κοινωνικό κομμάτι εναντίον ενός άλλου (π.χ. αγροτικά μπλόκα και φορτηγατζήδες) .
Η πιο συνηθισμένη κατηγορία που προσάπτεται εναντίον των εργαζομένων στην εξορυκτική εταιρία – και τώρα αναμασάται από «αριστερά» στόματα…- είναι ότι ξεπουλήθηκαν σε αυτήν για μια θέση εργασίας, ότι τους νοιάζει μόνο το προσωπικό βόλεμα, ότι αποτελούν τον «ιδιωτικό στρατό» της εταιρείας κλπ… Οι κατηγορίες αυτές ωστόσο κινούνται στα πλαίσια της συκοφαντίας και κάθε συκοφαντία αποσκοπεί στη παραπλάνηση από την πραγματικότητα για την εξυπηρέτηση συμφερόντων. Είναι συκοφαντία γιατί το να αγωνίζεσαι να εχεις δουλειά αύριο δε σε κάνει τσιράκι της εταιρείας τη στιγμή που κανένα πολιτικό προσωπικό δε διαννοείται να πετάξει έξω τις ιδιωτικές εταιρείες και το πλιάτσικο που συντελείται στους πόρους της χώρας δίνοντας διαφορετικό στόχο και χαρακτήρα στην εργασία των μετταλείων. Είναι αποπροσανατολισμός, γιατί ούτε η «αριστερή» κυβέρνηση δε θα διανοηθεί να εθνικοποιήσει τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους προσπαθώντας να αναδιαρθρώσει τη παραγωγική δομή δίνοντας λύση στην ανεργία και γι αυτό ο χαρακτηρισμός των εργαζομένων των σκουριών ως άνω αποτελεί για τους αφελείς το καλύτερο φύλο συκής για την φίλο-ΕΕ «αριστερά».
Αν οι κάτοικοι της ανατολικής Χαλκιδικής δε συνειδητοποιήσουν ότι απώτεροι λόγοι που έχουν δημιουργήσει τη συγκεκριμένη αντιπαλότητα μεταξύ τους είναι κοινοί τόσο για την περιβαλλοντική καταστροφή, όσο και για τον πέλεκυ της ανεργίας, οποιαδήποτε «λύση» εντός του οικονομικού συστήματος που προάγει το δόγμα «ανάπτυξη ή θάνατος» (προς όφελος των μεγαλοκαρχαριών φυσικά!) είναι καραμπινάτη αυταπάτη.
Όμως το δόγμα «ανάπτυξη ή θάνατος» έχει τις πολιτικές και οικονομικές εκφράσεις του και την πρακτική υλοποίηση του. Αυτό σημαίνει απλά ότι από την στιγμή που η χώρα μας εντάχθηκε στην ΕΟΚ, αναγκαστικά θα ακολουθούσε τα οικονομικά και πολιτικά πλάνα που χάρασσαν οι ισχυρές οικονομικά χώρες της Κοινότητας. Η εφαρμογή των πλάνων αυτών είχε σαν αποτέλεσμα το τσαλαπάτημα του βίου του λαού μας, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας αλλά και την απομάκρυνση κάθε πιθανότητας να αποκτήσει οικονομική αυτοδυναμία, καταντώντας πρεζάκι δόσεων χρηματικών δανείων.
Γι’ αυτό και ήταν αναπόφευκτη η σύνθλιψη των εργασιακών δικαιωμάτων, η φτωχοποίηση του λαού μας, η οργιώδης ανεργία, το βιοποριστικό στύψιμο, το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου σε εταιρίες όπως η Ελντοράντο, η περιβαλλοντική καταστροφή.
Θα μπορούσε όμως να υπάρξει λύση ; Κατ’ αρχάς είναι τουλάχιστον εξοργιστικό ένας τόσο προσοδοφόρος πόρος όπως ο ορυκτός μας πλούτος να ξεπουλιέται σε ξένες εταιρίες και να καρπώνονται αυτές τη μερίδα του λέοντος.
