ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΙΤΟ ΤΗΝ ΑΠΟΘΕΩΝΑΝ ΑΣΤΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΤΑ ΕΝΤΟΛΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΙΤΟ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ << ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ>> ΤΟ 1948…

ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΙΤΟ ΤΗΝ ΑΠΟΘΕΩΝΑΝ ΑΣΤΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΤΑ ΕΝΤΟΛΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΙΤΟ

ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ << ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ>>  ΤΟ 1948…

ΟΤΑΝ ΜΕΤΕΜΦΥΛΙΑΚΕΣ ΑΣΤΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΚΑΛΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΤΙΤΟ ΓΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Πατριδέμποροι και πατριδοκάπηλοι,  οργίασαν αυτό το διάστημα, με αφορμή την ονομασία του κράτους των Σκοπιών και την συμφωνία ( ΤΣΙΠΡΑ – ΖΑΕΦ ), που έγινε κατά εντολή των ευρωνατοικών.

 Εδώ να πούμε, ότι  πολλοί από αυτούς που <<ανακατεύονται>> μέσα στον λαό, που δυσανασχετεί από την συνολικότερη κατάσταση και  πολιτική  της κυβέρνησης, μπαίνουν <<μπροστάρηδες>> σε διάφορες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.  Αυτοί λοιπόν θεωρούν συμμάχους <<μας>>,  συμμάχους της χώρας δηλαδή, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.

  Δηλαδή αυτούς  που είναι  υπαίτιοι και  ευθύνονται για τις εντάσεις και διαιρέσεις μεταξύ των λαών των Βαλκανίων, που φτιάχνουν  κράτη προτεκτοράτα, μαριονέτες τους, αλλάζουν σύνορα κρατών , διαλύουν χώρες, με εργαλείο, με όχημα,  τον αστικό σοβινισμό, τον αστικό εθνικισμό.

  Το αίτημα καταδίκης του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στα βαλκάνια και όχι μόνο,  επιμελώς αποκρύβεται στις κινητοποιήσεις των τελευταίον ημερών ενάντια στην συμφωνία ( ΤΣΙΠΡΑ – ΖΑΕΦ ).

Γιατί άραγε ?

Την ίδια ώρα, εκμεταλλεύοντας τον αγνό λαϊκό πατριωτισμό και αυθορμητισμό, αξιώνουν  αποσπασμένα ξεσπάσματα – εκτόνωση  του λαού, φρακάροντας   ρήγματα στις συνειδήσεις, στο φόβο μην χειραφετηθούν από αστικά ιδεολογήματα και αστικές πολιτικές.

Επιλέγουν στασιμότητα και  οπισθοδρόμηση και αυτό επιτυγχάνεται  με συνθήματα όπως ΑΛΗΤΕΣ – ΠΡΟΔΟΤΕΣ – ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ .

Και αφού όλοι στον χυλό έτσι γενικά και αόριστα, κάποιοι λιγουρεύονται τον επόμενο συνταγματάρχη και λοχία, που θα έρθει να κάτσει με την βία των όπλων  στον σβέρκο του λαού.

Έτσι διαπαιδαγωγούν κάποιοι τον λαό που κατεβαίνει αυτές της ημέρες σε διαφορές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.

 Υπάρχουν βέβαια και οι γνωστοί τοπικοί << κομματάρχες >>, που με ευκολία στις πλατείες και τους δρόμους τα απογεύματα, βαφτίζονται <<ανεξάρτητοι>> , <<ακομμάτιστοι>>,  <<αγανακτισμένοι>> πολίτες και πίσω από αυτούς τους φερετζέδες, ζυμώνουν ύπουλα τις πολιτικές – ιδιοτελείς  τους σκοπιμότητες, << δουλεύοντας >> την επόμενη διάδοχη κατάσταση, για τον  θώκο της αστικής διακυβέρνησης, σαν λαοπλάνοι που είναι. 

Βέβαια η γαρνιτούρα σε όλα αυτά είναι ο αντικομουνισμός.

 Ξέσπασαν πολλοί, γνωστοί και άγνωστοι αυτές τις ημέρες, παίρνοντας ο καθένας ότι κομμάτι ήθελε από την ιστορία  και μέσα από την αποσπασματικότητα και αντιεπιστημονικότητα, να το προσαρμόσει, για να φτιαχτεί ένα ψηφιδωτό πρωτόγονου αντικομουνισμού, που θα χρεωθεί και το προπατορικό αμάρτημα.

