Αντώνη Ι. Ζαρκανέλα
π. Γενικού Διευθυντή Ανάπτυξης
της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης
Tην περίοδο που βρισκόμουνα εκτός Ελλάδος ενημερώθηκα ότι κάποιος Σαββίδης Π. είχε στείλει στα blogs μία «απάντηση» σε αυτά που σε συνέχειες παρουσιάζω στην Εφημερίδα ¨Ολύμπιο Βήμα¨ σχετικά με τα διαδραματισθέντα τη θλιβερή, πονεμένη και παρεξηγημένη δεκαετία του 1940-50. Όταν επέστρεψα διάβασα την επιστολή. Σκέφθηκα πολύ αν έπρεπε να απαντηθεί μία λίβελλος. Σκέφθηκα να μην απαντήσω γιατί η «επιστολή» του δεν περιέχει καμία κριτική στα γραφόμενα μου ας πούμε π.χ. για μονομέρεια, έλλειψη αντικειμενικότητας, παραποίηση των γεγονότων κλπ. Αποφάσισα όμως να απαντήσω στη λίβελλο, γιατί αυτή αποπνέει άγνοια, είναι δογματική αλλά και διαστρεβλωτική της τρομερής εκείνης δεκαετίας. Δεν δείχνει μόνον έλλειψη μεταμέλειας αλλά αποπνέει και τάση αντεκδίκησης αντί της (δήθεν) λήθης, που επιζητούσαν (πραγματικά;) οι πρωταγωνιστές της παράταξης εκείνης όπου την πλήρωσαν όχι οι ηγήτορες αλλά τα απλά μέλη, λόγω του αυθορμητισμού της ηλικίας, λόγω των λαθών της ηγεσίας του ΚΚΕ, τότε.
Δεν γνωρίζω τον κ. Σαββίδη αλλά με εκπλήσσει ένας νέος άνθρωπος, όπως φαίνεται από τη φωτογραφία που δημοσιεύτηκε, να είναι τόσο δογματικός, τόσο «παλιός» -που ακόμη και «ένδοξοι καπεταναίοι» θα ωχριούσαν μπροστά του- να συνεχίζει να χρησιμοποιεί τόσο ξύλινη γλώσσα που θα τη ζήλευαν ακόμη και οι ραδιοσταθμοί της «Ελεύθερης Ελλάδας» που εξέπεμπαν από τις, κάποτε, «ευτυχισμένες» Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της ανατολικής Ευρώπης.
Σε μία μακροσκελή επιστολή του, που δεν κατάλαβα αν εκφράζει δικές του απόψεις ή αν ομιλεί ως εκπρόσωπος του ΚΚΕ, αλλά και ακολουθώντας την πάγια τακτική ενός σταλινικής έμπνευσης κόμματος της προπολεμικής περιόδου, προσπαθεί να πετύχει τρία πράγματα:
α) Να απαξιώσει τον απέναντι προσδίδοντας του τον χαρακτηρισμό του «αντικομμουνιστή» ωσάν να είναι ύβρις κάτι τέτοιο.
β) Να «ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ» στον απέναντι να διαλέγει στρατόπεδο, υπό την προϋπόθεση ότι θα συμφωνεί και δεν θα διατυπώνει διαφορετική άποψη από το «Κόμμα» του.
Και γ) αφού δεν μπορεί πια να εξουδετερώσει φυσικά τον αντίπαλο υπό συνθήκες Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, να προσπαθεί να τον προσβάλλει, να τον μειώσει, να τον συκοφαντήσει, να τον τρομοκρατήσει, να τον εξουθενώσει και, τελικά, να προσπαθήσει να τον εξουδετερώσει ηθικά.
