Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Το θλιβερό συμπέρασμα που εξάγεται από τις συζητήσεις που οργανώνει ο κ. Τσίπρας στη Βουλή σχετικά με την πορεία των διαπραγματεύσεων, είναι πως κάθε φορά η εθνική αντιπροσωπεία φεύγει με περισσότερες απορίες και με την αίσθηση ότι αυτό που τελικά επιχειρείται είναι η συσκότιση και όχι η ενημέρωση.
Την περασμένη Παρασκευή, όμως, ξεπεράστηκε και αυτό το προπαγανδιστικό όριο της συσκότισης.
Αποδείχθηκε με τον πιο επίσημο τρόπο, ότι ο κ. Τσίπρας είχε έναν επιπλέον σκοτεινό σκοπό, πέραν της παραπληροφόρησης.
Ήθελε να εκμαιεύσει μια ομόθυμη στάση του κοινοβουλίου έναντι της πρότασης των δανειστών, ώστε να εμφανιστεί ενώπιόν τους με «εθνικό» δήθεν αέρα.
Ήθελε δηλαδή να περιβάλει το «όχι» του με ομόθυμη κοινοβουλευτική νομιμοποίηση, με κοινοβουλευτικό μανδύα συναίνεσης, να πάει να βαρέσει τα νταούλια με μαέστρο το κοινοβούλιο.
Μια πρωτοφανής εργαλειοποίηση του κοινοβουλίου, που μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα συναντά κανείς.
Έτσι, αφού έκανε το παν προκειμένου να εξασφαλίσει αυτή την «στήριξη», στην τριτολογία του, γνωρίζοντας ότι δεν προβλέπεται άλλη απάντηση, κατέληξε (μόνος του) στο συμπέρασμα:
«Μπορώ να συμπεράνω από το σύνολο των τοποθετήσεων ότι ορθώς προχωρούμε στη μη αποδοχή της πρότασης αυτής ως βάση συζήτησης»!
Μόνος του έθεσε τα θέματα, μόνος του έδωσε τις απαντήσεις, μόνος του έβγαλε και τα συμπεράσματα.
Από το κυνήγι των μαγισσών, τώρα ο κ. Τσίπρας έχει περάσει στην αναζήτηση συνενοχής.
Επί πέντε σχεδόν μήνες διαπραγματεύεται μόνος του, περνά από την «δημιουργική ασάφεια» στην «ενιαία ανάγνωση της συμφωνίας», αδυνατεί να υλοποιήσει τη Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου που ο ίδιος αποδέχθηκε, τα έχει κάνει μούσκεμα, έχει οδηγήσει τις διαπραγματεύσεις και την ίδια τη χώρα σε αδιέξοδο και τώρα, παραζαλισμένος από την αντίδραση των δανειστών σε όλες αυτές τις κωλυσιεργίες και τις ασυναρτησίες, ψάχνει για σανίδα σωτηρίας.
Με τη διαφορά ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν διαπραγματεύονται μαζί, ούτε κυβερνούν μαζί.
Οι ευθύνες ανήκουν αποκλειστικά στον κ. Τσίπρα και στις επιλογές του.
Και είναι υποχρεωμένος να πιει το πικρό ποτήρι μέχρι την τελευταία σταγόνα.
Άλλωστε, προεκλογικά εμφανιζόταν σίγουρος ότι θα βαράει τα νταούλια και θα χορεύουν όλοι οι άλλοι.
Και μετεκλογικά έκανε ό,τι μπορούσε για να στρέψει το σύνολο των ευρωπαϊκών κρατών εναντίον του.
Τέλος, ας μην φαντασιώνεται ότι διαπραγματεύεται.
Για τους εταίρους και δανειστές η διαπραγμάτευση έχει τελειώσει από τις 20 Φεβρουαρίου.
Αν ο κ. Τσίπρας και οι συνιστώσες του δεν αναγνωρίζουν τη συμφωνία που οι ίδιοι υπέγραψαν, αυτό δεν μπορεί να είναι πρόβλημα ούτε των δανειστών, ούτε της αντιπολίτευσης.
Όσο για τα περί… ανυπαρξίας χρονικού ορίου στη διαπραγμάτευση στην οποία αναφέρθηκε, αυτά είναι λόγια για εσωτερική κατανάλωση.
Ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να βάζει ή να αφαιρεί όρια, διότι αυτά τίθενται από τα ασφυκτικά όρια της αποπληρωμής των δανείων.
Απεριόριστη είναι μόνο η κυβερνητική προπαγάνδα.
