Ο σοσιαλισμός «κατέρρευσε», οι θεωρητικοί του καπιταλισμού μας βεβαίωναν ότι ήρθε «το τέλος των ιδεολογιών και της ιστορίας» και ότι τώρα θα ζήσουμε
καλύτερα, οι λαοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών θα ταξιδεύουν ελεύθερα, θα παίρνουν καλύτερα μεροκάματα, θα μπορούν να αγοράζουν Μερσεντές και νάιλον κάλτσες κλπ, κλπ.
Και τους έφεραν στην καπιταλιστική κόλαση.
Στη χώρα μας, και όχι μόνο, νέοι αρρωσταίνουν και δεν έχουν περίθαλψη, σπουδάζουν και δεν έχουν δουλειά, όσοι βγαίνουν στην σύνταξη ζουν με ψίχουλα.
Έτσι, οι νέοι των καπιταλιστικών χωρών αναγκάζονται κατά χιλιάδες να ξενιτευτούν στα σκλαβοπάζαρα της Ευρώπης και της Αμερικής, στερούμενοι την πατρίδα, τους φίλους και την οικογένειά τους.
Ο αντικομουνισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης , που στις μέρες μας εκφράστηκε στο αντικομουνιστικό συνέδριο στην Εσθονίας, δεν είναι τυχαίος. Τα αστικά επιτελεία και η ευρωπαϊκή πλουτοκρατία θέλουν να προλάβουν.
Ξέρουν ότι η διάψευση των λαϊκών προσδοκιών για τον καπιταλισμό, από μονή της, δεν είναι παράγοντας κίνδυνου γι αυτούς.
Όταν όμως συνοδεύεται από θετικές για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό διαπιστώσεις των λαών που ζούσαν σε σοσιαλιστικά καθεστώτα, τότε το πράγμα αρχίζει να χαλάει.
ΟΙ ΠΛΕΟΝ ΑΡΜΟΔΙΟΙ ΑΠΑΝΤΟΥΝ: ΕΠΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΖΟΥΣΑΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ…
Στη Ουγγαρία, σε δημοσκόπηση του Κέντρου Ερευνών PEW(2015), το 72% δήλωσε πως η ζωή στον καπιταλισμό, είναι χειρότερη απ’ ότι κατά την περίοδο του σοσιαλισμού. Το ποσοστό που λέει το ίδιο στην Βουλγαρία, είναι της τάξεως του 62%. Επίσης, 62% είναι το ποσοστό και των Ουκρανών, που θεωρούν ότι στον καπιταλισμό η ζωή είναι χειρότερη.
Στη Ρουμανία, το 45% απ’ όσους συμμετείχαν σε πρόσφατη έρευνα του Ρουμάνικου Ινστιτούτου Αξιολόγησης και Στρατηγικής, πιστεύουν ότι σήμερα θα ζούσαν καλύτερα, αν δεν είχε επικρατήσει ο καπιταλισμός στη χώρα τους. Το 61% δήλωσε ότι σήμερα ζει κάτω από πολύ χειρότερες συνθήκες, απ’ ότι επί σοσιαλισμού.
Στη Γερμανία, το γνωστό περιοδικό Der Spiegel παραδέχτηκε πως «η εξύμνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας βρίσκεται σε άνοδο δύο δεκαετίες μετά την πτώση του τείχους». Το 57% υπερασπίζεται τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας.
Καλύτερο ήταν το βιοτικό επίπεδο επί σοβιετικού καθεστώτος, εκτιμά το μεγαλύτερο ποσοστό των ερωτηθέντων (ηλικίας άνω των 35 ετών) που συμμετείχε σε δημοσκόπηση που διενεργήθηκε για λογαριασμό του πρακτορείου Sputnik σε εννέα από τις έντεκα χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, στη Ρωσία το 64% των ερωτηθέντων που πρόλαβαν την Σοβιετική Ένωση θεωρεί πως το βιοτικό επίπεδο ήταν καλύτερο εκείνη την περίοδο. Στην Ουκρανία, το αντίστοιχο ποσοστό ανέρχεται στο 60%. Τα υψηλότερα ποσοστά καταγράφονται στην Αρμενία με 71% και στο Αζερμπαϊτζάν με 69%.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το ποσοστό αυτών που βλέπουν θετικά την πολιτικη του μπολσεβίκου επαναστάτη Λένιν αυξήθηκε από 40% στο 56%(2017).
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ
Οι διαπιστώσεις αυτές μπορεί να γίνουν αγωνιστική δράση επικίνδυνη για την πλουτοκρατία και το σύστημά της.
Γι αυτό και γίνεται το αντικομουνιστικό συνέδριο στην Εσθονία. Θέλουν να στρέψουν την προσοχή των λαών από την καπιταλιστική αθλιότητα που ζουν στο ζήτημα της χρήσης βίας και καταστολής από την εξουσία γενικά και διαχρονικά. Ταυτίζουν το φασισμό- ναζισμό με τον σοσιαλισμό -κομμουνισμό, ως καθεστώτα που χρησιμοποίησαν καταστολή και βία.
