“ΕΠΤΑ ΠΟΛΕΜΟΙ, ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΜΦΥΛΙΟΙ, ΕΠΤΑ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙΣ, 1821-2016”
Κριτική και σχόλια πάνω στο ομώνυμο βιβλίο του Γ. Β. Δερτιλή
Στέργιος Π. Ζυγούρας
Το βιβλίο “Επτά πόλεμοι, τέσσερις εμφύλιοι, επτά πτωχεύσεις – 1821-2016” του Γ. Δερτιλή κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο από τις εκδόσεις “Πόλις”. Αξίζει να διαβαστεί. Είναι σύντομο, περιεκτικό, νηφάλιο και προσιτό στην τιμή. Νουνεχής, μετριοπαθής, ακριβολόγος, γνώστης των οικονομικών θεμάτων, ο ιστορικός Γ. Β. Δερτιλής αποδίδει με απλότητα τα σύνθετα ελληνικά γεγονότα των δυο τελευταίων αιώνων, επιλέγοντας να παραθέσει μερικά -σχετικώς άγνωστα- ντοκουμέντα, όπου τα κρίνει ως απαραίτητα, προκειμένου να μην φορτώσει τον μέσο αναγνώστη με τεράστιους όγκους πληροφοριών. Η συμπυκνωμένη γραφή αποτελεί μια ηθελημένη απλούστευση και όχι μια εκπτωτική υπεραπλούστευση της ιστορίας. Για τα ίδια θέματα ο Γ. Β. Δερτιλής έχει ήδη γράψει αναλυτικά στο δίτομο έργο Ιστορία του ελληνικού κράτους 1830-1920. Πού στοχεύει, λοιπόν, το νέο, μικρό βιβλίο;
Ο συγγραφέας απευθύνεται σε ευρύτερο κοινό και στόχος του είναι η σύνδεση του παρόντος με το παρελθόν, η κατανόηση του σήμερα μέσω της κατανόησης του χθες. Κεντρικά σημεία του βιβλίου είναι: α) η σύνδεση των ελληνικών πτωχεύσεων με τις στρατιωτικές δαπάνες β) ο προβληματισμός πάνω στην εμφυλιοπολεμική νοοτροπίατων Ελλήνων. Το δεύτερο είναι το κυρίαρχο στοιχείο και το πρώτο είναι η οδός μέσω της οποίας πορεύεται προς τον στόχο. Σ’ ένα τέτοιο έργο, κάθε συγγραφέας έρχεται αντιμέτωπος με το πρόβλημα του αναχρονισμού. Ο Γιώργος Δερτιλής τα καταφέρνει καλά. Γράφει τόσο από την σκοπιά του ιστορικού όσο και του πολίτη. Ως καταρτισμένος επιστήμονας και μετρημένος πολίτης, αποφεύγει να βλέπει το παρελθόν ως επιθυμητή -αντίστροφη- προέκταση και ιστορική “απόδειξη” ενός μισοκατανοημένου παρόντος. Εκτιμούμε, ωστόσο, πως δεν αποφεύγει ένα καίριο λάθος· ένα λάθος που αποτελεί κοινό τόπο ερμηνείας της ελληνικής πορείας από επιστήμονες και μη.
“Δημαγωγία και σοβινισμός”: ο Ιανός των ελληνικών προβλημάτων;
Ο συγγραφέας εξετάζει το γενικό οικονομικό γεγονός (πτώχευση) σε σχέση με τα αίτια που το προκαλούν (πόλεμοι εθνικοί και εμφύλιοι). Εξετάζει επίσης την σχέση των μερικών οικονομικών-κοινωνικών γεγονότων (φοροδιαφυγή, πελατειακό κράτος, υποτίμηση νομίσματος…) με το γενικό γεγονός και καταλήγει στο συμπέρασμα: απροσμέτρητη πολιτική ανοησία προκαλεί τις διαρκείς πτωχεύσεις. Άρα, τα ερωτήματα που τίθενται και εξετάζονται είναι του τύπου “γιατί το κράτος ακολούθησε επί δυο αιώνες την εξοντωτική πολιτική των στρατιωτικών δαπανών;” “γιατί οι Έλληνες ουδέποτε αντέδρασαν σοβαρά στο κόστος των πολέμων;”. Μοιραία κατάληξη αυτών των συλλογισμών είναι η διαπίστωση (και η καταγγελία) του ψηφοθηρικού συστήματος και του υπερπατριωτισμού-σοβινισμού-εθνικισμού-αλυτρωτισμού που τον τροφοδοτεί. Οανενημέρωτος υπερπατριώτης-πολίτης, λοιπόν, φαίνεται υπεύθυνος, επειδή -μέσω της δημοκρατίας- επικυρώνει και δεν ανατρέπει την βλακώδη ελληνική πολιτική επί δυο περίπου αιώνες. Αυτός, γίνεται -άθελά του- η βασική παράμετρος της “φαύλης σπείρας”. Αυτός και κάποιες “δυσμενείς συνθήκες” που αποτρέπουν την παραγωγή πλούτου και ευνοούν την αδυναμία συγκέντρωσης εσόδων. Όλα αυτά, οδηγούν, κατά τον συγγραφέα, την χώρα σε εμφυλίους πολέμους και εξωτερικούς, κάποιοι από τους οποίους θα μπορούσαν, ίσως, να είχαν αποφευχθεί.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
