Είναι καιρός που ήθελα να σου γράψω αλλά λίγο το
τράκ της πρώτης επιστολής, λίγο η αίσθηση της ευθύνης, με έκαναν να το αναβάλω.
Δεν πρόλαβα να σε συναντήσω, ωστόσο νιώθω να είσαι
δικός μου άνθρωπος.
Σε γνώρισα από τα κείμενα στο fakellaki.blogspot.gr , με τα οποία φώτισες
μια από τις πιο σκοτεινές και συνάμα τραγικές πτυχές της δημόσιας υγείας.
Διάβασα μια ανάγλυφη αποτύπωση της
σχέσης που συχνά δημιουργείται ανάμεσα σε ανήμπορους ασθενείς και σε γιατρούς
νευραλγικών για τη ζωή ειδικοτήτων. Γιατροί
που -ελέω της επιστημονικής τους κατάρτισης και των αδυναμιών του ΕΣΥ- έχουν
περιβληθεί με μονοπωλιακή διαπραγματευτική δύναμη, την οποία μπορούν να χρησιμοποιούν
όχι μόνον εναντίον της ασθένειας αλλά καμιά φορά κι εναντίον του ασθενή.
Αμαλία μου,
Μου θύμισες πως οι θιασώτες του εθισμού ορισμένων
ιατρών στην δωροληψία επιστρατεύουν απίστευτα επιχειρήματα για να
δικαιολογήσουν -εμμέσως πλην σαφώς- το απάνθρωπο φαινόμενο: το ιατρικό
προσωπικό αμείβεται με χαμηλούς μισθούς, φορολογείται με υψηλούς συντελεστές κι
εργάζεται με εξοντωτικά ωράρια, λες κι όλα αυτά δεν τα είχε συνυπολογίσει ένας
νέος που προσπάθησε δύο και τρεις φορές να εισαχθεί στα ελληνικά ΑΕΙ ή
ξενιτεύτηκε σε πανεπιστήμια του εξωτερικού για να διακονήσει την ιατρική θεωρία
και πράξη.
Έγινες η αφορμή να μην λησμονήσω ότι τη δυσωδία του
φαινομένου καλύπτουν ακόμη κι εκείνοι που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τη
δημόσια δωρεάν υγεία (π.χ. συνδικαλιστές), χωρίς ωστόσο να καταγγέλλουν με
ονοματεπώνυμο τους επίορκους μύστες της επιστήμης του Ιπποκράτη. Απλώς
αρκούνται στο να στηλιτεύουν γενικόλογα το «φακελάκι» (άλλωστε, στους ίδιους γιατρούς
θα στείλουν αύριο τους «κολλητούς» τους και, προφανώς, δεν είναι καιρός για ανώφελες
συγκρούσεις).
Αμαλία μου,
Εκστόμισες μιαν ουρανομήκη κραυγή αγωνίας στο
διαδίκτυο (www.youtube.com/watch?v=EXp1UvLYye0)
που αμφιβάλω αν την άκουσαν οι
επικεφαλής των ιατρικών συλλόγων και των συνδικάτων των εργαζομένων στην υγεία. Δεν την άκουσαν ούτε εκείνοι που
αποδέχονται σιωπηρά ότι το «πρίμ παραγωγικότητας» ορισμένων ιατρών οφείλει να
το πληρώνει κατ’ αποκοπήν ο ασθενής.
Την άκουσαν όμως οι φίλοι σου, οι καταφρονεμένοι
ομοιοπαθείς που προσπαθούν καθημερινά να κρατήσουν την αξιοπρέπεια τους
απέναντι στους λειτουργούς του Ιπποκράτη, που προσηλυτίστηκαν από τον Μαμμωνά.
Την άκουσαν εκείνοι που συνωθούνται στα ράντζα και
τους διαδρόμους του ΕΣΥ στο έλεος του κάθε επίορκου παραγοντίσκου με τη λευκή
μπλούζα αλλά και τη μαύρη ψυχή.
Την άκουσαν όλοι εκείνοι που θεωρούν το φακελάκι
την πιο τρανή απόδειξη της αποτυχίας της κοινωνίας μας και ονειρεύονται ένα
σύστημα υγείας που θα υπηρετεί πρωταρχικά τον φτωχό και τον ανασφάλιστο ασθενή.
Αμαλία μου,
Οι δικές σου περιπέτειες, που με τόσο θάρρος
αντιμετώπισες, τελείωσαν, αλλά οι περιπέτειες των ασθενών στο ψευδεπίγραφο ΕΣΥ καλά
κρατούν. Μέχρι την ημέρα που θα πηγαίνουμε στα δημόσια νοσοκομεία χωρίς να
χρειάζεται να παίρνουμε μαζί μας το πορτοφόλι μας, έχεις δικαίως κερδίσει μια
θέση στην καρδιά όλων μας: τη θέση της βασίλισσας.
Ειλικρινά δικός σου,
Θεόδωρος Κουτρούκης
Υ.Γ.
Αμαλία μου,
Αυτό το κείμενο έπρεπε να έχει τελειώσει, επίτρεψε
μου, όμως, μια τελευταία προσωπική εξομολόγηση.
Θα ήταν καλύτερα να μην είχα αφουγκραστεί στα γραπτά
σου την αγωνία μιας μοναχικής περιπλάνησης σε δρόμους αυτογνωσίας και φώτισης.
Θα ήταν καλύτερα να μην σε είχα νιώσει να ψελλίζεις
«να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά όχι ο κανόνας» με μια τόσο
σπαρακτική φωνή που δε λέει να φύγει απ’ τ’ αυτιά μου.
Θα ήταν καλύτερα να μη σε «γνώριζα», για να μη νιώθω τόσο δυσβάστακτό το βάρος της απουσίας σου.
Θα ήταν καλύτερα να μη σε «γνώριζα», για να μη νιώθω τόσο δυσβάστακτό το βάρος της απουσίας σου.
* Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου
