<<Λουλούδια του βάλτου>>
Παρουσίαση του βιβλίου
30 Απριλίου 2013
Βιβλιοπωλείο των εκδόσεων ΓΡΑΦΗΜΑ
Εγνατία & Στρατηγού Εξαδακτύλου 5 Θεσσαλονίκη
Ομιλητής: Γιώργος Ξεινός. Συγγραφέας, Πρόεδρος Θεσσαλονικέων Λογοτεχνών
Απαγγελία: Ανδρομάχη Δεσιοπούλου. Επιχειρηματίας, Ηθοποιός
Είμαι ερασιτέχνης συγγραφέας.
Έχω γράψει τρία βιβλία, καθαρά από μεράκι.
Το πρώτο (2008) δεν έχει ακόμα εκδοθεί. Πραγματεύεται την Επιθετικότητα, την Βία και την Τρομοκρατία. Εκεί γίνεται σε βάθος ανάλυση, για την αιτιολογία των παραπάνω φαινομένων και δίνεται ένα εργαλείο για την κατανόηση των φαινομένων αυτών.
Το δεύτερο, <<Ελβίρα. Όταν η τρέλα δεν λεγόταν με τ΄ όνομά της>> (2009 Α΄ έκδοση και 2010 Β΄έκδοση), είναι μυθιστόρημα. Ξεδιπλώνεται μια ερωτική ιστορία σε πρώτο πλάνο, ενώ στο βάθος διαπλέκονται στοιχεία, που μπορεί να ανιχνεύονται σε πολλούς από εμάς και μας κρατούν δέσμιους, σαν αόρατες αλυσίδες.
Έτσι, υπήρξαν άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, που μου εξομολογήθηκαν ότι νόμισαν ότι το βιβλίο το έγραψα γι΄ αυτούς.
Στο βιβλίο <<Λουλούδια του βάλτου>> (2013), μιλώντας βασικά από καρδιάς, κατ΄ αρχήν γράφω για μένα, ενώ ταυτόχρονα αιτιολογώ έτσι την προσωπική οπτική γωνία των κειμένων που ακολουθούν, σε πεζό και ποιητικό λόγο.
Στις δύσκολες μέρες που περνούμε όλοι μας, θεωρώ ότι είναι σημαντικό να θυμόμαστε και να μην ξεχνούμε, τις ρίζες μας και τη διαδρομή μας, σαν άτομα και σαν λαός.
Γιατί εκεί, πασπαλισμένα με τη σκόνη της λήθης, βρίσκονται τα όνειρά μας, αλλά και οι αλυσίδες, που μας κρατούν δέσμιους και μπορούν να ανιχνευθούν από επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές.
Γνωρίζουμε βέβαια, ότι ένας τόπος γεννάει τον συνηθισμένο άνθρωπο που ανήκουμε οι περισσότεροι, αλλά και ήρωες μαζί και Εφιάλτες.
Και συνειδητοποιούμε προοδευτικά ότι ο φόβος είναι το εργαλείο καθυπόταξης ατόμων και συνειδήσεων.
Μας χρειάζονται λοιπόν η αλήθεια, η μη λήθη και η επικοινωνία της γνώσης (η γνώση είναι δύναμη), για να ανταπεξέλθουμε στη φοβερή κατάσταση, που έχει περιέλθει ο τόπος μας, με τους ανθρώπους μας και το μέλλον μας, που είναι τα παιδιά. Τα παιδιά, ο ανθός της Κοινωνίας.
Μιλάμε βέβαια για ανθρώπους και όχι για αριθμούς. Τα νούμερα, τους αριθμούς, χρησιμοποιούσαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Εάν το <<πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος>> πολεμιέται, εάν το σημείο αναφοράς ΆΝΘΡΩΠΟΣ αντικαθίσταται με το χρήμα, μια αντιανθρώπινη ιδεολογία, μια σκοτεινή Εταιρεία, τότε ο άνθρωπος μπαίνει στο περιθώριο και αποτελεί πράγμα, αναλώσιμο είδος.
Τότε η ανθρωπότητα συνολικά φυλακίζεται σε ένα απέραντο Άουσβιτς.
