Φρίξος: Να συμβεί ποτέ σε κανέναν αλλά καλό είναι να γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε!!
Ένας από τους βασικούς φόβους που διακατέχει πολλούς στις καλοκαιρινές μας εξορμήσεις είναι τα φίδια. Έτσι, κρίθηκε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε
ένα σχετικό ενημερωτικό άρθρο του Ηλία Στραχίνη, το οποίο είχαμε αναρτήσει για πρώτη φορά στην ιστοσελίδα του Κ. Σ. Βέροιας πριν τρία χρόνια, για να μπορέσουν όσοι δεν το διάβασαν να το δούνε και όσοι το διάβασαν να το ξαναθυμηθούνε τώρα που είναι η κατάλληλη εποχή.
ένα σχετικό ενημερωτικό άρθρο του Ηλία Στραχίνη, το οποίο είχαμε αναρτήσει για πρώτη φορά στην ιστοσελίδα του Κ. Σ. Βέροιας πριν τρία χρόνια, για να μπορέσουν όσοι δεν το διάβασαν να το δούνε και όσοι το διάβασαν να το ξαναθυμηθούνε τώρα που είναι η κατάλληλη εποχή.
Αν και τα δηλητηριώδη φίδια στην Ελλάδα ανέρχονται μόλις σε επτά είδη, από τα οποία τα πέντε θα μπορούσαν να θεωρηθούν επικίνδυνα για τον άνθρωπο, τους περισσότερους μας διακατέχει αδικαιολόγητος φόβος για το (σπάνιο σχετικά) ενδεχόμενο τσιμπήματος από δηλητηριώδες φίδι.
Στο άρθρο του Ηλία Στραχίνη που ακολουθεί, αναφέρονται αναλυτικά τα συμπτώματα και οι πρώτες βοήθειες που πρέπει να παρασχεθούν μετά από τσίμπημα φιδιού, έτσι ώστε να μπορούμε να νιώθουμε περισσότερο ασφαλείς στις εξόδους μας κατά τους μήνες που ενδέχεται να συναντήσουμε κάποιο φίδι στο ύπαιθρο.
Αξίζει να σημειώσουμε, πως βάσει των όσων αναφέρονται στην ιστοσελίδα .:| herpetofauna.gr |:. ..Ελληνική Ερπετοπανίδα στην περιοχή μας απαντώνται κυρίως μόνο τρία από τα επτά δηλητηριώδη φίδια της χώρας. Αυτά είναι η κοινή οχιά, το αγιόφιδο και ο σαπίτης, από τα οποία μόνο η πρώτη μπορεί να θεωρηθεί επικίνδυνη και χρήζει ιατρικής αντιμετώπισης το δάγκωμά της. Η κοινή οχιά είναι ένα από τα πιό εύκολα αναγνωρίσιμα φίδια λόγω του χρωματισμού, του τριγωνικού κεφαλιού και κυρίως λόγω του «κεράτου» που έχει στη «μύτη» της οπως μπορείτε να δείτε στη φωτογραφία που επιλέχτηκε να συνοδεύσει το παρακάτω κείμενο. Επίσης, σημαντικό θεωρούμε να τονίσουμε το γεγονός πως τα «μεγάλα φίδια» ΔΕΝ είναι επικίνδυνα δηλητηριώδη στην περιοχή μας. Από τα τρία παραπάνω είδη, μόνο ο σχετικά ακίνδυνος σαπίτης μπορεί να φτάσει σε μήκος τα δύο μέτρα. Ο γενικός κανόνας είναι πως τα δηλητηριώδη φίδια που είναι επικίνδυνα για τον άνθρωπο είναι μικρά σε μήκος, όχι πάνω από ένα μέτρο.
Ακολουθεί το κείμενο.
Συμπτώματα
Τα πρώτα συμπτώματα μετά από ένα δηλητηριώδες δάγκωμα είναι πόνος και οίδημα στο σημείο της έγχυσης, εντός λίγων λεπτών. Στην συνέχεια και όσο ο χρόνος περνάει χωρίς τις πρώτες βοήθειες, το οίδημα αυξάνεται και εξαπλώνεται και στο υπόλοιπο δαγκωμένο μέλος, ενώ μέσα σε λίγες ώρες ενδέχεται να υπάρξουν και άλλα συμπτώματα (βλέπε άρθρο «Δηλητηριώδη δήγματα φιδιών» – περιοδικό “Ιατρικά Χρονικά” / ΠΡΟΣΟΧΗ: πολλά από τα συμπτώματα που αναφέρονται στο τεύχος είναι αποτέλεσμα πανικού ή/και λαθών κατά τις πρώτες βοήθειες και όχι επίδρασης του δηλητηρίου – διαβάστε προσεκτικά).
Πρώτες Βοήθειες
Αμέσως μετά από ένα δηλητηριώδες δάγκωμα οι κινήσεις που πρέπει να κάνετε ή να μην κάνετε, είναι λίγες αλλά ουσιαστικές.
