Η οικονομία ούτε
ουδέτερη είναι, ούτε υπερταξική, οι παραγωγικές σχέσεις καθορίζονται από τους νόμους της οικονομίας και αντίστροφα
στην διαλεκτική τους σχέση και οι νομοτέλειες που έχουν αντικειμενικό
χαρακτήρα, χαρακτηρίζονται από την τάξη που κάνει κουμάντο στην οικονομία - εξουσία, για ποιον σκοπό, με τι στόχο.
Στην οικονομία της αγοράς,
τον καπιταλισμό, ο στόχος είναι η συνεχόμενη μεγιστοποίηση των κερδών των καπιταλιστών, που είναι ιδιοκτήτες των μέσων
παραγωγής και παράγουν με κριτήριο το αυξανόμενο κέρδος τους και όχι της
ανάγκες της κοινωνίας.
Η οικονομία δεν είναι
ξεκομμένη από την πολιτική, για αυτό τα κόμματα του συστήματος, τα αστικά
κόμματα, τα μικροαστικά, τα οπορτουνιστικά, τα φασιστικά, υπηρετούν με την
πολιτική διαχείριση τους την στρατηγική του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης,
δηλαδή την κερδοφορία των μεγάλων
επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων και κάθε αστικό – μικροαστικό κόμμα,
προσπαθεί για λογαριασμό του να πείσει
τους κεφαλαιοκράτες, ότι αυτοί είναι καλύτεροι διαχειριστές του, για την
διευρυνόμενη κεφαλαιοκρατική αναπαραγωγή.
Σε αυτή την στρατηγική λειτουργούσε ο
δικομματισμός για χρόνια στην Ελλάδα, σε αυτή την κατεύθυνση αξιώνουν να
συνεχίσουν στον οι υπό διαμόρφωση πολιτικοί πόλοι του αστικού πολιτικού
συστήματος, αφού τα παραδοσιακά κόμματα του συστήματος απαξιώθηκαν με την
οικονομική κρίση και έχασαν την ικανότητα τους να χειραγωγούν τον λαό, για
λογαριασμό του συστήματος.
Οι πολιτικές των
<<μνημονίων>> που στηρίζουν όλα τα κόμματα του συστήματος,
ασχέτως όταν είναι στην αντιπολίτευση το παίζουν <<αντιμνημονιακοί>> ακόμα και η
<<ρυσή αυγή>>, είναι πολιτικές που κινούνται στις ράγες του
καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης που δεν αμφισβητεί
κανένας τους εκτός από το ΚΚΕ και εντός αυτών των τειχών προκρίνουν πολιτικές,
για αυτό είναι από χέρι αντεργατικές, αντιλαϊκές, αντιδραστικές, γιατί είναι
πολιτικές διεξόδου από την οικονομική κρίση που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα
με της νομοτέλειες του και είναι πολιτικές διεξόδου προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, των
μονοπωλίων.
Δεν υπάρχει διέξοδο από
την οικονομική κρίση του συστήματος και
για τον λαό και για το κεφάλαιο και λέγοντας να βγει η Ελλάδα από την κρίση εννοούν
να ανασηκωθούν τα κέρδη των καπιταλιστών
που μειώθηκε το περιθώριο των κερδών τους που για να ανακάμψει το μέσο ποσοστό τους , πρέπει να απαξιωθεί η εργατική
δύναμη, γενικότερα η εργασία, να υποτιμηθεί κατακόρυφα η τιμή της, όπως και κατάφεραν μέχρι τώρα με τα << μνημόνια>>
με ότι συντελείται στην ζωή του λαού μας.
Για αυτό η όποια << ανάπτυξη >> θα
είναι ταξική, μονομερής και θα γίνει πάνω στα συντρίμμια των εργατικών – λαϊκών
– κοινωνικών δικαιωμάτων, που είναι προϋπόθεση για να ανακάμψουν τα κέρδη των
λίγων.
Για αυτό
για το κρατικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος δεν έχει την ελάχιστη ευθύνη ο λαός, δεν πριμοδοτήθηκε αυτός τα προηγούμενα
χρόνια, αλλά το μεγάλο κεφάλαιο, που τα κέρδη του εκτοξεύτηκαν στο μέσο ποσοστό
κερδών της Ε.Ε. και η ανάπτυξη είχε ρυθμούς 4,2%, με το κεφάλαιο να μετράει υπερκέρδη. Και στον λαό λέγανε, η οικονομία δεν αντέχει
για παροχές και αυξήσεις και οι διεκδικήσεις του λαού να κινούνται στο όριο του εφικτού και του ρεαλισμού,
δηλαδή να μην αγγίζουν την μεγάλη κερδοφορία των καπιταλιστών. Είναι ψέματα
αυτό?