Με αφορμή την ενασχόλησή μου με την ιστορία της δεκαετίας του ΄40, την προσπάθεια εξιστόρησης της περιόδου υπό το φως παλαιότερων αλλά και νέων πηγών προερχόμενων κυρίως από τη μη κομμουνιστογενή Άκρα Αριστερά αλλά και από πρωτοκλασάτα στελέχη του ΚΚΕ, ο κ. Σαββίδης αντί να προσπαθήσει με επιχειρήματα να αμφισβητήσει αυτά που γράφω, επιτίθεται προσωπικά εναντίον μου με τους γνωστούς διαχρονικά, για το κόμμα που «εκπροσωπεί», χαρακτηρισμούς.. Είναι και αυτό ίδιον των αυταρχικών κομμάτων και καθεστώτων αλλά και των κομματικών τους στρατών. Και βέβαια ο κ. Σαββίδης δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Γιατί αν ήταν εξαίρεση, θα τον είχε ήδη αποβάλει το εσωτερικό ιερατείο του κομματικού μηχανισμού.
Είναι γνωστό ότι κάθε διαφορετική άποψη προς το Κομμουνιστικό Κόμμα, σε διεθνές επίπεδο και διαχρονικά, αν προέρχεται από το εσωτερικό του κόμματος χαρακτηρίζεται σαν «φράξια», «σέχτα», «ρεβιζιονισμός» κλπ. και το κόμμα φροντίζει ώστε τα μέλη του αυτά να εκμηδενιστούν ηθικά ως προδότες, οπορτουνιστές, να εξαφανιστούν αποστελλόμενοι στα γκουλάγκ για αυτοκριτική και τελικά να τους τελειώνουν… Εκατομμύρια ήταν αυτοί. Στη Σοβιετική Ένωση, την Κίνα, την Καμπότζη του Πολ Ποτ… Αν όμως είναι οπαδοί της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, φιλελεύθεροι, θιασώτες της ελεύθερης οικονομίας, αστοί κλπ., και αντίθετοι στον κομμουνισμό, τότε για κομμουνιστές σαν τον κ. Σαββίδη, χαρακτηρίζονται σαν «αντιδραστικοί», «μαύροι», «φασίστες», «δεξιοί», εμμονικοί «αντικομουνιστές», ψεύτες κλπ., που πρέπει να ρίχνονται στον Καιάδα..
Το πιο σημαντικό δεν είναι το πιο πάνω «προφίλ» του κ. Σαββίδη, που σε κάθε περίπτωση είναι συνεπές με τις προδιαγραφές μέλους ενός «ορθόδοξου» κομμουνιστικού κόμματος εν έτει 2018, αλλά η άγνοια (ηθελημένη;) της βιωθείσας ιστορίας.
Δεν μπορεί, δηλαδή, να μη γνωρίζει ο κ. Σαββίδης ότι ο Ιωάννης Μεταξάς είχε ήδη πεθάνει όταν οι Γερμανοί Ναζί κατέλαβαν την Ελλάδα. Επομένως δεν μπορεί νεκρός ο Μεταξάς να παρέδωσε κρατουμένους στους Γερμανούς… Δεν μπορεί να μη γνωρίζει ο κ. Σαββίδης ότι πολλοί παλαιοί «σύντροφοι» κατηγόρησαν τους Ακροναυπλιώτες Κομμουνιστές κρατούμενους ότι ενώ τους δόθηκε η ευκαιρία να φύγουν, τους δόθηκε άνωθεν η εντολή να παραμείνουν.
