Αγαπητά κολινδρινά μασλάτια:
θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια πρόσφατη εμπειρία μου από τις καθημερινές μου βόλτες στα στενά του χωριού μας…πριν δύο ημέρες πέρασα μπροστά από την Αγία Παρασκευή και είχα την αίσθηση ότι κάτι άλλαξε στη γειτονιά….και δεν αναφέρομαι στο σπίτι που «έπεσε»….στην αρχή νόμισα ότι ήταν αυτό…..σήμερα Παρασκευή ξαναπέρασα με το αυτοκίνητο και είχα μαζί μου τον πατέρα μου που είναι γέρος και δεν περπατάει καλά…περνώντας από την Αγία Παρασκευή μου είπε… «αϊά που είνι τα πεύκα»….έτσι προσδιόρισα την αιτία της ιδιαίτερης αίσθησης που είχα περνώντας από αυτό το μέρος πριν δύο ημέρες….και μετά θυμήθηκα ότι στην Καμπέρα της Αυστραλίας, όπου έζησα επτά χρόνια, πόσο δύσκολο ήταν εκεί να κοπεί ένα δέντρο..μάλιστα κάποια μέλη μιας ελληνικής κοινότητας για να κόψουν εύσχημα ένα δέντρο είχαν βάλει στον κορμό του υδράργυρο για να ξεραθεί….τσιμέντο, μεγάλα σπίτια, μεγάλα κτήρια, τσιμεντένιες καρδιές, βιτρίνες …όχι μωρέ δεν είναι έτσι….μια άλλη αλλαγή που ίσως έχει ενδιαφέρον να αναφερθεί είναι ότι στο χωριό ζουν εδώ και χρόνια πολλοί συνάνθρωποί μας μη ελληνικής καταγωγής και δίνουν ζωή σε σπίτια ετοιμόρροπα….και τα παιδιά τους γεμίζουν κάποιες γειτονιές και δημιουργούν σχέση με το εδώ……
Κωνσταντίνος Δαραής