Η λύση θα βρισκόταν μόνο στην περίπτωση εφαρμογής εκτεταμένων εθνικοποιήσεων βασικών παραγωγικών τομέων και μονάδων της οικονομίας με παράλληλη μονομερή άμεση έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, υποχρέωση δασμών στις εισαγωγές και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Σε αυτό το πλαίσιο, η εθνικοποίηση των ορυχείων της Χαλκιδικής δίνει μια εκ διαμέτρου αντίθετη σημασία και βαρύτητα από την σημερινή στην συνέχιση της λειτουργίας αυτού του πλουτοπαραγωγικού πόρου. Τα κοιτάσματα χρυσού της χαλκιδικής δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη συνέχιση ή όχι στην εργασία κάποιων εργαζομένων εκεί, αλλά με την διαδικασία ανοικοδόμησης της οικονομικής αυτοδυναμίας της χώρας και κατ επέκταση την αντιμετώπιση των πρωτόγνωρων επιπέδων ανεργίας παν-Ελλαδικά και όχι μόνο σε τοπικό επίπεδο. Και αυτό γιατί παρόμοιοι πλουτοπαραγωγικοί πόροι όπως της χαλκιδικής αλλά και άλλοι δυνητικά αποτελούν τη βάση στήριξης της εγχώριας οικονομίας έξω από τα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης και εθνικού νομίσματος.
Στα εθνικοποιημένα μεταλλεία οι συνελεύσεις εργατών και πολιτών θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο για τον τρόπο λειτουργίας τους, όσον αφορά την ασφάλεια και τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις ώστε να ελαχιστοποιούνται ή και να εξαφανίζονται ακόμα και όχι όπως σήμερα να γίνονται τα πιόνια στα διάφορα παιχνίδια ψευτο οικολόγων και «αριστερών» με …χαρτοφυλάκια και μετοχές σε ιδιωτικές εταιρείες εξόρυξης και στα τουριστικά φιλέτα της Χαλκιδικής.
- ΕΝΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ
-ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΔΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΑΚΥΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΑΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΤΙΣΙΜΟ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ (ΜΕΚΕΑ)
Υ.Γ. Μια άλλη επιπλοκή της άνωθεν κατάστασης έχει να κάνει με αυτό που αποκαλείται «αριστερά».
Η «αριστερά» σύσσωμη τάχθηκε στο πλευρό της μερίδας των κατοίκων που είναι ενάντια στις εργασίες εξόρυξης στις Σκουριές. Το παράδοξο είναι ότι η «αριστερά» αυτή πέταξε στη χωματερή τη βασική μαρξιστική παραδοχή ότι η κυρίαρχη αντίθεση στο καπιταλιστικό σύστημα είναι αυτή μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Φαίνεται ότι η εργαλειακή αντίληψη περί κινητοποίησης έχει κατακαθίσει στους εγκεφάλους της «αριστεράς» αυτής σαν τοξόπλασμα μετατρέποντας τους από μαρξιστές σε… φιλελεύθερους οικολόγους! Διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί το ότι με βάση τη στάση τους έγιναν πρεσβευτές της κυρίαρχης οικολογικής αντίληψης που λέει ότι η βασική αντίθεση στο καπιταλιστικό σύστημα είναι αυτή μεταξύ ανθρώπου και φύσης πράγμα που πετάει βολικότατα στα σκουπίδια και την ταξική ανάλυση, αφού δεν είναι ο «άνθρωπος» γενικά που εκμεταλλεύεται τη φύση αλλά το καπιταλιστικό σύστημα που θεμελιώνεται στην αρχή «Ανάπτυξη ή Θάνατος». Είναι άλλωστε το ίδιο αυτό το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς που στη σημερινή παγκοσμιοποίηση φέρνει σε σύγκρουση την εργασία με το περιβάλλον και καθιστά τους πολίτες να πρέπει να διαλέξουν ποιο από τα δύο να επιλέξουν. Και φυσικά όταν συγκρούεται η ανάγκη για επιβίωση λόγο της πιθανής ανεργίας με την ποιότητα ζωής που αντιπροσωπεύει η προστασία του περιβάλλοντος (εκτός αν κινδυνεύει και η ζωή, που δεν είναι κανόνας) είναι φυσικό οι πολίτες (δε μιλάμε για τους βολεμένους του συστήματος αλλά για τα θύματα της παγκοσμιοποίησης που είναι η μεγάλη πλειοψηφία) ιδιαίτερα σε μια περίοδο μαζικής ανεργίας όπως η σημερινή να επιλέγουν την εργασία αντί για το περιβάλλον ως πρωταρχική ανάγκη.
Αυτή η «μετάλλαξη» συνοδεύεται και από τα συνήθη τροπάρια περί στρατηγικής και τακτικής, ότι δήθεν οι μονοθεματικοί αγώνες οδηγούν στη ριζοσπαστικοποίηση των αγωνιζομένων έστω κι αν δεν έχουν μακροπρόθεσμους στόχους, αρκεί να έχουν ριζοσπαστικές μορφές αγώνα ώστε να αναγκάζεται το σύστημα να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο και άλλα χαριτωμένα ανέκδοτα.
