Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Η βίαιη αναπροσαρμογή και η περίφημη «εσωτερική υποτίμηση» (μοιραία έκφραση του νέου λεξιλογίου μας, για να αιτιολογηθεί τσάτρα – πάτρα το γεγονός ότι με σκληρό νόμισμα δεν υπάρχει κανονική υποτίμηση), αλλά και οι καθυστερήσεις και τα συνεχή πισωγυρίσματα και γενικά η πολιτική ανικανότητα, δικαιολογούν και την απαισιοδοξία και τις επικρίσεις.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και οι πιο απαισιόδοξοι και οι πιο επικριτικοί και αυτοί που έχουν πληγεί με αδυσώπητο τρόπο από την χρεοκοπία της χώρας, κατά βάθος κατανοούν πως δεν υπάρχουν μαγικά κουμπιά, πως δεν υπάρχει περίπτωση να ξυπνήσουμε ένα πρωί με την αίσθηση πως εφιάλτης ήταν και πέρασε.
Με δεδομένο μάλιστα ότι η οικονομία είναι ψυχικό μέγεθος, το να προσπαθείς μετά μανίας να βρεις οπωσδήποτε αρνητικές πλευρές ακόμη και στις θετικές εξελίξεις, δεν εξυπηρετεί τίποτε άλλο εκτός από μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Τις τελευταίες ημέρες είχαμε δύο τέτοιες θετικές εξελίξεις:
Την πώληση του μεριδίου της Hochtief στο καναδικό συνταξιοδοτικό fund, PSP Investments και την αποκλιμάκωση των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά στα επίπεδα του Οκτωβρίου του 2010, με την Morgan Stanley να προτρέπει τους επενδυτές να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα, μειώνοντας έτσι το κόστος δανεισμού για το ελληνικό Δημόσιο μέσω των εντόκων γραμματίων.
Μπορεί αυτό να μην σημαίνει τίποτε για τους συνταξιούχους που είδαν τις συντάξεις τους να κατακρημνίζονται ή για τους μισθωτούς που βλέπουν τους μισθούς τους να συρρικνώνονται ή για τους ανέργους που πέφτουν συνεχώς πάνω σε κλειστές πόρτες.
Αλλά για την οικονομία μιας χώρας που εδώ και τρία χρόνια βρίσκεται εκτός αγορών και κείτεται στην εντατική, επιβιώνοντας χάρη στα σωληνάκια των δόσεων, σημαίνει πολλά.
Σημαίνει πολλά για μια χώρα της οποίας μέχρι πρόσφατα τα ομόλογα ήσαν σκέτα σκουπίδια που δεν ήθελε να αγοράσει κανείς.
Σημαίνει πολλά για μια χώρα που λόγω του PSI, δηλαδή της συμμετοχής των ιδιωτών στο χρέος, υπέστη το σοβαρότερο πλήγμα, καθώς όσοι ανά τον κόσμο είχαν στην κατοχή τους ελληνικά ομόλογα τα είδαν να κουρεύονται, χάνοντας εντελώς την εμπιστοσύνη τους σ’ αυτά.
Το γεγονός ότι ένα συνταξιοδοτικό ταμείο αποφασίζει να επενδύσει στην Ελλάδα – την ώρα που ένα σωρό ξένοι ιδιώτες και ξένα ασφαλιστικά ταμεία που είχαν επενδύσει σε ομόλογα έπαθαν σοκ βλέποντας να εξανεμίζονται οι επενδύσεις τους – σημαίνει ότι επιστρέφει η εμπιστοσύνη στην Ελλάδα και στην σωτηρία της.
Το θέμα δηλαδή στην περίπτωση του αεροδρομίου δεν είναι ότι «ένας ιδιώτης πούλησε σε έναν ιδιώτη και επομένως αυτό δεν αποτελεί ξένη επένδυση», όπως έσπευσαν κάποιοι να γκρινιάξουν.
Το θέμα είναι ότι ένα ασφαλιστικό ταμείο του επιπέδου της PSP Investments, που διαχειρίζεται τεράστια κεφάλαια υπέρ του καναδικού συνταξιοδοτικού συστήματος, αποφασίζει να επενδύσει τα λεφτά του στην Ελλάδα.
Πολύ περισσότερο που μέχρι πρότινος τα ξένα ασφαλιστικά ταμεία άκουγαν Ελλάδα και έφευγαν τρέχοντας λόγω του PSI και του κουρέματος των αποθεματικών τους.
