Γράφει ο Κλεισθένης.
Μετά την μεταπολίτευση ο χώρος του παραδοσιακού κέντρου απορροφήθηκε απ’ το ΠΑΣΟΚ κυρίως και την ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Έκτοτε δεν έγινε καμία σοβαρή προσπάθεια για την αναδιοργάνωση του χώρου με συνέπεια η λεγόμενη μεσαία τάξη να εκπροσωπείται στη βουλή απ’ τα λεγόμενα κεντροδεξιά και κεντροαριστερά σχήματα.
Είναι επίσης γνωστό ότι η μεσαία τάξη μετακινείται δεξιά ή αριστερά προσδοκώντας τα μεγαλύτερα οφέλη. Είναι αυτό που λέμε μετακινούμενοι ψηφοφόροι που δίνουν κυβερνητικές πλειοψηφίες.
Ο ανιψιός Καραμανλής ονόμασε τον χώρο μεσαίο και αποφεύγοντας να πει ότι η ΝΔ είναι δεξιό κόμμα κέρδισε τις εκλογές του ’04 και ’07.
Κεντροδεξιό κόμμα μπορεί να ονομαστεί κάποιο που τοποθετείται ανάμεσα στο κέντρο και την δεξιά και όχι συνένωση του κέντρου με τη δεξιά. Το ίδιο και για το κεντροαριστερό απ’ την άλλη πλευρά. Αυτά τα κόμματα διαφοροποιούνται για διαφωνίες επιμέρους πχ οικολογικές, εθνικές κτλ και δεν είναι κόμματα εξουσίας αλλά κόμματα πίεσης για λύσεις σε επιμέρους ζητήματα.
Τα κόμματα δεν είναι απλή συνάθροιση ανθρώπων και δεν έχουν λόγο ύπαρξης αν δεν εκπροσωπούν τμήματα των πολιτών που αυτοπροσδιορίζονται σαν ομάδες κοινών συμφερόντων.
Όσο και να θέλουμε να ωραιοποιήσουμε τα πράγματα ένα δεξιό κόμμα έχει αναφορά στα εύπορα κομμάτια της κοινωνίας, ένα αριστερό κόμμα στους εργαζόμενους και ένα κεντρώο κόμμα στους μεσοαστούς.
Η ανυπαρξία κεντρώου κόμματος στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια δημιούργησε μια στρέβλωση της οποίας τα οδυνηρά αποτελέσματα ζούμε σήμερα.
Η μεσαία τάξη μην έχοντας κομματική στήριξη και καθοδήγηση πελαγοδρομούσε σε κυβερνητικές λύσεις που δεν της εξασφάλιζαν την πρόοδο και την ανάπτυξή της αλλά της έδιναν την δυνατότητα αποκόμισης κερδών είτε από την φοροδιαφυγή είτε από μαύρο αδήλωτο χρήμα.
Ο μικρομεσαίος του ’70 και μετά εθίστηκε στο εύκολο κέρδος χωρίς επένδυση, χωρίς ανάπτυξη και χωρίς επίγνωση της αναγκαιότητάς του στην κοινωνία.
Οι «έχοντες και κατέχοντες» (Σημιτική ρήση) αν και έπρεπε να εκπροσωπούνται απ’ το δεξιό κόμμα δλδ τη ΝΔ επειδή μεγάλο μέρος τους ήταν και είναι κρατικοδίαιτοι στήριξαν και στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ έχοντας κατά νου ότι σε σκληρές αποφάσεις και σκληρά μέτρα οι Έλληνες πολίτες θα αντιδράσουν πολύ πιο ήπια. Έχει ειπωθεί από πολλούς ότι αν σήμερα ήταν κυβέρνηση η ΝΔ και έπαιρνε τα μέτρα που πήρε το ΠΑΣΟΚ δεν θα υπήρχε πεζοδρόμιο στη θέση του.
Η σημερινή κρίση (ανεξάρτητα του πως προκλήθηκε) βρίσκει την μεσαία τάξη χωρίς δικό της πολιτικό χώρο έκφρασης με συνέπεια να υφίσταται ισχυρή οικονομική πίεση κάτι που παραδοσιακά γινόταν μόνο κατά των εργαζομένων.
Οι τελευταίες αποτυπώσεις της κοινής γνώμης (δημοσκοπήσεις) που δίνουν μεγάλη αύξηση των ποσοστών των δύο άκρων, ΛΑΟΣ και ΚΚΕ είναι απόρροια της έλλειψης ενός αυθύπαρκτου κεντρώου κόμματος.
Η ΝΔ μόλις τώρα θυμήθηκε ότι είναι ένα λαϊκό δεξιό κόμμα. Αυτό δεν μπορεί φυσικά να της δώσει αύξηση των εκλογικών της ποσοστών γιατί τα λάθη των κυβερνήσεων Καραμανλή είναι πρόσφατα και πολύ μεγάλα (χωρίς να υπολογίζουμε τα σκάνδαλα).
Το ΠΑΣΟΚ μετά την μετεξέλιξή του σε νεοφιλελεύθερο κόμμα (εννοώ την ηγεσία του) αδυνατεί να πείσει τους παραδοσιακούς του ψηφοφόρους και ελλείψει δυνατοτήτων διορισμών απ’ το παράθυρο σε μεγάλη κλίμακα (προσλήψεις γίνονται ακόμη και σήμερα) και ελλείψει χρημάτων για νέες πελατειακές σχέσεις χάνει δημοσκοπικά και θα συνεχίσει να χάνει. Η χρησιμοποίηση του κρατικού κορβανά για «εξαγορά» ψήφων λόγω της επιτήρησης είναι ανέφικτη.
Η βασική στρέβλωση του πολιτικού συστήματος να έχουν μαζευτεί στον νεοφιλελεύθερο χώρο πολλά κόμματα σε συνδυασμό με την μη ύπαρξη κεντρώου κόμματος μας δίνει την εντύπωση ότι δεν υπάρχει λύση στον ορίζοντα. Επειδή η έξοδος απ’ την κρίση δεν είναι μόνο οικονομικό πρόβλημα αλλά βαθύτατα πολιτικό και ιδεολογικό όσο το πολιτικό μας σύστημα θα έχει στρεβλώσεις δεν θα μπορεί να μας βγάλει απ’ την κρίση.
Η αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων και η ξεκάθαρη ιδεολογική προσέγγιση των προβλημάτων και των λύσεών τους θα δώσει στην Ελληνική κοινωνία ένα ξεκάθαρο πεδίο για να αποφασίσει χωρίς θολούρες το τι ακριβώς θέλει. Όλα όσα διατυμπανίζουν τα κόμματα για συναινέσεις και ανάγκη συνεννόησης πέφτουν στο κενό όσο ο κάθε πολιτικός χώρος δεν τοποθετείται πολιτικά και ιδεολογικά. Η επιλογή πολιτικού χώρου για να ενταχθεί ο πολίτης δεν μπορεί να είναι άσχετη με την θέση που κατέχει στην κοινωνία τουλάχιστον στην μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Η μεταπήδηση απ’ το χώρο που ανήκει ένας πολίτης σε άλλο είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