Φυσικά η φιλελεύθερη οικολογική ρητορολογία – που δυστυχώς μερικές φορές προσεγγίζει και κάποιους αφελείς που βλέπουν προσωρινά «οφέλη» – ειδικά στη περίπτωση της Χαλκιδικής αποτελεί το προπέτασμα οικονομικών συμφερόντων στα ακριβά τουριστικά τεμάχια, στα οποία έχει επενδύσει σχεδόν όλο το πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Καθώς έχουν παραιτηθεί εδώ και δεκατίες από οποιαδήποτε προσπάθεια οικονομικής ανοικοδόμησης καταντώντας μαριονέτες της Υπερεθνικής Ελίτ, επενδύουν στον τουρισμό ως το πιο εξασφαλισμένο έσοδο για τον πλουτισμό τους. Όσο οι «αριστερο – δεξιοί» πουλάνε οικολογία, τα μικρά αγροτεμάχια μαζεύονται από τους έχοντες και κατέχοντες με πρώτα στη λιστα τα πιο δημοφιλή τουριστικά.
Και βέβαια έτσι εξηγείται η καταδίκη των εργαζομένων των μεταλείων από την εκφυλισμένη «αριστερά» με οικολογική γλώσσα στη χαλκιδική, ενώ στην περίπτωση της ΒΙ.Ο.Μ.Ε οι …οικολογικές ανησυχίες τους ήταν άνευ γλώσσας καθώς εκεί ο στόχος ήταν ο αυτοδιαχειριζόμενος χαρακτήρας της βιοτεχνίας να μην έπαιρνε αντί-ΕΕ χαρακτήρα (βλ. παλιότερη ανακοίνωση μας για την απατηλή στάση της «αριστεράς» στην περίπτωση της ΒΙΟ.ΜΕ.) .
Έτσι από την κυβερνητική «αριστερά» δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο από την καταστροφική σαφήνεια της αόριστης μελλοντολογίας του τύπου: «το εξετάζουμε», «πιθανώς θα εφαρμοστεί σταδιακά», «δε γίνεται να γυρίσουμε το κεφάλι στις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις της χώρας», «το διαπραγματευόμαστε» και άλλα παρόμοια. Όπως όταν ήταν αντιπολίτευση και στάθηκε στο πλάι όσων κατοίκων είναι ενάντια στην εξόρυξη και υποσχόταν δεξιά κι αριστερά ικανοποίηση των αιτημάτων της παραμικρής κινητοποίησης και διαμαρτυρίας. Έστηναν μπλόκα οι αγρότες «είμαστε μαζί σας», διαδήλωναν οι οδηγοί για τα αγροτικά μπλόκα «είμαστε μαζί σας», κάνανε απεργία οι ναυτεργάτες «είμαστε μαζί σας», διαμαρτύρονταν οι αγροτοπαραγωγοί της Κρήτης γιατί χαλούσαν τα προϊόντα τους εξ αιτίας της απεργίας των ναυτεργατών «είμαστε μαζί σας». Μιλάμε πιο κάργα αριστερά δε γίνεται…
Αν οι κάτοικοι της ανατολικής Χαλκιδικής δε συνειδητοποιήσουν ότι απώτεροι λόγοι που έχουν δημιουργήσει τη συγκεκριμένη αντιπαλότητα μεταξύ τους είναι κοινοί τόσο για την περιβαλλοντική καταστροφή, όσο και για τον πέλεκυ της ανεργίας, οποιαδήποτε «λύση» εντός του οικονομικού συστήματος που προάγει το δόγμα «ανάπτυξη ή θάνατος» (προς όφελος των μεγαλοκαρχαριών φυσικά!) είναι καραμπινάτη αυταπάτη.
Όμως το δόγμα «ανάπτυξη ή θάνατος» έχει τις πολιτικές και οικονομικές εκφράσεις του και την πρακτική υλοποίηση του. Αυτό σημαίνει απλά ότι από την στιγμή που η χώρα μας εντάχθηκε στην ΕΟΚ, αναγκαστικά θα ακολουθούσε τα οικονομικά και πολιτικά πλάνα που χάρασσαν οι ισχυρές οικονομικά χώρες της Κοινότητας. Η εφαρμογή των πλάνων αυτών είχε σαν αποτέλεσμα το τσαλαπάτημα του βίου του λαού μας, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας αλλά και την απομάκρυνση κάθε πιθανότητας να αποκτήσει οικονομική αυτοδυναμία, καταντώντας πρεζάκι δόσεων χρηματικών δανείων.