Μιλάμε για το ταμείο που διαχειρίζεται αποθεματικά ύψους 64,5 δις δολαρίων, που επισήμως δηλώνει ότι προβαίνει σε επενδύσεις των χρημάτων των κρατικών ενισχύσεων και των ασφαλιστικών εισφορών «με τον μικρότερο κίνδυνο απωλειών».
Το συγκεκριμένο ταμείο, που διαχειρίζεται τα αποθεματικά για την συνταξιοδότηση του καναδικού δημόσιου τομέα, των καναδικών ενόπλων δυνάμεων και δυνάμεων ασφαλείας και της καναδικής εθνοφυλακής (όχι αστεία, δηλαδή), απασχολεί 400 σούπερ μάνατζερς, οι οποίοι κάνουν τις καλύτερες προτάσεις – και οπωσδήποτε δεν θα έθεταν σε κίνδυνο τις συντάξεις χιλιάδων στελεχών του καναδικού δημοσίου τομέα.
Στον Καναδά, τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν μεγάλη παράδοση στις επενδύσεις και διαχειρίζονται συνολικά περί τα 640 δις δολάρια.
Σε αντίθεση με τα κρατικοδίαιτα δικά μας που είχαν στρογγυλοκαθίσει πάνω στην συνταγματική πρόνοια, βάσει της οποίας «το κράτος εγγυάται την καταβολή των συντάξεων» και κάθονταν με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας… ή να βρέξει ή να χρεοκοπήσουμε.
Και όχι μόνο αυτό!
Οι διοικήσεις τους έκαναν το παν για να τα φαλιρίσουν.
Θυμηθείτε τι έγινε με τα δομημένα ομόλογα.
Έσπευσαν όλοι να τα αγοράσουν, με αποτέλεσμα αργότερα οι κατηγορούμενοι για το σκάνδαλο να δηλώνουν πως οι «επενδύσεις» αυτές έγιναν πάντοτε κατόπιν εξουσιοδοτήσεων των συλλογικών τους οργάνων και παρουσία του Δημοσίου.
«Είναι αδύνατον να παρέσυρα εγώ τόσους πολλούς στη λήψη ομόφωνων αποφάσεων – άρα δεν υπάρχει έγκλημα», είπε στη δίκη του ένας εκ των κατηγορουμένων.
Πενήντα ασφαλιστικοί φορείς έμπλεξαν στο σκάνδαλο.
Στις διοικήσεις τους μετείχαν συνδικαλιστές με εμπειρία (τουλάχιστον έτσι μας τους είχαν παρουσιάσει).
Και μετά έλεγαν πως ήταν αδύνατον να έχουν γνώσεις γύρω από τόσο σύνθετα προϊόντα (αλλά έβαλαν την υπογραφή τους).
Όλοι αυτοί (σε 24 ασφαλιστικούς οργανισμούς) αγόρασαν ομόφωνα τα δομημένα ομόλογα.
Είναι οι ίδιοι που φωνάζουν τώρα κατά του μνημονίου και των πετσοκομμένων συντάξεων, αλλάζοντας κομματικά στρατόπεδα.
Σκεφθείτε ότι συμφώνησαν 199 μέλη διοικήσεων. Από αυτά τα 199 μέλη ο υπουργός είχε διορίσει μόνο τα 77.
Οι υπόλοιποι ήσαν 68 εκπρόσωποι ασφαλισμένων από όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις, 33 εκπρόσωποι εργοδοτών και 21 εκπρόσωποι των συνταξιούχων.
Και τώρα, όλοι αυτοί αντιμετωπίζουν απαξιωτικά το καναδικό συνταξιοδοτικό ταμείο – με πρώτον τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ Π. Σκουρλέτη, που έφθασε στο σημείο να μιλήσει για «ένα καναδικό fund, το οποίο μάλιστα δεν έχει ιδέα από μάνατζμεντ»… (Real Fm, Κάτια Μακρή, 8 Μαΐου).
Ώστε αυτοί κάνουν επενδύσεις και αυγατίζουν αποδεδειγμένα τα αποθεματικά των συνταξιούχων τους, αλλά… δεν έχουν καμιά εμπειρία!
Ενώ όλοι αυτοί οι εγχώριοι κύριοι που αγόραζαν τα δομημένα ομόλογα ομόφωνα και τώρα πυκνώνουν τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι… εξπέρ και σαΐνια!
Προφανώς μετά τους κουτόφραγκους, έχουμε και τους… κουτοβορειοαμερικανούς!