Βολικά όλα αυτά, για να αθωωθούν οι επικίνδυνες αντιδραστικές – αντιλαϊκές, ευρωνατοικές πολιτικές και επιλογές, σε ένα σύστημα, που η παραπέρα διαιώνιση του, επιτάσσει την φτωχοποίηση, σχετικής η απόλυτης, της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας, για να αυξηθεί το περιθώριο των κερδών της ολιγαρχίας του πλούτου και να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα, σε συνθήκες οξυμένου ενδοκαπιταλιστικού – ενδομονοπωλιακού ανταγωνισμού.

 Σε αυτή την κατεύθυνση τα αντικομουνιστικά αφηγήματα δίνουν και παίρνουν.

 Γιατί ο Τίτο μπορεί να έγινε το αγαπημένο παιδί της Δύσης και των Αμερικανών, να αποπέμφθηκε από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο το 1948, οι αστοί πολιτικοί από το 1950 να τον καλούσαν στην Ελλάδα και να τον υποδεχόντουσαν.

Αλλά η προπαγάνδα πρέπει να λέει στην χώρα μας.  Ο Τίτο ο <<κομμουνιστής>>, εμπνευστής του κράτους των Σκοπίων και να διαπλεχτεί αυτό με τους Έλληνες κομμουνιστές και το κόμμα τους.

Αλήθεια ποιες κυβερνήσεις μιλούσαν μαζί του ? ποιοι έβαζαν τις βάσεις για την αναγνώριση της <<Μακεδονίας>> του κράτους των Σκοπίων  στα πλαίσια της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας ? ποιοι αναγνώριζαν εκεί <<μακεδονική>> γλώσσα ?

Εκτός  άμα οι κυβέρνησες στην Ελλάδα μετά το 50 ήταν  κομμουνιστικές και τα έκαναν οι κομμουνιστές αυτά. Ήταν?

Ρητορικό το ερώτημα.

Την επιδίωξη της Ελληνικής κυβέρνησης το 1949, να γίνει σύμμαχος της Γιουγκοσλαβίας κατά εντολή των Αμερικανών,  το δηλώνει σε συνέντευξη του, στην  Αγγλική εφημερίδα << Daily Mail >>,  ο αντιπρόεδρος της εμφυλιακής κυβέρνησης και υπουργός εξωτερικών τότε, ο Ντίνος Τσαλδάρης ( αρχηγός του Λαϊκού κόμματος ). Σύμμαχος με την Γιουγκοσλαβία που ήδη το έκτο ομόσπονδο κρατίδιο της, ονομαζόταν δημοκρατία της << Μακεδονίας >>.

 Το 1950 μετά την λήξη του εμφυλίου, συνεχίζεται, για να  ολοκληρωθεί η   προσέγγιση της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο από την Ελληνική κυβέρνηση.  Αυτή την φορά με την κυβέρνηση Πλαστήρα και τον πρόθυμο πάντα αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Γεώργιο Παπανδρέου.

 5 μέρες μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης, ο Πλαστήρας συναντά τον επιτετραμμένο της Γιουγκοσλαβίας S. Sehovic   και δίνουν τα χέρια, για την πλήρη εξομάλυνση των σχέσεων των δυο χωρών. ( Θυμίζουμε με το κράτος Γιουγκοσλαβία , που έχει στο εσωτερικό του στα πλαίσια της ομοσπονδίας, μια δημοκρατία που  ονομάζεται << Μακεδονία >> ).

Μετά την ανάληψη της κυβέρνησης   από τον Σοφοκλή Βενιζέλο με αντιπρόεδρο πάλι τον Γεώργιο Παπανδρέου και υπουργού τον Ευάγγελε Αβέρωφ και Κωνσταντίνο Τσάτσο, διακηρύσσεται στην βουλή η πλήρη αποκατάσταση των σχέσεων των δυο χωρών και κατευθείαν γίνεται ανταλλαγή πρεσβευτών μεταξύ Ελλάδας – Γιουγκοσλαβίας. ( Θυμόμαστε πως ονομάζεται η έκτη ομόσπονδη δημοκρατίας της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας ? Δημοκρατία της << Μακεδονίας >>).

Το 1954 με κυβέρνηση του κόμματος << Συναγερμού >> και πρωθυπουργό τον Παπάγο και μέλη της κυβέρνησης όπως Καραμανλής , Ράλλης, Κανελλόπουλος, Στεφανόπουλος σε κείμενο κοινό ανακοινωθέν των χωρών Ελλάδας  - Γιουγκοσλαβίας, μιλάνε για την εγκάρδια σχέση που έχουν με τον στρατάρχη Τίτο σε επίσκεψη του στην Ελλάδα.

 Μιλάνε για την στενή φιλία και συνεργασία που έχουν τα δυο κράτη, ότι υπάρχουν ταυτόσημες απόψεις σε διάφορα θέματα και συμφώνησαν για ποιο στενή συνεργασία των δυο χωρών σε πολιτικό- οικονομικό – πολιτιστικό επίπεδο.