Απλά κάποια τμήματα του εργαζομένου λαού εξαγοράστηκε η συνείδηση
του, μέσο ιδιαίτερων προνομίων που απολάμβανε κυρίως στον δημόσιο τομέα, σε
κομμάτι του συνδικαλισμού και σε τμήματα καλλιεργητών – παραγωγών, λίγων καλοδιαφημιζόμενων από το σύστημα αγροτοπατέρων,
που διασπάθισαν χρήματα επιδοτήσεων για προσωπικό πλουτισμό και αυτό έγινε για
να έχει εκείνες της κοινωνικές συμμαχίες το κεφάλαιο που να μην κλονίζουν την σταθερότητα
του αστικού πολιτικού συστήματος και να κερδίζει απρόσκοπτα και έτσι έγινε.
Για να βγαίνουν μετά <<Πάγκαλοι>> και να ενοχοποιούν χωρίς κανένα δισταγμό την
πλειοψηφία του Ελληνικού λαού για την όλη
κατάσταση, λέγοντας ότι << μαζί τα φάγαμε >>.
Όχι η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού δεν ευθύνεται
στο ελάχιστο και για τίποτα όσο αφορά για το έλλειμμα και το χρέος. Δεν έκανε ο
Ελληνικός λαός πανάκριβες Ολυμπιάδες, δεν υπερκοστολογούσε δημόσια έργα ο
Ελληνικός λαός, δεν του χαριζόταν φόροι και δεν είχε φοροαπαλλαγές όπως το
μεγάλο κεφάλαιο, δεν έκανε αγορά εξοπλισμών
με την << νομοθετημένη μίζα>> ο λαός. Για να δούμε τελικά πως έγιναν τα
ελλείμματα και πως γιγαντώθηκε το δημόσιο χρέος, που το ξαναλέμε ο λαός δεν ευθύνεται
στο ελάχιστο.
Η όποια συζήτηση που
αναπτύσσεται αυτό τον καιρό για την διευθέτηση του δημόσιου χρέους δεν γίνεται
από την σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, αφού ούτε οι συντάξεις θα
αποκατασταθούν, ούτε οι κοινωνικές παροχές θα επανέλθουν στο προηγούμενο
επίπεδο, αφού η όποια διευθέτηση του και η εξοικονόμηση πόρων από αυτή την
διαδικασία, θα πριμοδοτήσει το μεγάλο κεφάλαιο με ζεστό κρατικό χρήμα στο όνομα
των << επενδύσεων >>.
Για αυτό η όλη συζήτηση
διαχείρισης της οικονομικής κρίσης και διευθέτησης του δημόσιου χρέους είναι αποπροσανατολιστική
για τον λαό, είναι το τυράκι για να συγκαλύψουν το ταξικό περιεχόμενο αυτής της
στρατηγικής, που είναι η μακροημέρευση
του άθλιου, βάρβαρου, αυτού συστήματος.
Για αυτό
θέλουν τον λαό συνένοχο στην σφαγή του, επιδιώκουν να εκμαιεύσουν την συναίνεση του, για αυτό
ανάγουν προπαγανδιστικά σε
<< εθνικούς >> στόχους της πολιτικές που τον τσακίζουν, για να
ανακάμψουν τα κέρδη του κεφαλαίου,
να μπουν σε νέο κύκλο κερδοφορίας, με ισοπεδωμένα
εργασιακά, μισθολογικά, ασφαλιστικά, κοινωνικά, συνταξιουχικά δικαιώματα.
Ο λαός δεν πρέπει να χάνει άλλο χρόνο και να
παρακολουθεί παθητικά της εξελίξεις για ένα μέλλον δυσοίωνο για αυτόν και τα
παιδιά του. Η όποια λαϊκή αναμονή επισπεύσει αντιλαϊκές, αντιδραστικές
ρυθμίσεις, που θα υπονομεύεται συνεχώς το βιοτικό επίπεδο του, οδηγώντας τον σε
συνθήκες σχετικής και απόλυτης φτώχειας. Και η λογική της ανάθεσης με αυτόν
χειροκροτητή είναι εξίσου επικίνδυνη, αφού θέλει τον λαό καθηλωμένο και στο
περιθώριο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Ο λαός να γίνει
πρωταγωνιστής της πολιτικής, κοινωνικής ζωής. Να δράσσει, να αγωνιστεί, να
αντισταθεί. Όχι γενικά και αόριστα και όχι με λογικές ξεσπάσματος και
εκτόνωσης. Αλλά με σχέδιο, κλιμάκωση, στόχους, μέχρι την τελική νίκη.
Με ταξική ενότητα των
εργαζομένων, με κοινωνική συμμαχία σε αντιμονοπωλιακή – αντικαπιταλιστική
γραμμή ο λαός να βγει στο προσκήνιο της λαϊκής πάλης και να παλέψει με όρους ταξικής
σύγκρουσης -ρήξης και ανατροπής.
Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει
ο λαός, για την ευημερία και την προκοπή του, για την αξιοπρέπεια και περηφάνια
του, με αυτόν νοικοκύρη στον τόπο του, απαλλαγμένο από τους σφετεριστές του κοινωνικού
πλούτου, τα παράσιτα, τους κηφήνες καπιταλιστές.
Σαββίδης Παναγιώτης
