Πριν σχεδόν πέντε χρόνια, το χειμώνα του 2011, με πρόσκληση της τότε Πρυτανείας του ΑΠΘ, οργανώσαμε στο πλαίσιο μιας σειράς νυχτερινών δράσεων στα μουσεία της
πόλης μια νύχτα στο Νόησις. Δουλέψαμε τότε περισσότεροι από 15 άνθρωποι για βδομάδες και όταν έφτασε η 11η Φεβρουαρίου περισσότεροι από 2500 άνθρωποι άρχισαν να καταφθάνουν εκεί.
Ο δρόμος της Θέρμης σχεδόν έκλεισε για ώρα από την προσέλευση και πάρα πολλοί άνθρωποι εκείνο το βράδυ που δεν είχε τύχει να βρεθούν σε αυτό το σπουδαίο χώρο εντυπωσιάστηκαν από τις δυνατότητες του.
Εκείνο το βράδυ η δυναμική που δημιουργήθηκε έμοιαζε ότι θα αποτελέσει το καύσιμο για τη συνέχεια. Ότι κάποιος θα πάρει επάνω του την ιστορία και θα την πάει παρακάτω. Εμείς δηλώσαμε τότε πρόθυμοι να συνεχίσουμε για ότι θα μας χρειάζονταν, με ιδέες και δουλειά ώστε το Νόησις να μείνει ζωντανό και δημοφιλές. Σήμερα το Νόησις αργοπεθαίνει. Πέντε μόλις χρόνια μετά το τέλος μοιάζει πιο κοντά από ποτέ. Χωρίς χρήματα, χωρίς διοίκηση εδώ και ενάμιση χρόνο, με τους εργαζόμενους του απλήρωτους και κατάκοπους, εγκαταλειμμένο στη μοίρα του, είναι ένα λαμπρό παράδειγμα του τι σημαίνει στην Ελλάδα όχι μόνο δημιουργώ φιλόδοξα πράγματα αλλά φροντίζω και για την εύρυθμη λειτουργία τους και τη συνέχεια τους.
Ένα από τα ωραιότερα πράγματα που έγιναν στην πόλη τις τελευταίες δεκαετίες πάει για λουκέτο και η Πολιτεία το κοιτάζει σφυρίζοντας. Ίσως γιατί είναι πιο βολικό τα σχολεία της Βόρειας Ελλάδας να πηγαίνουν σχολικές εκδρομές σε εμπορικά κέντρα από το να επισκέπτονται υποχρεωτικά ένα χώρο που θα ανοίξει τα μάτια και τα μυαλά των μαθητών τους. Όλα είναι θέμα βούλησης και μάνατζμεντ. Δέστε για παράδειγμα το Εργοστάσιο Σοκολάτας της Έκθεσης. Πόσα παιδιά το επισκέφτηκαν πέρσι γιατί κάποιος φρόντισε για αυτό και πόσα επισκέφτηκαν το Νόησις; 300 χιλιάδες άνθρωποι εκεί στο εργοστάσιο και άγνωστος αριθμός στο Νόησις.
Το παράδειγμα είναι νομίζω ενδεικτικό του πως αντιμετωπίζουν οι δημόσιοι οργανισμοί και τα υπουργεία τα πράγματα που φτάνουν πάντα σε τέλμα. Με συρρίκνωση αντί για εξωστρέφεια.
Τα τελευταία χρόνια όποιο σχολείο της χώρας πάει εκδρομή στην Αθήνα υποχρεώνεται -και πολύ σωστά- να επισκεφτεί το Μουσείο της Ακρόπολης.
Εδώ όμως δεν συμβαίνει το ίδιο. Εδώ οι μαθητές αμολιούνται στην παραλία. Αλλά το κράτος αυτό δεν έχει συνέχεια. Όταν οι υπουργοί Παιδείας και Πολιτισμού αλλάζουν κάθε τρεις μήνες ποιος να χαράξει πολιτική; Μέχρι να ψάξουν να βρουν οι φορείς άκρη για ραντεβού για να εξηγήσουν στον υπουργό τα προβλήματα και το όραμα τους έχει αλλάξει ο Υπουργός. Χάος…
Σκέφτηκε κανείς ας πούμε να πάει στην Aplle, τη google ή τη Microsoft, ή ακόμα και τη Samsung που κάνει τον Πειραιά hub, με ένα δελεαστικό πακέτο που θα προσέθεταν πλάι στο όνομα του το δικό τους για ένα διάστημα με αντάλλαγμα τη βιωσιμότητα και την ανάπτυξη του Κέντρου Διάδοσης Επιστημών και Τεχνολογίας (το λέει και το όνομά του); 10 χιλιάδες iphone παραγγέλθηκαν ήδη στην Ελλάδα, τούμπες θα έπρεπε να κάνει η εταιρία σε μια καινοτόμα ιδέα συνεργασίας. Αλλά αυτά είναι θέματα ταμπού…
Ψηφίστε εδώ για το μέλλον του ΝΟΗΣΙΣ.
http://parallaximag.gr/