Αυτές οι σχέσεις συνεχίστηκαν και με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος συναντήθηκε άλλες δυο φορές με τον Τίτο, μία στην Ελλάδα και μία στην ενιαία Γιουγκοσλαβία. Σε αυτό το κλίμα είχαμε και το νομοθετικό διάταγμα 4009, ΦΕΚ 238 της 5 – 11 – 1959 περί αμοιβαίων δικαστικών σχέσεων Ελλάδας – Γιουγκοσλαβίας ,όπου στο άρθρο 7 γίνεται αναφορά για το υπουργείο δικαιοσύνες της << Μακεδονίας >>.

 Αυτή είναι η προϊστορία πολλών σημερινών << Μακεδονομάχων >>, που ρίχνονται μέσα στον κόσμο με την ταμπέλα του << πατριώτη >> ή  του << αγανακτισμένου >> πολίτη και αφού φωνασκούν άναρθρα, ζυμώνουν ύπουλα τον  αντικομουνισμό μέσα στο λαό, συγκαλύπτοντας τις δικές τους πολιτικές πομπές, το αντιδραστικό, αντιλαϊκό περιεχόμενο των πολιτικών τους, που <<καθοδηγείται>>  από τους ιμπεριαλιστές πατρόνες τους.

Τόσο πατριώτες αυτοί οι σύγχρονοι <<μακεδονομάχοι>>  και μιλάμε για αυτούς που πρωτοστατούν και οργανώνουν διάφορες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, εμφανιζόμενοι με διάφορες ταμπέλες, ενάντια στην συμφωνία ( ΤΣΙΠΡΑ – ΖΑΕΦ ).

Ο λαός πρέπει να βγάλει ορισμένα ουσιαστικά συμπεράσματα και να μην αφήσει να φιλτραριστεί οποιαδήποτε αγανάκτηση του, για να απογυμνωθεί από  ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και κατασταλάξει στην υποφαινόμενη  νηνεμία της επόμενης μέρας, της δύσκολης καθημερινότητας.

Ο λαϊκός πατριωτισμός έχει περιεχόμενο  και δεν συναντιέται ούτε με τον αστικό εθνικισμό, ούτε με τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, που είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.

Ο λαϊκός πατριωτισμός πρέπει να συναντιέται στους χώρους δουλειάς, στο μεροκάματο, στην ταξική ενότητα των εργαζόμενων και όχι στο << κοίτα την πάρτη σου >>, << κοίτα την δουλειά σου>>.

 Ο λαϊκός πατριωτισμός πρέπει να έχει τα στοιχεία της λαϊκής αλληλεγγύης  και όχι στο << τι με νοιάζει εμένα >>.

Ο λαϊκός πατριωτισμός πρέπει να έχει συνοχή, να είναι πολιτικά συμπαγές,  να βρίσκεται στην καθημερινή πάλη για την ζωή που μας αξίζει και να μην εκτονώνεται μια στις τόσο σε κάποια πλατεία << αγανακτισμένων >>.

Ο λαϊκός πατριωτισμός δεν πρέπει να ταυτίζεται με τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών, των ιμπεριαλιστών, που μόνο στόχο έχουν να μεγιστοποιούν τα υπερκέρδη τους από την εκμετάλλευση των λαών.

 Αυτοί ανάβουν το φυτίλι των πολέμων  μέσα από εθνικισμούς και τεχνητές εντάσεις που συντηρούν, γιατί ότι δεν λύνουν με πολιτικά μέσα, οι κεφαλαιοκράτες, οι ιμπεριαλιστές, τα λύνουν με τους πολέμους και το αίμα των λαών.

Ο σύγχρονος λαϊκός πατριωτισμός συναντιέται αντικειμενικά με την πάλη και την κοινωνική ανάγκη για ριζικές αλλαγές σε επίπεδο οικονομίας – εξουσίας, για την λαϊκή ευημερία και κοινωνική προοπτική, που σήμερα συνθλίβεται στην κλίνη του Προκρούστη της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας των μονοπωλίων , των καπιταλιστών.

 Αυτό τον πατριωτισμό θέλουν  να ματαιώσουν συστημικοί  μηχανισμοί και καλοθελητές τους, για αυτό παραχαράσσουν,  διαστρεβλώνουν ή συγκαλύπτουν ιστορικά – πολιτικά  γεγονότα και επιδίδονται σε έναν αχαλίνωτο πρωτόγονο αντικομουνισμό, που έχει τις ρίζες του στην μετεμφυλιακή Ελλάδα.

Σαββίδης Παναγιώτης