H Aριάνα Ρουσέλ πάσχει από από μια σπάνια μορφή δερματογραφίας η οποία δεν προκαλεί πόνο αλλά οτιδήποτε ακουμπήσει ή γρατσουνίσει το σώμα της χαράσσονται επιτόπου αποτυπώματα.
Για την καταπολέμηση του στιγματισμού, άρχισε να φωτογραφίζει τα σημάδια στο σώμα της και να κεντά διάφορα σχέδια τα οποία στη συνέχεια τα φωτογράφιζει και τα εκθέτει σε γκαλερί των ΗΠΑ.
H Aριάνα Ρουσέλ πάσχει από από μια σπάνια μορφή δερματογραφίας η οποία δεν προκαλεί πόνο αλλά οτιδήποτε ακουμπήσει ή γρατσουνίσει το σώμα της χαράσσονται επιτόπου αποτυπώματα.
Για την καταπολέμηση του στιγματισμού, άρχισε να φωτογραφίζει τα σημάδια στο σώμα της και να κεντά διάφορα σχέδια.
Η 34χρονη που ζει στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης,σε μια προσπάθεια να καταπολεμήσει τον στιγματισμό, άρχισε να φωτογραφίζει τα σημάδια στο σώμα της.
Μέχρι σήμερα οι εικόνες της έχουν εκτεθεί σε γκαλερί στις ΗΠΑ και μάλιστα έχει δεχθεί μεγάλο αριθμό επισκέψεων.
.
Για να δημιουργήσει τα έργα τέχνης της χρησιμοποιεί μια αμβλεία βελόνα πλεξίματος.Τα θέματα της μπορεί να είναι είτε ένα κείμενο ή κάποια αφηρημένα μοτίβα στο στομάχι, στα χέρια, στα πόδια και στο πρόσωπο.
Τα σχέδια που κάνει δεν προκαλούν πόνο, παραμένουν για τουλάχιστον επί 30 λεπτά πριν ξεθωριάζουν.
Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι δεν είναι γνωστή η ακριβής αιτία της νόσου ενώ βάση επιστημονικών στοιχείων προσβάλει δεν είναι το πέντε τοις εκατό του πληθυσμού.
Δεν υπάρχουν πολλές διαθέσιμες επιλογές θεραπείας και συνήθως οι θεράποντες ιατροί χορηγούν αντιισταμινικά ή στεροειδή για να απαλύνουν τους πάσχοντες από τα ενοχλητικά συμπτώματα.
Ωστόσο η Αριάνα Ρουσέλ υποστηρίζει ότι δεν ψάχνει για μια θεραπεία.«Για μένα το δέρμα μου είναι ένας καμβάς. Νομίζω ότι είναι διασκεδαστικό να είμαι σε θέση να αντλήσω θέμα από τον εαυτό μου, μου αρέσει πάρα πολύ »
Όπως υπογραμμίζει μεγαλώνοντας είδε ότι κοκκίνιζε εύκολα και δεν θυμάται τον εαυτό της να μην έχει εξογκώματα στο δέρμα της ακόμη και από τυχαία χτυπήματα.
Για χρόνια σκέφτηκε ότι ήταν φυσιολογικό και όταν φοιτούσε στο κολέγιο, μελετώντας για το πτυχίο μάστερ της στην τέχνη στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ, αποφάσισε να αναζητήσει ιατρική βοήθεια.
«Ήμουν πραγματικά απογοητευμένη », ενώ θυμάται να την ρωτούν οι φίλοι της το πρόσωπό σας είναι τόσο κόκκινο, είσαι καλά;
Μάλιστα πέρυσι ξεκίνησε επίσης ένα blog με τίτλο «dermatographism» για άλλους πάσχοντες καλώντας τους μάλιστα να μοιραστούν τις δικές τους εικόνες και τις ιστορίες τους.