Δεν μπορεί να μην ξέρει ο κ. Σαββίδης ότι το ΚΚΕ και οι άνθρωποί του δεν ήταν μπροστάρηδες, αλλά ότι απέφευγαν, για να είμαστε ακριβείς, να βρίσκονται στη «βιτρίνα» τού ΕΑΜ και ότι πίσω απ’ αυτήν κινούσαν τα νήματα. Ήταν κρυπτόμενοι πίσω από το ΕΑΜ, γιατί τότε το ΚΚΕ δεν είχε καμιά αξιοπιστία, ούτε και πέραση στον Λαό. Εξάλλου, εκείνο που έπρεπε να πετύχει το ΚΚΕ -σύμφωνα με τις οδηγίες της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς που κυκλοφόρησαν μερικές ημέρες μετά την επίθεση του πρώην συμμάχου Χίτλερ εναντίον του Στάλιν- ήταν να μην εμφανίζεται το κόμμα μπροστά αλλά να γίνει ο εγκέφαλος και η ραχοκοκκαλιά του ΕΑΜ. Τότε το ΚΚΕ έκρυβε το όνομά του πίσω από το ΕΑΜ. Τα στελέχη του δεν παρουσιάζονταν με το όνομά τους και τη θέση στην κομματική ιεραρχία. Είναι απλό το γιατί. Γιατί το ΚΚΕ δεν ενέπνεε καμιά εμπιστοσύνη στις πλατιές μάζες του Λαού. Ποσοστό μόλις 5% ελάμβανε το ΚΚΕ στις εκλογές προπολεμικά, πέντε, έξη τα εκατό παίρνει και σήμερα. Και άλλα 5% ο κομμουνιστογενής ΣΥΡΙΖΑ, συνολικά, δηλαδή, περίπου 10%. Όσα, δηλαδή, είχε συμφωνήσει και ο Στάλιν με τον Τσώρτσιλ ότι θα ήταν η επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης στην Ελλάδα. Αυτό λένε οι αριθμοί, διαχρονικά... Σταματήστε πια κ. Σαββίδη να ταυτίζετε το ΚΚΕ με τον Λαό, σταματήστε πια να μονοπωλείτε τον Ελληνικό Λαό και τους Αγώνες του. Δικαιούσθε, ίσως, να μιλάτε για τα μέλη σας και τους οπαδούς του κόμματός σας και το πολύ-πολύ για τα ποσοστά του στις τελευταίες εκλογές.
Εξάλλου, ποτέ δεν υπήρξε καταγεγραμμένη ιδιαίτερα υψηλή εκτίμηση του Λαού στο ΚΚΕ όλα τα χρόνια παρουσίας του. Αντίθετα, υπήρχε πάντοτε ένας εθνικός φόβος και τρόμος που ατσάλωσε την αποφασιστικότητα του κανονικού, καθημερινού πολίτη ιδιαίτερα κατά την περίοδο της ΕΑΜοκρατίας (Σεπτέμβριος - Δεκέμβριος 1944), μετά την αποχώρηση των Γερμανών κατακτητών και κυρίως μετά την Στάση των Δεκεμβριανών, όταν χαλυβδώθηκε ακόμη περισσότερο το φρόνημα όλων των μη κομμουνιστών πολιτών και πολιτικών. Που μπροστά στον κίνδυνο έβαλαν στην άκρη τις διαφορές που μέχρι τότε τους χώριζαν (Βασιλικοί, Αντιβασιλικοί, Βενιζελικοί Φιλελεύθεροι, Λαϊκοί), όταν όλοι αυτοί ήταν ως ενωμένοι Εθνικόφρονες απέναντι στους Διεθνιστές στασιαστές του ΚΚΕ.
Διαβάστε, κ. Σαββίδη, λίγο ιστορία όχι για να πάψετε να είστε κομμουνιστής αλλά για να μην εκτίθεστε. Η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση ήταν ο ΕΔΕΣ και το στρατιωτικό του σκέλος οι ΕΟΕΑ! Το ΕΑΜ ιδρύθηκε τρεις μήνες αργότερα και ακολούθησε η δημιουργία του ΕΛΑΣ, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ είναι αλήθεια, αλλά που το ΚΚΕ κρύβονταν πίσω από τους μη κομμουνιστές αστούς σοσιαλιστές πολιτικούς μήπως και μπορέσει να «αλιεύσει» τους αστούς πολιτικούς του κόμματος των Φιλελευθέρων ή και των Λαϊκών. Διαβάστε αυτά που γράφω, δεν είναι από το μυαλό μου, είναι στοιχεία της βιβλιογραφίας και γραπτά που υπογράφουν ανώτατα τότε στελέχη του ΚΚΕ (Ιωαννίδης, Χατζής, Αποστόλου, Τζήμας, Καραγιώργης κ.ά.) οι οποίοι αναφέρουν, εξ άλλου, και συγκεκριμένα ονόματα.