Γι’ αυτό και ήταν αναπόφευκτη η σύνθλιψη των εργασιακών δικαιωμάτων, η φτωχοποίηση του λαού μας, η οργιώδης ανεργία, το βιοποριστικό στύψιμο, το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου σε εταιρίες όπως η Ελντοράντο, η περιβαλλοντική καταστροφή.
Θα μπορούσε όμως να υπάρξει λύση ; Κατ’ αρχάς είναι τουλάχιστον εξοργιστικό ένας τόσο προσοδοφόρος πόρος όπως ο ορυκτός μας πλούτος να ξεπουλιέται σε ξένες εταιρίες και να καρπώνονται αυτές τη μερίδα του λέοντος.
Η λύση θα βρισκόταν μόνο στην περίπτωση εφαρμογής εκτεταμένων εθνικοποιήσεων βασικών παραγωγικών τομέων και μονάδων της οικονομίας με παράλληλη μονομερή άμεση έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, υποχρέωση δασμών στις εισαγωγές και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Σε αυτό το πλαίσιο, η εθνικοποίηση των ορυχείων της Χαλκιδικής δίνει μια εκ διαμέτρου αντίθετη σημασία και βαρύτητα από την σημερινή στην συνέχιση της λειτουργίας αυτού του πλουτοπαραγωγικού πόρου. Τα κοιτάσματα χρυσού της χαλκιδικής δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη συνέχιση ή όχι στην εργασία κάποιων εργαζομένων εκεί, αλλά με την διαδικασία ανοικοδόμησης της οικονομικής αυτοδυναμίας της χώρας και κατ επέκταση την αντιμετώπιση των πρωτόγνωρων επιπέδων ανεργίας παν-Ελλαδικά και όχι μόνο σε τοπικό επίπεδο. Και αυτό γιατί παρόμοιοι πλουτοπαραγωγικοί πόροι όπως της χαλκιδικής αλλά και άλλοι δυνητικά αποτελούν τη βάση στήριξης της εγχώριας οικονομίας έξω από τα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης και εθνικού νομίσματος.
Στα εθνικοποιημένα μεταλλεία οι συνελεύσεις εργατών και πολιτών θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο για τον τρόπο λειτουργίας τους, όσον αφορά την ασφάλεια και τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις ώστε να ελαχιστοποιούνται ή και να εξαφανίζονται ακόμα και όχι όπως σήμερα να γίνονται τα πιόνια στα διάφορα παιχνίδια ψευτο οικολόγων και «αριστερών» με …χαρτοφυλάκια και μετοχές σε ιδιωτικές εταιρείες εξόρυξης και στα τουριστικά φιλέτα της Χαλκιδικής.
- ΕΝΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ
-ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΔΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΑΚΥΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΑΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΤΙΣΙΜΟ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ (ΜΕΚΕΑ)
Υ.Γ. Μια άλλη επιπλοκή της άνωθεν κατάστασης έχει να κάνει με αυτό που αποκαλείται «αριστερά».
Η «αριστερά» σύσσωμη τάχθηκε στο πλευρό της μερίδας των κατοίκων που είναι ενάντια στις εργασίες εξόρυξης στις Σκουριές. Το παράδοξο είναι ότι η «αριστερά» αυτή πέταξε στη χωματερή τη βασική μαρξιστική παραδοχή ότι η κυρίαρχη αντίθεση στο καπιταλιστικό σύστημα είναι αυτή μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Φαίνεται ότι η εργαλειακή αντίληψη περί κινητοποίησης έχει κατακαθίσει στους εγκεφάλους της «αριστεράς» αυτής σαν τοξόπλασμα μετατρέποντας τους από μαρξιστές σε… φιλελεύθερους οικολόγους! Διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί το ότι με βάση τη στάση τους έγιναν πρεσβευτές της κυρίαρχης οικολογικής αντίληψης που λέει ότι η βασική αντίθεση στο καπιταλιστικό σύστημα είναι αυτή μεταξύ ανθρώπου και φύσης πράγμα που πετάει βολικότατα στα σκουπίδια και την ταξική ανάλυση, αφού δεν είναι ο «άνθρωπος» γενικά που εκμεταλλεύεται τη φύση αλλά το καπιταλιστικό σύστημα που θεμελιώνεται στην αρχή «Ανάπτυξη ή Θάνατος». Είναι άλλωστε το ίδιο αυτό το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς που στη σημερινή παγκοσμιοποίηση φέρνει σε σύγκρουση την εργασία με το περιβάλλον και καθιστά τους πολίτες να πρέπει να διαλέξουν ποιο από τα δύο να επιλέξουν. Και φυσικά όταν συγκρούεται η ανάγκη για επιβίωση λόγο της πιθανής ανεργίας με την ποιότητα ζωής που αντιπροσωπεύει η προστασία του περιβάλλοντος (εκτός αν κινδυνεύει και η ζωή, που δεν είναι κανόνας) είναι φυσικό οι πολίτες (δε μιλάμε για τους βολεμένους του συστήματος αλλά για τα θύματα της παγκοσμιοποίησης που είναι η μεγάλη πλειοψηφία) ιδιαίτερα σε μια περίοδο μαζικής ανεργίας όπως η σημερινή να επιλέγουν την εργασία αντί για το περιβάλλον ως πρωταρχική ανάγκη.