Οι κομμουνιστές ποτέ δεν έκρυψαν ότι για την εδραίωση της εργατικής εξουσίας θα ασκηθεί η αναγκαία αντι-βία του λαού, ως αναγκαίο κακό, εναντία στην προαποφασισμένη βία--μπροστα στον κινδυνο της εργατικής εξουσιας-- μιας χούφτας πλουτοκρατών και των παρατρεχάμενών τους, ντόπιων και ξένων. Η έκτασή της θα εξαρτηθεί από τις συνθήκες.
Όμως τι αποσιωπούν;
Αποσιωπούν το γεγονός ότι η αντι-βία των κομμουνιστών απέναντι στη βία του κεφαλαίου, ακόμη και ποσοτικά, ήταν απείρως μικρότερη και ασκήθηκε κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες καπιταλιστικής περικύκλωσης, ξένης στρατιωτικής εισβολής , εσωτερικής υπονόμευσης, δυο παγκόσμιων πολέμων κλπ .
Αποσιωπούν το γεγονός ότι ο φασισμός είναι παιδί του καπιταλισμού. Ο φασισμός και ο πόλεμος είναι το τελευταίο όπλο που διαθέτουν οι άρχουσες τάξεις για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, συμφέροντα που δεν εξυπηρετούνται πλέον με το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα. από τα αδιέξοδα που δημιουργούν η καπιταλιστική κρίση και οι ανταγωνισμοί τους.
Αποσιωπούν το γεγονός της χρήσης καθημερινής βίας σε συνθήκες κανονικής κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας(καπιταλισμού) , σε σχετικά ειρηνική περίοδο , τη βία της ανεργίας, της απλήρωτης δουλειάς, της μισθωτής σκλαβιάς , της φοροληστείας , της άθλιας υγειονομικής περίθαλψη κλπ, τη βία δηλαδή στο πεδίο της οικονομίας.
Αποσιωπούν ότι η βία ασκήθηκε και ασκείται από αστικά κοινοβουλευτικά καθεστώτα,
(που είναι καπιταλιστικά όπως και ο φασισμός ναζισμός, μια άλλη δηλαδή μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου) , όπως από κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που σύμφωνα με τους οργανωτές του αντικομουνιστικού συνεδρίου δεν είναι «ολοκληρωτικά» .
(Ενάμισι εκατομμύριο ήταν οι Αλγερινοί που σκοτώθηκαν από τη «δημοκρατική» Γαλλία στα χρόνια του εθνικοαπελευθερωτικού τους αγώνα, 1954-62. Στην τεράστια πλειονότητα άμαχοι.
Λογαριάστε και τις επεμβάσεις στο Ιράκ, Αφγανιστάν, στο Βιετνάμ και τη χρήση ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, για να μη θυμηθούμε το κολαστήριο της Μακρονήσου , τις εκτελέσεις , τις παρακρατικές συμμορίες κλπ στη χώρα μας ).
Αποσιωπούν το ζήτημα, για το συμφέρον ποίου ασκείται η βία και η αντί-βία, αυτό των λαϊκών στρωμάτων ή αυτό της πλουτοκρατίας.
Ο διαχωρισμός ανάμεσα στα κοινωνικά συστήματα δεν γίνεται στη βάση της χρήσης καταστολής και βίας αλλά στη βάση της ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας, της ύπαρξης των εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων,
Ποια άραγε ισχύ έχει η ψήφος του εργάτη στον καπιταλισμό , ένα άδειο πουκάμισο, που εξαγοράζεται με χιλίους δυο τρόπους; ( όταν δεν καταργείται τελείως).
Ποια δύναμη να επιβάλλουν τη θέλησή τους έχουν 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι απέναντι σε μόλις 2.397 δισεκατομμυριούχους στον πλανήτη, η περιουσία των οποίων είναι μεγαλύτερη από αυτήν που έχουν τα 3,5 δισεκατομμύρια των φτωχών;
Εκεί, στο πεδίο της οικονομικής ισχύος και ύπαρξης των κοινωνικών τάξεων κρίνεται αν ένα κοινωνικό σύστημα είναι δημοκρατικό για την πλειοψηφία του λαού ή «ολοκληρωτικό».
Σ΄αυτό το πεδίο οι κονδυλοφόροι των αστών και οι εξωνημένοι υπηρέτες της πλουτοκρατίας χάνουν τη μιλιά τους.
Υπάρχει άραγε χειρότερη δικτατορία από την οικονομική δικτατορία μιας χούφτας ανθρώπων, που παίζουν στα ζάρια τις ζωές δισεκατομμυρίων και το μέλλον του πλανήτη;
Νίκος Σαλπιστής
ΤΕ ΠΙΕΡΙΑΣ του ΚΚΕ
