Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Η μεθόδευση που ακολουθήθηκε – πάντα με βάση το αξίωμα ότι είναι αδύνατον να αλλάξει η ψήφος μέσα σε οκτώ μήνες – ήταν καθαρά δημαγωγική και ιδιοτελής.
Μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, ακολούθησε ένα πολύμηνο διάστημα στη διάρκεια του οποίου προβλήθηκε προπαγανδιστικά η άποψη της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και της «απόλυτης κυριαρχίας Τσίπρα».
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, τα ποσοστά της Ν.Δ., που μόλις είχε βγει από μια εκλογική ήττα, εμφάνισαν δραματική πτώση, με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν μια διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και της τάξης του 20%.
Έτσι, το σημείο εκκίνησης για τη Ν.Δ. δεν ήταν πια το 27,9% του Ιανουαρίου – πιθανόν να μην ξεπερνούσε το 20%.
Και επομένως η απόσταση που χρειάστηκε να καλυφθεί σε λιγότερο από έναν μήνα ήταν πολύ μεγαλύτερη.
Στο μεταξύ, ο κ. Τσίπρας φρόντισε να κρατήσει «ζεστό» και συσπειρωμένο το εκλογικό του ακροατήριο μέσω του διχαστικού δημοψηφίσματος.
Έβαλε τον κόσμο να ψηφίσει ηρωικά το «Όχι», τους έστειλε για διακοπές ήσυχους ότι είχαν πράξει το… πατριωτικό τους καθήκον και εκείνος στο μεταξύ μετέτρεψε το «Όχι» σε «Ναι».
Έφερε το τρίτο μνημόνιο για να ψηφιστεί παραμονή Δεκαπενταύγουστου, ξανάστειλε τους πάντες για διακοπές και πέντε μέρες μετά προκήρυξε εκλογές, οδηγώντας τον κόσμο κατευθείαν από την παραλία στην κάλπη και εκμεταλλευόμενος το μεσοδιάστημα μεταξύ της ψήφισης του μνημονίου και της ψήφισης των εφαρμοστικών νόμων και της επιβολής των μέτρων.
Σε μια στιγμή δηλαδή που ο κόσμος προερχόταν από τον «ξεσηκωμό» του «Όχι» και τη ραστώνη των διακοπών, χωρίς ωστόσο ακόμη να έχει νιώσει στο πετσί του τα μέτρα.
Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι έτσι έγιναν τα πράγματα;
Ναι, θα απαντήσει κάποιος. Αλλά αυτό είναι ταλέντο, δείχνει πολιτική ικανότητα.
Σωστά, θα πει κάποιος άλλος. Αλλά αυτό είναι το ταλέντο των δημαγωγών: Να παγιδεύουν με δολοπλοκίες λαό και πολιτικούς αντιπάλους για να επιτυγχάνουν τον σκοπό τους.
Όσο βρίσκονται στο απόγειο της δόξας τους, αποθεώνονται. Μετά, το όνομά τους γράφεται στις πιο μελανές σελίδες της Ιστορίας…
