Η αιρετική σέκτα των χορτοφάγων το χει πολύ εύκολο το επιχείρημα: το κρεατάκι λένε που τρως έχει προέλθει από εργοστάσια-κάτεργα, όπου τα ζώα υφίστανται τα μαρτύρια
του Ταντάλου μέχρι να οδηγηθούν στη σφαγή και στην κατανάλωση. Ποστάρουν διαρκώς και μερικά βιντεάκια-Ευαγγέλια με σκληρές εικόνες κακοποίησης ζώων και θεωρούν πως παντού κάπως έτσι είναι η κατάσταση. Κι όμως, η αλήθεια είναι τόσο μα τόσο διαφορετική. Ρε εδώ είμαστε Βαλκάνια, είμαστε Ελλάδα… Τα ζώα μας τα αγαπάμε πιο πολύ απ’ τα παιδιά μας (τα παιδιά μόνο έξοδα έχουν). Στο μαντρί του Αργυράκη και της Τούλης στον Άγιο Γεώργιο Ημαθίας, τα ζώα είναι άρχοντες, βασιλιάδες στο κάστρο τους. Ούτε στα βρεφικά παιχνίδια της φίσερ πράις δεν ακούς τόσο καθαρές και χαρούμενες φωνές. Όλη μέρα μαμ, κακά και νάνι, με διαλείμματα για βόλτες στο ύπαιθρο και ελεύθερο σεξάκι στη φύση.
Μας λείπει αυτό, έτσι δεν είναι; Η αθωότητα του βλέμματος του αρνιού, οι αστείες και παιχνιδιάρικες χήνες, οι παμφάγες και πανηλίθιες κότες. Αν τα προσέχεις, τα αγαπάς και βρίσκεσαι κοντά τους, θα καταλάβεις πως τα αγαθά που σου προσφέρουν έχουν άλλη αξία, ανεκτίμητη. Ζουν από σένα, ζεις γι’ αυτά κι από αυτά. Σβουνιές, καβαλίνες, αβγά, μπριζόλες, γάλα. Όλα τα ωραία ξεκινούν από εκεί. Μπορεί να μην ζητάμε άλλο πια από την κυρά μας να μας αγοράσει ζώα την επόμενη φορά που θα πάει στο παζάρι, αλλά ζητάμε από όλους να εκτιμήσουν όσα η φύση μας χάρισε. Ας αφήσουμε λοιπόν τις ψευτοφιλοσοφίες για χoρτοφαγίες και τέτοια γιατί κατά βάθος όλοι τσοπάνηδες είμαστε.
Ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία τους Αργυράκη, Τούλη, Αλέκο, Μήτσο και Σουλτάνα καθώς και όλα τα ζώα που συμμετείχαν πρόθυμα στη φωτογράφιση.

κείμενο | αλέξανδρος κόγκας
φωτογραφίες | κωνσταντία μαζαράκη
επιμέλεια | πωλίνα ταϊγανίδου+ιάκωβος καγκελίδης