτικό σχολιασμό των κυριότερων «αληθειών» τις οποίες υποτίθεται ότι «αποκαλύπτει» το Ίδρυμα Rosa Luxemburg (εφεξής IRL).
Πόσους μετανάστες «χωράει» η Ελλάδα;
Ο πρώτος «μύθος» που το IRL επιχειρεί να «ανατρέψει» είναι το ότι στην χώρα μας δεν χωράνε άλλοι μετανάστες. Και το επιχειρεί προβαίνοντας σε παράθεση στοιχείων για τον αριθμό των διαβιούντων στην Ελλάδα αλλοδαπών με βάση τις απογραφές του 1981, του 2001, του 2011 και με στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών και της ΕΛ.ΑΣ. Το σκεπτικό του IRL είναι ότι, λόγω της κρίσης των τελευταίων ετών, ο αριθμός των αλλοδαπών έχει μάλλον μειωθεί, άρα στην χώρα μας «χωράνε» κι άλλοι (χωρίς όμως να προσδιορίζεται, έστω και κατά προσέγγιση, ο αριθμός τους) και μάλιστα προτείνει και την διευκόλυνση της παροχής ιθαγένειας προς αυτούς!
Η οπτική του IRL είναι παράδοξη καθώς παραβλέπει το γεγονός ότι εδώ και χρόνια υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις υπερκορεσμού της Ελλαδικής αγοράς εργασίας και δυσανεξίας της Ελληνικής κοινωνίας αναφορικά με τους μετανάστες. Όταν, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, η ανεργία μεταξύ των ατόμων ξένης υπηκοότητας βρίσκεται στο 36,6% (2) και η συντριπτική πλειονότητα (58,3%) του πληθυσμού των αλλοδαπών ηλικίας 18-64 ετών βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας (3), πώς, λοιπόν, θα μπορούσε να ενσωματωθεί ένας μεγάλος και αυξανόμενος αλλοδαπός πληθυσμός σημαντικό τμήμα του οποίου δεν έχει, σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό, ούτε την δυνατότητα της στοιχειώδους οικονομικής συντήρησης; Ταυτόχρονα, η δυσανεξία της Ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο παραμένει μεγάλη. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της KΑΠΑ Research το 75,4% των Ελλήνων εγκρίνουν την επιχείρηση «Ξένιος Ζεύς» (μόλις το 16% την αποδοκιμάζει), ενώ η πλειονότητα των Ελλήνων ζητά είτε τον επαναπατρισμό όλων των μεταναστών, τόσο των παράνομων όσο και των εκ των υστέρων νομιμοποιημένων (το ζητά το 7,9%), είτε τον επαναπατρισμό όσων δεν είναι αναγκαίοι ή βρίσκονται στην χώρα παρανόμως (το ζητά το 47,3%). Την παραμονή των μεταναστών στην χώρα με τα ίδια δικαιώματα με τους Έλληνες επιθυμεί το 34,3% (4).
Ενδεικτικό της προχειρότητας με την οποία αντιμετωπίζει γενικότερα το θέμα το IRL είναι η αναφορά του για τον αριθμό των παρανόμων μεταναστών στην χώρα. Σύμφωνα με το IRL: «Οι έγκυρες εκτιμήσεις ωστόσο περιορίζουν πολύ σοβαρά τον αριθμό αυτό, με ανώτατο όριο τις 350.000 περίπου» (σελ. 11). Αν όμως ανατρέξει κάποιος στην συγκεκριμένη παραπομπή (5) που παρατίθεται από το IRL θα δει ότι εκεί γίνεται αναφορά σε 390.000 άτομα κατ’ ανώτατο όριο. Επίσης, η εκτίμηση αυτή αφορά τον Δεκέμβριο του 2011, δηλαδή είναι παλαιά πλέον των δύο ετών. Τέλος, χρήσιμο θα ήταν για το IRL να μελετήσει τα ευρήματα της εργασίας των Στ. Ζωγραφάκη και Θ. Μητράκου (6) με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Πόσους μετανάστες μπορούμε να έχουμε;».
Υπάρχει επίπτωση στην αγορά εργασίας και στους μισθούς;
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
justiceforgreece.wordpress.com
