Δεν κάνουμε τίποτ’ άλλο τον τελευταίο καιρό, από το να ασχολούμαστε με τους πολιτικούς, τις Εξεταστικές, τις καταγγελίες, τις συμφωνίες και τις ίντρικες, ενώ η ζωή είναι αλλού και μας φωνάζει με χίλια στόματα, πως η Ελλάδα και επί Παπανδρέου, όπως συνέβαινε και επί Καραμανλή, εξακολουθεί να είναι μια τριτοκοσμική χώρα, που κανένα ενδιαφέρον δεν δείχνει για τον πολίτη.
Την περασμένη Τετάρτη, στο ύψος του Ερυθρού, περίπου, μια κυρία προσπάθησε να διασχίσει καθέτως την Κηφισίας. Προχωρούσε προσεκτικά για να αποφύγει τα αυτοκίνητα, που έτρεχαν σαν δαιμονισμένα. Τη γλίτωσε από τα αυτοκίνητα, αλλά δεν τη γλίτωσε από ένα μηχανάκι, που το οδηγούσε ένας νεαρός. Το μηχανάκι βρήκε τη γυναίκα στο πλάι και την έριξε στην άσφαλτο. Ο νεαρός εξαφανίστηκε, ενώ το κεφάλι της τραυματισμένης γέμισε αίματα.
Κάποιοι διαβάτες, που είδαν το περιστατικό, έσπευσαν να βοηθήσουν. Ένας ηλικιωμένος κύριος, με καπέλο, έβγαλε το κινητό του και τηλεφώνησε στο ΕΚΑΒ, ζητώντας βοήθεια. Και από εκείνη τη στιγμή, άρχισε η αγωνιώδης αναμονή: Πέντε λεπτά, δέκα λεπτά, δεκαπέντε λεπτά, είκοσι, μισή ώρα. Το ασθενοφόρο, έφτασε, επιτέλους, σε 45 λεπτά. Πήρε την τραυματισμένη και την μετέφερε στο νοσοκομείο.
Ο κύριος με το καπέλο, όπως με διαβεβαίωσε, τηλεφώνησε και πάλι στο ΕΚΑΒ. Αυτή τη φορά, για να διαμαρτυρηθεί για την καθυστέρηση. Του είπαν, ότι υπήρχε μεγάλη κίνηση στο δρόμο και, επιπλέον, ήταν ημέρα απεργίας και από τα 39 ασθενοφόρα που υπάρχουν, μόνο τα 13 ήταν διαθέσιμα. Η τραυματισμένη κυρία, ευτυχώς, δεν είχε πάθει μεγάλη ζημιά. Σώθηκε. θα μπορούσε, όμως, να είχε πεθάνει στο τερατώδες 45λεπτο, που περίμενε να έρθει το ασθενοφόρο.
Θα πήγαινε λοιπόν σαν το σκυλί στ’ αμπέλι. Από ένα μηχανάκι, που τη χτύπησε ξώφαλτσα και την έκανε να χάσει την ισορροπία της και να πέσει. Γιατί οι «πρώτες βοήθειες» δεν λειτουργούν στην Ελλάδα. Έτσι και βρεθείς χτυπημένος σε κάποιο δρόμο, χάθηκες. Είναι το πιο πιθανό. Γι’ αυτό και ένας διακεκριμένος συνάδελφος, που έχει περάσει τα 70, με συμβουλεύει να προσέχω πολύ, ακόμη και όταν περνάω από τα φανάρια και, ει δυνατόν, να έχω σπίτι κοντά σε νοσοκομείο. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί ξαφνικά.
Παραλίγο και εγώ να ήμουν μακαρίτης, πριν 18 χρόνια, λόγω «τράφικ». Έπαθα έμφραγμα, ώρα 10 το πρωί, στο σπίτι μου στην Ακρόπολη. Ο πόνος στο στήθος ήταν πολύ έντονος και βαθύς. Ευτυχώς, σε ένα δωμάτιο δίπλα στο γραφείο μου, κοιμόταν ο γιος μου. Αντιλήφθηκε ότι κάτι σοβαρό τρέχει με την υγεία μου και ήρθε κοντά μου. Νομίζω ότι έχω έμφραγμα, του ψιθύρισα ξέπνοα. Με έβαλε αμέσως στο αυτοκίνητό του και πάτησε γκάζι κορνάροντας συνεχώς.
Κατεύθυνσή μας, το κέντρο. Προορισμός μας, ο Ευαγγελισμός. Και οι πόνοι μου να συνεχίζονται. Να γίνονται αβάστακτοι. Και οι δρόμοι πηγμένοι από αυτοκίνητα! Κανένας οδηγός δεν παραμέριζε, ακούγοντας τα κορναρίσματα, για να περάσουμε. Ο γιος μου, αναγκάσθηκε να οδηγεί πάνω σε πεζοδρόμια, να μπαίνει ανάποδα σε μονόδρομους, να ουρλιάζει στους γύρω του ότι μεταφέρει έναν ετοιμοθάνατο άνθρωπο.
Φτάσαμε στον Ευαγγελισμό, μισή ώρα μετά την αναχώρησή μας από το σπίτι. Είχα γίνει κάτασπρος, το αριστερό χέρι μου ήταν σαν ξύλινο, ο πόνος στο στήθος μου να με κομματιάζει. Μπήκαμε στο νοσοκομείο την τελευταία στιγμή. Μου κάνανε ακαριαία θρομβόλυση. Και άρχισα να συνέρχομαι. Σε μισή ώρα δεν πονούσα πια. Ήταν το τέλος του μαρτυρίου μου.
Του Λευτέρη Παπαδόπουλου από την aixmi.gr
