Έχουν συμπληρωθεί σήμερα 25 χρόνια ,από τότε που η Βούλα Πατουλίδου και ο Πύρρος Δήμας σήκωναν στα χέρια τους την Ελλάδα στην Ολυμπιάδα της
Βαρκελώνης το 1992, σ ένα συγκλονιστικό για τον Ελληνισμό καλοκαίρι, σηματοδοτώντας όπως έδειξαν κατόπιν και τα πράγματα, μιαν πραγματική Άνοιξη στον Ελληνικό αθλητισμό.
Βαρκελώνης το 1992, σ ένα συγκλονιστικό για τον Ελληνισμό καλοκαίρι, σηματοδοτώντας όπως έδειξαν κατόπιν και τα πράγματα, μιαν πραγματική Άνοιξη στον Ελληνικό αθλητισμό.
Για τους Έλληνες αθλητές εκείνης της Ολυμπιάδας οι νίκες τους ήταν κάτι παραπάνω από νίκες σε μια Ολυμπιάδα κι ένα χρυσό μετάλλιο. Ήταν νίκες με το πρόσωπο μιας πατρίδας.
Η Βούλα Πατουλίδου μάλιστα μια μέρα σαν κι αυτή ( 6 Αυγούστου ) στάθηκε μπροστά ακόμα και σ αυτήν την ίδια την Ιστορία. Έγινε η πρώτη γυναίκα, η πρώτη Ελληνίδα Ολυμπιονίκης, έγραψε ιστορία και μετά την εκπληκτική της κούρσα στα 100 μέτρα με εμπόδια, έχοντας επίγνωση των καιρών , φρόντισε να «υπογράψει» πάνω στο μάρμαρο της ιστορικής μνήμης τη σημαδιακή εκείνη φράση: «Για την Ελλάδα ,ρε γαμώτο» στέλνοντας το μήνυμα σε όλους, πως πέρα από την εμπορευματοποίηση των αγώνων και του αθλητισμού ,πέρα από την δόξα, πέρα από τα πλούτη, πέρα από την αναγνώριση πέρα ακόμη κι από αυτήν τη δικαίωση των κόπων (αυτή η αθλήτρια έχει περάσει τα πάνδεινα στην διαδρομή της για την τελική αναγνώριση και το χρυσό μετάλλιο) υπάρχει κάτι πιο μεγάλο στο οποίο οφείλουμε όλοι:
Η Ελλάδα ,η πατρίδα. Αυτήν που για τους ποιητές και τους φιλοσόφους «τρώει συχνά τα παιδιά της…»,που συχνά μας πληγώνει όπου κι αν ταξιδέψουμε αλλά μ εκείνο τον μυστικό ιστό της αγάπης της για την οικογένεια, τους τόπους της, τα σπίτια μας, την θάλασσά της, την μνήμη μας, τα βουνά της, την γλώσσα μας, την Ιστορία της ,μας κρατά σφιχτά στην αγκαλιά της ...Ναι μερικές φορές μας θυμώνει. Ναι κι άλλες μας εξοργίζει . Αλλά και μας χαϊδεύει. Μας κανακεύει .Μας λέει σαν μάνα πως ότι κι αν γίνει είμαι εδώ. Μας κρατάει…
Γι αυτήν την Ελλάδα μιλάμε. Που είναι πάνω απ όλα και πέρα απ όλα. Αυτήν που σήμερα υποφέρει. Που τα μνημόνια την έχουν γονατίσει. Που κάποιοι τα… ασημικά της τα ξεπουλάνε κομμάτι –κομμάτι …
Οι αντανακλάσεις του καθρέφτη του 1992 και του 2004 βρίσκουν αρκετούς από τους γνωστούς Έλληνες αθλητές και Ολυμπιονίκες να προσπαθούν στο εξωτερικό. Κομμάτι μιας Ελλάδας που έσπρωξε αθέλητα πολλά φωτεινά και δυνατά μυαλά και χέρια σ άλλα σύνορα.
Η Βούλα είναι η άλλη πλευρά ,στο ίδιο νόμισμα …Είναι εδώ. Σ αυτούς τους αθλητές, τους επώνυμους που επιμένουν να δίνουν ηρωικά την μάχη από μέσα. Εικοσιπέντε χρόνια μετά παλεύει ακόμα γι αυτό που η ίδια ξεκίνησε τότε…
Σκέφτομαι συχνά πως αν η Πατουλίδου δεν είχε μπει στο στίβο της πολιτικής… Αν δεν ήταν τώρα στην Αυτοδιοίκηση αν δεν ήταν αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης με την ακαταμάχητη λογική να « προσφέρω απ όπου και όπως μπορώ» όπως συχνά η ίδια λέει και ήταν, σήμερα, πχ μια προπονήτρια σε άλτες ,σε αθλητές δρόμων ταχύτητας ή σε δρόμους μετ’ εμποδίων πάλι ίδιο και πανομοιότυπο θα ήταν το νόημα των πράξεων της.
Εκείνο το απειροελάχιστο κομμάτι της ψυχής της έχει μείνει αναλλοίωτο στο χρόνο , στο χώρο και στις καταστάσεις. Έτσι δείχνει έτσι μου φαίνεται. Έτσι μοιάζει κι έτσι θέλω να είναι. Μέσα σε μια Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της ,μέσα σε μια Ελλάδα των μνημονίων, μέσα σε μια Ελλάδα της κρίσης, σε μια Ελλάδα υπό επιτροπεία, σε μια Ελλάδα της έκπτωσης των αξιών η Πατουλίδου θα ξανάλεγε :Για την Ελλάδα ρε γαμώτο…
Η Πατουλίδου για όσους την γνωρίζουν απ’ αυτό το μέταλλο ανθρώπου και αθλητή είναι φτιαγμένη: Το μέταλλο του Έλληνα και της Ελληνίδας του «δεν τα παρατώ. Ο στόχος είναι εκεί. Μπροστά. Τα εμπόδια είναι εδώ... Πρέπει να περάσω…»
Όταν σ έχουν πατήσει, σ έχουν ισοπεδώσει, όταν τα λάθη σου χουν στοιχίσει, όταν σου έχουν «κλέψει» ακόμη και την … στρεγγλίδα του αγώνα, υπάρχει αυτό το «κάτι» που δεν χάνεται. Κάτι που το κρατά σφιχτά η ζωή στα δυο της χέρια… Αυτή η θέληση και η επιμονή, αυτό το επίμονο ανεξίτηλο κύτταρο που θέλει «να περάσω πάνω από τα εμπόδια… Να νικήσω» .
Ακόμα κι όταν οι αριθμοί και οι επιδόσεις δεν «βγαίνουν». Όταν ακόμα και όλες οι προβλέψεις «δεν το βλέπουν». Ακόμα κι όταν οι εκτιμήσεις «δεν το νομίζουν…»
Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά ,25 χρόνια μετά την Βαρκελώνη, εκείνο το οργισμένο «ρε γαμώτο» της Παρασκευής Πατουλίδου με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, με την Ελλάδα στην γωνία στριμωγμένη με όλους τους «συναθλητές» να χουν καλύτερους χρόνους, να χουν όλο τον εξοπλισμό τους κι όλους τους αριθμούς με το μέρος τους, η «Βούλα», η αυθόρμητη φράση της κι εκείνο το μήνυμα είναι περισσότερο επίκαιρα από ποτέ.