Εξοπλίστηκε μόνον ο Ζέρβας από τους Εγγλέζους λέει ο κ. Σαββίδης. Ο ΕΛΑΣ, άραγε, δεν εξοπλιζόταν από τους Εγγλέζους; Δεν έπαιρνε χρυσές λίρες στα πλαίσια σχετικής συμφωνίας, στα πλαίσια της αντίστασης μαζί τους; Και οι οποίες δεν πήγαιναν εκεί που έπρεπε; Δεν γνωρίζετε, κ. Σαββίδη, ότι στη Συμφωνία της Βάρκιζας υπήρχε η υποχρέωση να παραδώσει ο ΕΛΑΣ 40.000 όπλα και όχι 20.000 ή 50.000, διαφόρων κατηγοριών, επειδή αυτά ήταν τα όπλα που έδωσαν οι Άγγλοι στον ΕΛΑΣ στα πλαίσια της αντίστασης;
Εκεί που πραγματικά «παραδίδεται» κανείς κ. Σαββίδη είναι η άγνοια σας (;) ή η έλλειψη αυτοκριτικής, η διαστροφή θα έλεγαγια θέματα της ιστορίας που κατά γενική ομολογία ήταν καταστροφικά για την Ελλάδα και τον λαό της αλλά και για το ίδιο το ΚΚΕ, όπως ήταν τα Δεκεμβριανά. Τα οποία όχι μόνον αμαύρωσαν και στοίχειωσαν το ΚΚΕ αλλά άλλαξαν και τον ρου της πολιτικής του πορείας. Αν και το ΚΚΕ συμμετείχε εκείνη την εποχή στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου μέχρι τις 2 Δεκεμβρίου 1944 και μάλιστα με την ενεργό παρουσία επτά Υπουργών της Άκρας Αριστεράς (ΕΑΜ), ωστόσο λόγω της ένοπλης Στάσης του στις 4 Δεκεμβρίου 1944 το ΚΚΕ, (Δεκεμβριανά), εναντίον του κράτους, αποκαθηλώθηκε κυριολεκτικά ακόμη και στα μάτια των συμμάχων του της Άκρας Αριστεράς. Οι συλλήψεις, οι δολοφονίες, η ομηρία πολιτών κλπ., το πογκρόμ αίματος που εξαπέλυσαν οι «θεσμικοί» μηχανισμοί του ΚΚΕ/ΕΑΜ, η Πολιτοφυλακή, ο ΕΛΑΣ (Τακτικός και Εφεδρικός), η ΟΠΛΑ κατά τις 33 ημέρες των Δεκεμβριανών, προκάλεσαν τέτοια ανθρώπινη και υλική καταστροφή ώστε και όποιος κόσμος πίστεψε καλοπροαίρετα στο ΕΑΜ κατά την Κατοχή, να το εγκαταλείπει, να αποστασιοποιείται, να φεύγει τρέχοντας.. Και να λέει ο Γεώργιος Παπανδρέου, Πρωθυπουργός της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, σε άρθρο του σε εφημερίδα το 1948 ότι η Κομμουνιστική Στάση («Επανάσταση») του Δεκεμβρίου ήταν «Δώρον του Υψίστου». Γιατί έδωσε την ευκαιρία στο ΚΚΕ να δείξει τις πραγματικές του επιδιώξεις δίνοντας στον Λαό τις αποδείξεις για το τί ακριβώς ήταν και τί πραγματικά επεδίωκε το ΚΚΕ πίσω από το ΕΑΜ.