Μην πανικοβάλλεστε, (πολύ σημαντικό). Ο πανικός χειροτερεύει την κατάσταση. Με τα σημερινά μέσα έχετε όλο το χρόνο μπροστά σας να επισκεφτείτε ένα νοσοκομείο, όπου κι αν βρίσκεστε στην χώρα, μέσα στις επόμενες ώρες, με ασφάλεια και χωρίς ρίσκο.
Αφαιρέστε όποιο αντικείμενο ή ύφασμα θα μπορούσε να σφίξει το μέλος όσο αυτό πρήζεται (π.χ. δαχτυλίδια, ρολόι, βραχιόλια, κτλ).
Κρατήστε το θύμα ακίνητο εάν δεν είναι απαραίτητη η μετακίνησή του. Κρατήστε το δαγκωμένο μέλος όσο το δυνατόν πιο ακίνητο. Με την ακινησία του δαγκωμένου μέλους καθυστερούμε την εξέλιξη των συμπτωμάτων.
Μην κόβετε ή σκίζετε το δέρμα για να ρουφήξετε το δηλητήριο. Όχι μόνο δεν ωφελεί σε τίποτα, αντιθέτως μάλιστα, το τραύμα και το σοκ που προκαλείται από την πράξη επιδεινώνουν την κατάσταση και τα συμπτώματα.
Μην προσπαθείτε να ρουφήξετε το δηλητήριο με το στόμα.
Μην δένετε το δαγκωμένο μέλος. Είναι πολύ σημαντικό να μην εμποδιστεί η κυκλοφορία του αίματος. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος δημιουργίας θρόμβων και νέκρωσης του άκρου. Το δηλητήριο εξαπλώνεται κυρίως μέσω της λέμφου, συνεπώς μία σφιχτή περίδεση που θα σταματούσε την κυκλοφορία του αίματος είναι ανώφελη και επικίνδυνη. Αντιθέτως, μπορείτε να τυλίξετε το δαγκωμένο μέλος με κοινό, ελαστικό επίδεσμο από την πληγή έως την βάση του άκρου, τόσο λίγο σφιχτά όσο σε περίπτωση διαστρέμματος (να διατηρείται ο σφιγμός στην άκρη του μέλους). Αυτό μπορεί να καθυστερήσει την εξέλιξη των συμπτωμάτων, κάτι που ίσως βοηθούσε σε ενδεχόμενη πολύωρη μεταφορά του ασθενή σε νοσοκομείο. Ο επίδεσμος θα πρέπει να λύνεται και να δένεται αναλόγως κάθε 15-25 λεπτά, διότι το μέλος πρήζεται και η περίδεση σφίγγει περισσότερο. Παρ’όλα αυτά, μία τέτοια περίδεση δεν είναι και απαραίτητη.
Μην τοποθετείτε αντισηπτικά και άλλες ουσίες στο τραύμα.
Μην τοποθετείτε πάγο στην περιοχή του τραύματος.
Μην δίνετε αλκοόλ στον ασθενή.
Μην χορηγείτε παυσίπονα ή άλλα φάρμακα.
Μεταφέρετε τον ασθενή σε κοντινό νοσοκομείο με ψυχραιμία και ασφάλεια, αφού πρώτα έχετε ειδοποιήσει.
Μπορείτε να έχετε στο «κιτ πρώτων βοηθειών» σας αντιισταμινικά και κορτιζόνη για να τα χορηγήσετε στον ασθενή, σε περίπτωση που εμφανιστούν έντονα σημάδια αλλεργίας, εφόσον πάρετε έγκριση και οδηγίες από το Κέντρο Πρώτων Βοηθειών. Απευθυνθείτε στον γιατρό σας για τον τύπο και τις δοσολογίες που αντιστοιχούν στον καθένα.
Η χρήση αντιοφικού ορού δεν συνιστάται καθώς μπορεί να αποβεί επικίνδυνη (αλλεργικό σοκ). Μόνο οι ειδικοί γιατροί μπορούν να κρίνουν και να αποφασίσουν για την χρήση του ορού, η οποία γίνεται πλέον μόνο σε κρίσιμες περιπτώσεις και γενικώς αποφεύγεται. Συνήθως ακολουθείται αγωγή με χορήγηση αντιβιοτικών και προαιρετικά αδρεναλίνης, κάτι που μόνο οι γιατροί μπορούν να κρίνουν, επίσης. Τα συμπτώματα υποχωρούν μετά την κατάλληλη ιατρική αγωγή.
Κείμενο: Ηλίας Στραχίνης
Επιμέλεια, Φωτογραφία (κοινή οχιά): Αλέξανδρος Γκάσιος, Δασολόγος, Επιστημονικός Συνεργάτης ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ
Ανάρτηση σε:
