Toυ Ευθύμη Μαραμή
Ρίχνοντας μια ματιά στο taxis, διαπιστώνει κάποιος πως ο ΟΣΕ χρωστά στην εφορία περίπου τρία δισεκατομμύρια ευρώ. Ανάλογα υψηλή θέση στον πίνακα των μεγαλύτερων
οφειλετών κατέχει και η Ολυμπιακή Αεροπορία, με χρωστούμενα περί τα 800 εκατομμύρια ευρώ. Υποψιάζομαι δε, πως τα χρέη του αερομεταφορέα προέρχονται από τη λαμπρή εποχή της μεταπολίτευσης, όταν και η Ολυμπιακή πέρασε από τα χέρια του βάρβαρου καπιταλιστή Ωνάση, στη λαϊκή κυριαρχία (τη λαμπρή εποχή του “εθνάρχη” όταν άρχισε η “κοινωνικοποίηση”). Ο ΟΣΕ πάντως εισπράττει ΦΠΑ από τα εισιτήρια, αλλά κατά πως φαίνεται, δεν τον αποδίδει. Αυτό καταδεικνύει πως το δημόσιο δεν πληρώνει φόρους. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, βρίσκεται σε πλάνη θεωρώντας πως το κράτος πληρώνει τον εαυτό του.
Κατά καιρούς γίνεται κουβέντα για τους φόρους των δημοσίων υπαλλήλων. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, είναι στην κατηγορία των fixed εισοδημάτων τα οποία περιλαμβάνουν και την φορολογία εισοδήματος. Αυτό συμβαίνει διότι, όπως απεδείχθη, η εργασία στο δημόσιο είναι μόνιμη και πάγια. Σε περίπτωση πυρηνικής καταστροφής, γνωρίζουμε πλέον ποιοι ακόμα θα επιβιώσουν (πέραν των κατσαρίδων).
Οι δημόσιοι υπάλληλοι, συνεπώς, πληρώνουν μόνον ΦΠΑ στην καταναλωτική αγορά και καλό είναι να σταματήσει ο μύθος του φόρου εισοδήματος. Ανάλογου τύπου είναι και οι “εισφορές” των κρατικών υπαλλήλων στα ασφαλιστικά τους ταμεία, τα οποία πληρώνονται (και αυτά) από τους κανονικούς φορολογούμενους. Πρόκειται για λογιστικές σημειώσεις, βαφτισμένες από το κράτος ως “κρατήσεις” στους αυθαίρετα ορισμένους μισθούς. Σχετικά με τα “οικονομικά” που παρακάμπτουν τη ζήτηση και λειτουργούν μόνο με αυθαίρετη καταναγκαστική προσφορά μπορείτε να διαβάσετε την αυτοκαταστροφική φύση του σοσιαλισμού.
Άσχημα νέα περιμένουν και αυτούς που θεωρούν πως οι συνταξιούχοι κινούν την αγορά με τα εισοδήματα τους και συντηρούν τους άνεργους. Δυστυχώς τα ταμεία είναι χρεοκοπημένα χωρίς αποθεματικά. Ούτε και υπάρχει άγιος Βασίλης ώστε να μοιράζει παράδες στις αντιπαραγωγικές ομάδες της χώρας ώστε αυτές να “τονώσει την ζήτηση”. Οι αντιπαραγωγικές ομάδες, είτε είναι συνταξιούχοι απόμαχοι του ιδιωτικού τομέα, είτε πρόωρα και μη, συνταξιοδοτημένοι, ή, εν ενεργεία δημόσιοι υπάλληλοι, πληρώνονται από τους φόρους. Ως εκ τούτου, καλό είναι να αποδοθεί ορθά, πως τις αντιπαραγωγικές ομάδες και τους άνεργους, τους συντηρεί ο παραγωγικός κόσμος. Σε περίπτωση που δεν αντέχει το βάρος ο παραγωγικός κόσμος, το κράτος χρεοκοπεί.
Φαίνεται όμως πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Τα mainstream νεοκεϋνσιανά ή νέο-φιλελεύθερα, (το ίδιο είναι) οικονομικά, βασίζονται στο χρέος. Η νέα εποχή οικονομικών των μαζικών πιστωτικών επεκτάσεων, των “ποσοτικών” χαλαρώσεων, της κατάργησης του τόκου καταθέσεων και της τιμωρίας της αποταμίευσης, πέραν από τις οικονομικές συνέπειες που βιώνει ο πλανήτης, δημιουργούν πλέον νέα ήθη στο σύγχρονο κόσμο. Για τη σημασία της αποταμίευσης και το ρόλο των τραπεζών, μπορείτε να διαβάσετε το “χρόνος, χρήμα, πίστωση και επένδυση”.
Ο παγκόσμιος πολιτισμός του χρέους, επαναπροσδιορίζει τον όρο της συνέπειας. Ο συνεπής, στο σύγχρονο οικονομικό κόσμο, είναι αυτός που χρωστά, διότι εξυπηρετεί τον κεντρικό σχεδιασμό και ταιριάζει στα μοντέλα των μηχανικών οικονομολόγων. Αυτός που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ως συνεπή (ο καλοπληρωτής, ο συντηρητικός, ο υπολογιστής που αποφεύγει τον τραπεζικό δανεισμό) είναι αυτός ο οποίος καλείται να αποπληρώσει τα χρέη του νέο-συνεπή. Τα ήθη που ξεπροβάλουν από την νέα γενιά των οικονομικών θεωριών του Κέυνς, δημιουργούν νέο αξιακό κώδικα.
Διότι, για όσους δεν το γνωρίζουν, η συναλλακτική αγορά είναι το περιβάλλον που αναπτύχθηκε ο όποιος ειρηνικός ανθρώπινος πολιτισμός. Τα πολιτισμικά δεδομένα του σύγχρονου κόσμου, βρίσκονται στην υπηρεσία του νέο-συνεπή. Είναι ξεκάθαρη η εικόνα, πως όποιος δημιουργεί χρέος, θα διασώζεται με τον ένα ή άλλο τρόπο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα ήθη που σφυρηλατούνται στην αυτοκρατορία του χρέους.
Η οικονομική επιστήμη του χρέους λοιπόν, μας βεβαιώνει πως “βγαίνουν” τα οικονομικά μιας χώρας, η οποία έχει περισσότερους συνταξιούχους και δημοσίους υπαλλήλους, παρά εργαζόμενους στην παραγωγική οικονομία. Και όχι απλά είναι περισσότεροι, αλλά αμείβονται και διπλάσια. Μας βεβαιώνει πως τα κόκκινα δάνεια είναι βιώσιμα.
Και τέλος μας βεβαιώνει πως ακόμα περισσότερο χρέος, μέσω ποσοτικών χαλαρώσεων και πιστωτικών επεκτάσεων θα διορθώσει τις οικονομίες του πλανήτη.
Ίδωμεν…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε και στο capital.gr