Το ΚΚΕ δεν αλυσοδέθηκε, όπως λέτε, στην Βάρκιζα, κ. Σαββίδη, ούτε υποχρεώθηκε ούτε σύρθηκε από κανέναν για να βάλει την υπογραφή του στη «Συμφωνία της Βάρκιζας». Είχε προηγηθεί το αγωνιώδες αίτημα του ΚΚΕ/ΕΑΜ από τις 5 Ιανουαρίου 1945 προς τον Διοικητή των Συμμαχικών Δυνάμεων στην Ελλάδα -να μην ξεχνούμε ότι ο β’ παγκόσμιος πόλεμος μαίνονταν ακόμη- στον Στρατηγό Σκόμπι, για άμεση συνθηκολόγηση μετά την κατά κράτος ήττα των δυνάμεων του ΕΛΑΣ από τις Ελληνικές (Κυβερνητικές) και τις Βρετανικές (Συμμαχικές) δυνάμεις. Η συνθηκολόγηση υπογράφτηκε στις 11 Ιανουαρίου ενώ το ΚΚΕ/ΕΑΜ δεσμεύθηκε σε συνομιλίες με την Ελληνική κυβέρνηση που πραγματοποιήθηκαν το Φεβρουάριο του 1945 και οδήγησαν στις 12 του ιδίου μηνός στη «Συμφωνία της Βάρκιζας». Οι Σιάντος και Παρτσαλίδης ήταν, αντίστοιχα, ο Γραμματέας και ένα από τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, κ. Σαββίδη. Συμφωνείτε, φαντάζομαι, κ. Σαββίδη έως εδώ.
Το ΚΚΕ δεν θέλησε να συμμετάσχει στις εκλογές της 31 Μαρτίου 1946 παρά τις αντίθετες εισηγήσεις του «μικρού», τότε, ΕΑΜ και τις «συμβουλές» του Στάλιν, μέσω Μολότωφ και του Βούλγαρου Δημητρώφ, για τους δικούς του λόγους, κυρίως όμως: Γιατί το ΚΚΕ θα ήθελε μία καθαρή νίκη μέσα από «επανάσταση» προκειμένου να αποδείξει την επαναστατικότητά του στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα αλλά και για να δώσει «λύση» στο Μακεδονικό Ζήτημα, λύση η οποία να είναι συμβατή με τις πάγιες επιδιώξεις του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος (Μόσχας). Λύση που υποσχόταν αργότερα το ΚΚΕ με την απόφαση της 5ης Ολομέλειας της Κεντρικής του Επιτροπής του ΚΚΕ τον Ιανουάριο του 1949 «.. Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδόνικος (σλαβομακεδόνικος) λαός τάδοσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωϊσμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως την θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει».
Ναι, κ. Σαββίδη, το ΚΚΕ υποσχόταν, όπως και προπολεμικά, ξεχωριστή ενιαία Μακεδονία… αποκομμένη από το Ελληνικό Κράτος!!! Το ΚΚΕ «..ήταν προσκολλημένο στον προπολεμικό προσανατολισμό του της ίδρυσης δηλαδή ανεξάρτητου μεκεδονικού κράτους..», όπως αναφέρει ο ΕΑΜίτης τότε, μη κομμουνιστής ιστορικός Σ. Γρηγοριάδης στο βιβλίο του «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας (1941-1974)» (Κυρ. Ελευθεροτυπία, τ. 5, σελ. 137). Και για να σας προλάβω κ. Σαββίδη, μην με πείτε ότι ψευδολογώ, ολόκληρη την απόφαση της 5ης Ολομέλειας του 1949 μπορείτε να την βρείτε στο εξάτομο έργο με τίτλο: «Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα», Εκδόσεων «Σύγχρονη Εποχή», που είναι, εξάλλου, ο ημιεπίσημος εκδοτικός οργανισμός του ΚΚΕ.
