Η επανάσταση του 1821
μπορεί να θεωρηθεί η επανάσταση της αστικής τάξης, που οργάνωσαν πλούσια
Ελληνικά στοιχεία της
διασποράς, εμπνευσμένα από την εποχή του διαφωτισμού της
Γαλλικής αστικής επανάστασης αλλά και προηγούμενων αστικών επαναστάσεων ( Αγγλία, κ.α.).
Έβλεπαν
ότι οι φεουδαρχικές παραγωγικές σχέσεις ήταν ιστορικά ξεπερασμένες και
έπρεπε να δημιουργηθεί ένας νέος ζωτικός χώρος, μια νέα σταθερά, για να
συνεχίσουν τα διασκορπισμένα πλούσια Ελληνικά στοιχεία ως τάξη, να προωθούν τα
οικονομικά τους συμφέροντα, μέσα από την δημιουργία ενός Ελληνικού κράτους που
θα συμβάδιζε με την ιστορική επιταγή και
την κοινωνική εξέλιξη της εποχής.
Οι δυνάστες του λάου
ήταν η οθωμανική αυτοκρατορία, Τούρκοι και Έλληνες ( κοτζαμπάσηδες που δεν
ήθελαν την επανάσταση), η Ιερή συμμαχία.
Η ανερχόμενη Ελληνική
αστική τάξη σαν φορέας των νέων παραγωγικών
καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής ήταν προοδευτική. Ηγήθηκε της οργάνωσης της
επανάστασης, μπήκε επικεφαλής, ξεσηκώνοντας την φτωχολογιά, τις καταπιεζόμενες
από την φεουδαρχία λαϊκές μάζες.
Την επανάσταση την εχθρεύτηκαν
Έλληνες που είχαν προνόμια από το παλιό κοινωνικό καθεστώς που τους είχε δώσει
η Οθωμανική αυτοκρατορία ( Προεστοί, Κοτζαμπάσηδες ), είχαν ταξικό - οικονομικό συμφέρον στην διαιώνιση του παλιού
καθεστώτος, για αυτό βάζανε εμπόδια και δεν βοήθησαν στα σχέδια για την οργάνωση
και υλοποίηση της επανάστασης.
Αποδεικνύεται και σε
αυτή την περίπτωση ιστορικά, ότι το << όλοι μαζί >> δεν υπάρχει όσο
οι κοινωνίες είναι ταξικά διαστρωματωμένες και υπάρχουν διαφορετικά οικονομικά
συμφέροντα. Οι επικλήσεις περί <<
εθνικής ενότητας >> και << εθνικής ομοψυχίας >> που ακούμε
και σήμερα είναι επίπλαστες.
Υπάρχουν
για να αποδεχτούν οι λαϊκές
κοινωνικές πλειοψηφίες τον συμβιβασμό και την υποταγή τους στις εκάστοτε
κυρίαρχες άρχουσες τάξεις, που στις σημερινές σύγχρονες συνθήκες,
κατακρημνίζουν εργασιακά, ασφαλιστικά, μισθολογικά, κοινωνικά δικαιώματα, διεξάγουν τους πολέμους, θυσιάζοντας τους
λαούς για να διαιωνίσουν την ταξική κυριαρχία τους και να διευρύνουν τα πλούτη
τους, μέσα από την αναδιανομή αγορών και
σφαιρών επιρροής.
Η επανάσταση του 1821 διδάσκει ότι όταν ένας
λαός είναι οργανωμένος, αποφασισμένος και έχει το δίκιο με το μέρος του μπορεί
να νικήσει αντιπάλους που φαντάζουν ισχυροί και ανίκητοι. Διδάσκει ότι οι επαναστάσεις
είναι το όχημα της κοινωνικής προόδου και
εξέλιξης, κινούν την ιστορία μπρος τα εμπρός, ανατρέποντας τις ιστορικά ξεπερασμένες
τάξεις, τις ξεπερασμένες παραγωγικές σχέσεις.
Σήμερα η αστική τάξη
έχει γίνει αντιδραστική, εμπόδιο στην κοινωνική εξέλιξη, ενώ φορέας του
καινούργιου είναι η εργατική τάξη.
Όπως το 1821 οι
επαναστατημένοι φτωχοί Έλληνες απέρριψαν τις φωνές της ηττοπάθειας, της
μοιρολατρίας, του συμβιβασμού, τους εκβιασμούς και ξεσηκώθηκαν ενάντια στην
καταπίεση και εκμετάλλευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, έτσι και σήμερα ο
Ελληνικός λαός να σηκώσει κεφάλι, να οργανωθεί, να συσπειρωθεί και να
αντεπιτεθεί στις πολιτικές του κεφαλαίου που λεηλατούν της ζωές του, στην Ε.Ε,
να αντιπαλέψει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τον εθνικισμό που είναι εχθρός για τα
λαϊκά συμφέροντα.
Η εργατική τάξη μπορεί
να ηγηθεί αυτού του αγώνα, αφού χειραφετηθεί από την πολιτική και ιδεολογία των
αστικών - μικροαστικών κομμάτων, των οπορτουνιστικών και φασιστικών αναχωμάτων
του συστήματος και με κοινωνική συμμαχία να παλέψει σε αντικαπιταλιστική –
αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, για την πολιτική – κοινωνική ανατροπή, για την
κοινωνική απελευθέρωση, την εργατική –
λαϊκή εξουσία, που είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για τα λαϊκά συμφέροντα,
την λαϊκή ευημερία, την κοινωνική πρόοδο και
προκοπή.
Σαββίδης Παναγιώτης