Στην εποχή της τεχνητής κρίσης, που εξελίχθηκε σε πραγματική, όλοι μας θρηνούμε απώλειες. Σ΄ αυτό, βοήθησαν κατά πολύ και θεωρούμενοι δικοί μας.
Βρισκόμαστε λοιπόν, λόγω αυτών των απωλειών, σε κατάσταση πένθους. Πενθούμε για τις απώλειες εμπραγμάτων, προσδοκιών και ονείρων. Ακόμα και της ελπίδας.
Αν δεν αντιδράσουμε και αν δεν αντιδράσουμε σωστά, θα πέσουμε στην κατάθλιψη, με κίνδυνο να βυθιστούμε στα Τάρταρα.
Όπως αυτοί, που τελικά δεν άντεξαν τον βρόγχο να τους σφίγγει το λαιμό και αυτοκτόνησαν.
Έχουμε χρέος, μπροστά στη ζωή, σαν ανθρώπινα όντα, να αναθερμάνουμε την ελπίδα.
Να αντιδράσουμε συνειδητά και όχι ενστικτώδικα. Γιατί τότε μπορεί να εμφανισθούν αγελαίες καταστάσεις, με ότι μπορεί να συνεπάγεται αυτό σε Πολιτισμική οπισθοδρόμηση.
Έπειτα, η κατάθλιψη, αν δεν πάρουμε την κατρακύλα προς την άβυσσο της παραίτησης και της αυτοκτονίας, έχει την μυστική της δύναμη, να ανακαλύπτει ο άνθρωπος μέσα του δυνάμεις που ίσως δεν τις ήξερε καν πριν.
Ακόμα να θυμόμαστε ότι σημαντικές δημιουργίες του ανθρώπινου πνεύματος έλαβαν χώρα σε καταστάσεις δύσκολες, όταν η ζωντανή Κοινωνία αναζητά το ήθος και δυνάμεις να ανταπεξέλθει.
Τότε ο συνειδητός άνθρωπος μπορεί να δημιουργεί. Αντίθετα σε καλές εποχές, ο άνθρωπος συνήθως απολαμβάνει.
Στις δύσκολες καταστάσεις των καιρών, ο καθένας από μας μπορεί να το βάλει στα πόδια ή να αναζητήσει την ολέθρια βόλεψη, που ουσιαστικά οδηγούν στην καταστροφή της ανθρώπινης οντότητας και της Κοινωνίας.
Μπροστά σ΄ αυτόν τον κίνδυνο, μας χρειάζεται η ενδοσκόπηση, η πραγματική αλληλεγγύη, η κοινή λογική, η δημιουργία, η αλήθεια (η μη λήθη). Χρειαζόμαστε δίκαιους νόμους, που το νόμιμο να είναι ταυτόχρονα και ηθικό. Και η Πολιτεία, σαν γονιός, να νοιάζεται για τα παιδιά της.
Αυτά μπορεί να φαντάζουν αφέλειες και ουτοπίες.
Είναι όμως μέσα στην ψυχή όλων μας σαν θησαυροί, εκτός των πλανημένων και των διεστραμμένων.
Αυτοί οι θησαυροί μας καλούν σε υπέρβαση.
Ας δούμε ότι στον καθένα μας ατομικά χρειάζεται η αξιοπρέπεια και το Εγώ να είναι στα πλαίσια του Εμείς.
Μας χρειάζονται η φιλία, το χαμόγελο, το γέλιο και η χαρά. Και οι μεγαλύτεροι έχουμε χρέος να νοιαζόμαστε ενεργά για τα παιδιά, που εμπεριέχουν το παρελθόν και αποτελούν το μέλλον.
Πέραν από τον ζόφο, πάντα υπάρχει η ελπίδα, η χαρά, ο έρωτας, η δημιουργία, η ζωή.
Στον συνηθισμένο άνθρωπο που αλληλέγγυος δεν το βάζει κάτω, στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας και βασικά στα παιδιά, είναι αφιερωμένο το βιβλίο <<Λουλούδια του βάλτου>>.
Μια έκθεση καρδιάς, με όλες τις αδυναμίες της.
Το κατά πόσο θα αγγίξει τις καρδιές των αναγνωστών είναι το ζητούμενο.