Αυτή η «μετάλλαξη» συνοδεύεται και από τα συνήθη τροπάρια περί στρατηγικής και τακτικής, ότι δήθεν οι μονοθεματικοί αγώνες οδηγούν στη ριζοσπαστικοποίηση των αγωνιζομένων έστω κι αν δεν έχουν μακροπρόθεσμους στόχους, αρκεί να έχουν ριζοσπαστικές μορφές αγώνα ώστε να αναγκάζεται το σύστημα να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο και άλλα χαριτωμένα ανέκδοτα.
Φυσικά η φιλελεύθερη οικολογική ρητορολογία – που δυστυχώς μερικές φορές προσεγγίζει και κάποιους αφελείς που βλέπουν προσωρινά «οφέλη» – ειδικά στη περίπτωση της Χαλκιδικής αποτελεί το προπέτασμα οικονομικών συμφερόντων στα ακριβά τουριστικά τεμάχια, στα οποία έχει επενδύσει σχεδόν όλο το πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Καθώς έχουν παραιτηθεί εδώ και δεκατίες από οποιαδήποτε προσπάθεια οικονομικής ανοικοδόμησης καταντώντας μαριονέτες της Υπερεθνικής Ελίτ, επενδύουν στον τουρισμό ως το πιο εξασφαλισμένο έσοδο για τον πλουτισμό τους. Όσο οι «αριστερο – δεξιοί» πουλάνε οικολογία, τα μικρά αγροτεμάχια μαζεύονται από τους έχοντες και κατέχοντες με πρώτα στη λιστα τα πιο δημοφιλή τουριστικά.
Και βέβαια έτσι εξηγείται η καταδίκη των εργαζομένων των μεταλείων από την εκφυλισμένη «αριστερά» με οικολογική γλώσσα στη χαλκιδική, ενώ στην περίπτωση της ΒΙ.Ο.Μ.Ε οι …οικολογικές ανησυχίες τους ήταν άνευ γλώσσας καθώς εκεί ο στόχος ήταν ο αυτοδιαχειριζόμενος χαρακτήρας της βιοτεχνίας να μην έπαιρνε αντί-ΕΕ χαρακτήρα (βλ. παλιότερη ανακοίνωση μας για την απατηλή στάση της «αριστεράς» στην περίπτωση της ΒΙΟ.ΜΕ.) .
Έτσι από την κυβερνητική «αριστερά» δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο από την καταστροφική σαφήνεια της αόριστης μελλοντολογίας του τύπου: «το εξετάζουμε», «πιθανώς θα εφαρμοστεί σταδιακά», «δε γίνεται να γυρίσουμε το κεφάλι στις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις της χώρας», «το διαπραγματευόμαστε» και άλλα παρόμοια. Όπως όταν ήταν αντιπολίτευση και στάθηκε στο πλάι όσων κατοίκων είναι ενάντια στην εξόρυξη και υποσχόταν δεξιά κι αριστερά ικανοποίηση των αιτημάτων της παραμικρής κινητοποίησης και διαμαρτυρίας. Έστηναν μπλόκα οι αγρότες «είμαστε μαζί σας», διαδήλωναν οι οδηγοί για τα αγροτικά μπλόκα «είμαστε μαζί σας», κάνανε απεργία οι ναυτεργάτες «είμαστε μαζί σας», διαμαρτύρονταν οι αγροτοπαραγωγοί της Κρήτης γιατί χαλούσαν τα προϊόντα τους εξ αιτίας της απεργίας των ναυτεργατών «είμαστε μαζί σας». Μιλάμε πιο κάργα αριστερά δε γίνεται…
10/04/2015
